Θυμάμαι τέτοιες μέρες, που έμπαινε η άνοιξη τα ξωμονάστηρα, όπως τα αποκαλούν οι ντόπιοι, στα ορεινά του Λασιθιού. Η δύναμη της φύσης σε κείνα τα μέρη ήταν απίστευτη. Τόποι με μια παράξενη αύρα. Που σε έκαναν να νιώθεις κατάνυξη. Ένιωθες να βρίσκεσαι πιο κοντά στο θεό, όποιος κι αν είναι αυτός. Θυμάμαι που οι γυναίκες την εποχή τούτη μάζευαν κάτι παράξενα ψιλόλιγνα φύλλα, για να φτιάξουν τα σταυρουδάκια που μοιράζουν των Βαίων στις εκκλησιές. Θυμάμαι τη γιαγιά Καλλιόπη που τέτοια εποχή μου χάρισε ένα τεράστιο σαπούνι που είχε φτιάξει με ελαιολάδο σε σχήμα σταυρού.
Θυμάμαι την παλιά πόλη τη γεμάτη λουλουδιασμένες γλάστρες, που οι γυναίκες τούτη την εποχή φύτευαν. Το άσπρισμα για να είναι τα σπίτια καθαρά για τις μέρες τις Άγιες που πλησιάζουν. Ανάσες ψυχής σε έναν όμορφο τόπο. Ανάσες κι οι θυμήσεις τώρα που γλυκαίνουν το μυαλό. Φτερουγίσματα όμορφα και νοσταλγικά. Στην όμορφη Κρήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου