«Πώς χαθήκαμε μέσα στην υπερβολή και τα επίθετά της!
Οι τεχνίτες των λέξεων αφού τις σμίλεψαν, τις παρέδωσαν στα χείλη. Ο ήχος, αρμονικός πρέπει, και με σωστή ανάσα και δοσολογία.
Δεν μας είπαν για τις γειτονιές των λέξεων, ποιες αγαπιούνται μεταξύ τους, ποιες όχι.
Ας πούμε η λέξη «καλά», έχει το λάμδα να ενυδατώνει τα δύο ανοιχτόκαρδα άλφα. Ωστόσο το αναγκάσαμε να συνοδεύει την επιτυχία, μια καθόλου «επιτυχή» συναλλαγή. Τι δουλειά έχει το «καλή» με την επιτυχία; Υπάρχει κακή επιτυχία;
Η λέξη «αγάπη» θα έπρεπε να κατοικεί στην ανάσα, στο βλέμμα και στη σιωπή.
Εμείς φροντίσαμε να την ενισχύσουμε με το «πολύ» και το «πάρα πολύ».
Όταν λέμε «Σ' αγαπώ πάρα πολύ» φωτίζουμε την απουσία και τη φτώχεια της. Όσο πιο πολλά επίθετα, τόσο πιο μικρό το περιεχόμενο της αγάπης.
Αλλωστε η περιγραφή των αισθημάτων δεν ανήκει σ' εκείνους που τα δηλώνουν αλλά σε κείνους που τα λαμβάνουν.
Λες πως μ' αγαπάς αλλά μετράει τι φτάνει σε μένα!»
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων έχει τέτοιες ιστορίες να μας διηγηθεί πολλές. Αλλοτε τις ανιστορεί με λόγια κι άλλοτε τις πλέκει με στίχους λυρικούς και με τον δικό του απαλό ήχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου