Σκέφτομαι ότι τούτον τον καιρό η Κρήτη μοιάζει με γυναίκα στην εφηβεία. Ντυμένη με το πολύχρωμο φόρεμα της, καταπράσινη και ζεστή αρχίζει πια να ξυπνά από τη λήθη του χειμώνα.
Καφεδάκια και ρακές τις πίνεις πια έξω. Κοντά στη θάλασσα. Μειντάνι κάτω από τις λιαστές ντομάτες.
Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να κινείται. Να πηγαίνει πέρα δώθε. Ανοίγουν τα παραθύρια, να μπει ο ήλιος ο βασιλιάς μέσα στα σπίτια. Μέσα στις αυλές τις μικρές, τις παστρικές. Γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια και βασιλικούς που στολίζουν τα περβάζια και λαμποκοπούν κάτω από τις δαντελωτές κουρτίνες. Χρώματα ζεστά, που μπερδεύονται με το χρόνο. Το φωτεινό άσπρο που γίνεται σιέλ την ώρα που ανακατεύεται με το μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Το κεραμιδί, η ώχρα, και κάπου κάπου και οι πέτρες, πέτρες που ξεπετιούνται μέσα από τα χρώματα.
Θα θελα να μαι εκεί σε κάποια γωνιά της, να χαζεύω το Λιβυκό και να γαληνεύει η ψυχή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου