Πρωτομαγιάς εικόνες

Εικόνα 1η: Στον ουρανό της πόλης εμφανίστηκαν, τελικώς, τα ...χελιδόνια. Προς στιγμήν ...φοβήθηκα πως φέτος μας είχαν ...ξεχάσει ή απηυδισμένα με ότι βλέπουν σ’ αυτή τη δύσμοιρη πόλη αποφάσισαν να την ...παρακάμψουν!

Είναι λοιπόν μια ευχάριστη νότα που σπάζει τη μονοτονία των βάρβαρων θορύβων από τα λογής - λογής δίκυκλα και των λοιπών θορυβωδών οχημάτων. Σπαθίζουν τους αιθέρες με δύναμη και χάρη όταν πραγματοποιούν τους ταχύτατους ακροβατικούς ελιγμούς τους και χαίρεσαι να τα βλέπεις και ταυτόχρονα ν’ ακούς τις κραυγές, προφανώς, θριάμβου, όταν συναντούν την επίσης ιπτάμενη τροφή τους. Τα έντομα.

Φυσικά η παρουσία τους εμπλουτίζει και τον φτωχό φτερωτό πληθυσμό της πόλης που έχει μειωθεί στον κλασσικό ...Κοπρίτη*, τα Περιστέρια και στσοι ...Κοράκους! Που είναι οι μόνοι που χαίρονται με ότι βλέπουν γύρω τους, χωρίς όμως να ξεχνούν και να μας ...κράζουν!

Οι αριθμοί των χελιδονιών έχουν δυστυχώς μειωθεί και παραμένουν επικίνδυνα μικροί αφού ως γνωστόν λιγότερα πουλιά βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής χρόνο με το χρόνο.

Αφορμή και πάλι ο άνθρωπος. Αυτό το σοφόμωρον τέρας που καταστρέφει ότι αγγίξει. Με τα φυτοφάρμακα από τη μιά αλλά και τη μανία του να καταστρέφει τις φωλιές τους από την άλλη, έστω κι αν είναι γνωστό ότι, το χελιδόνι επιστρέφει στη φωλιά του γενιά με γενιά! Κάτι σαν τον Οδυσσέα δηλ. στην Ιθάκη του. Δικαιολογία γι αυτή την αχαρακτήριστη τακτική;

Λόγοι ...καθαριότητος!

Και από ποιούς; Από εκείνους που χαίρονται, στην κυριολεξία, να ζουν πάνω στα σκουπίδια με τα οποία φροντίζουν να πνίγουν την πόλη τους ολόκληρο το χρόνο!

Εικόνα 2: Δεν έχομε δα και πολλά πάρκα και κανένα, δυστυχώς, άξιο λόγου. Εκείνο όμως που είναι περισσότερο επισκέψιμο από τους επισκέπτες του Ηρακλείου, τους λέμε και ...τουρίστες αν δεν κάνω λάθος αλλά και για καλύτερη ...αναγνώριση από τους ...αρμοδίους, είναι εκείνο του Θεοτοκόπουλου στο κέντρο της πόλης.

Προσέφερε λίγη σκιά για όσους από αυτούς ήθελαν να ξαποστάσουν, να φάνε ένα σάντουιτς ή ένα σουβλάκι και να γράψουν μια κάρτα για τους φίλους τους πίσω στην πατρίδα.

Σήμερα τους στερήσαμε κι αυτό το ελάχιστο. Οι ξυλοκόποι του Δήμου έχουν κατακρεουργήσει τα λιγοστά δέντρα του πάρκου σε σημείο που παρουσιάζουν εικόνα καταστροφής ύστερα από ...τυφώνα 5!

Έτσι στην πόλη μας έχομε μια, ίσως, παγκόσμια μοναδικότητα! ...Πάρκα δίχως δέντρα! Θα μου πουν οι...αρμόδιοι, πόσο κοινότοπη έχει καταντήσει αυτή η λέξη(!), ότι ...έπρεπε να ανανεωθούν! Bull shit! Απ’ ότι ξέρω έτσι ή κάπως έτσι κλαδεύουν τις ...ελιές για μεγαλύτερη παραγωγή!

Τα δέντρα του πάρκου έχουν άλλο σκοπό και τον σκοπό αυτό τον στέρησαν από τους ζωντανούς αλλά άλαλους οργανισμούς που «καλλώπιζαν» το πάρκο.

Δεν μπορούν πλέον να δώσουν σκιά στους ανθρώπους αλλ’ ούτε και να προσφέρουν ένα κατάλληλο κλαδί για να χτίσει τη φωλιά του ο Κοτσυφός, που μας έκανε τη χάρη να «μετακομίσει» στην πόλη ή και στη δεκοχτούρα που είδε τα μικρά της να κατακρεουργούνται από τις γάτες όταν ενέσκηψαν οι ξυλοκόποι στο πάρκο!

Η όλη λοιπόν επιχείρηση του κλαδέματος είχε κατά την γνώμη μου αλλά και πολλών συμπολιτών, έναν και μοναδικό σκοπό. Να μή βρίσκουν κλαδί να... κάτσουν τα πουλιά με την ενοχλητική συνήθεια να κουτσουλίζουν! Ήταν λοιπόν πολύ πιο εύκολη λύση το ανελέητο κλάδεμα που βλέπομε, από το να βάζαμε έναν εργάτη να καθαρίζει καθημερινώς το πάρκο, για να μην παραπονούνται οι περίοικοι για βρώμα και δυσωδία! Τώρα αν μερικοί από δαύτους κάνουν, ενσυνείδητα όμως, αλλά στο ...τετράγωνο, ότι και τα πουλιά, βρωμίζουν δηλ. το πάρκο, στοιβάζοντας, σε κάθε γωνιά του, τα σκουπίδια τους χωρίς ενδοιασμό ή δεύτερη σκέψη, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο κατά μια λαϊκή ρήση.

Δεν φτάνει βέβαια ότι στοιβάζουν τις σακούλες τους στις γωνιές του πάρκου, φροντίζουν και να τις σύρουν μέχρις εκεί, αφήνοντας πίσω τους στο πλακόστρωτο, μαύρους διαδρόμους λίπους και λαδιού! Ίσως για ενδόμυχα θέλουν να μοιάσουν με ...άσφαλτο κι όχι με γρανίτη που προφανώς ήθελε ο αρχιτέκτονας που το σχεδίασε!

Μήπως όμως πρέπει να ...κλαδέψομε και το άγαλμα του Ελ Γκρέκο;

Έχω ξαναγράψει ότι ο Μεγάλος Κρης θυμίζει ...Αφρικανό, με τις κουτσουλιές των περιστεριών στην κεφαλή του να τον ...μαυρίζουν. Είχα κάποτε παρακαλέσει να τον ...λυπηθούν και να βάλουν έναν άνθρωπο να ξεπλύνει τη βρωμιά από το άγαλμα του. Αλλά που να βρεθεί ...χρόνος και η χαμένη ευαισθησία μας!

Εξακολουθούν λοιπόν να πληθαίνουν οι κουτσουλιές στην κεφαλή του Θεοτοκόπουλου και να γίνονται και ...διάσημες, με τις φωτογραφίες των επισκεπτών, να ταξιδεύουν σ’ όλο τον κόσμο!

Τώρα αν αυτή η εγκατάλειψη ανάγεται στην ...τουριστική προβολή της πόλης ή στην οικονομία ...νερού; Θα σας γελάσω!

Σκηνή 3. Δεν είναι όμως μόνο η άθλια εικόνα των κατακρεουργημένων δέντρων που κάνουν αντιπαθητικό το πάρκο. Η μόνιμη πλέον «κατάληψή» του και η επίσης μόνιμη παρουσία εκεί, των ...«εργοδοτών» των αναρίθμητων ...Όλιβερ Τουίστ που «δουλεύουν» στο κέντρο της πόλης, δεν αφήνει πολλές προοπτικές για έναν ...κοινό θνητό να απολαύσει ότι έχει απομείνει εκεί.

Και ο νοών νοείτο.

Δεν σταματάει όμως εδώ η υποβάθμιση του κέντρου της πόλης.

Στην άλλη πλευρά της 25ης Αυγούστου, στην πλατεία Αγ. Τίτου, μια άλλη ομάδα ...υποδοχής ξένων, συμπληρώνει την εικόνα.

Εκτός από τις εναλλασσόμενες νεαρές ζητιάνες στην πόρτα του Ναού, μια ομάδα, μονίμως μεθυσμένων, ξένων ...συν-ευρωπαίων, καυγαδίζει, βρίζει και φυσικά ζητιανεύει, επί μονίμου βάσεως. Όχι για τον ...επιούσιον αλλά για την αναζήτηση της επόμενης μπύρας, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σβήσουν την ασίγαστη δίψα τους για αλκοόλ!

Αλλά τί φταίμε εμείς και η γειτονική εκκλησία; Φαντάζομαι τίποτα!

Είμαι όμως περίεργος να μάθαινα πως άραγε αντιμετωπίζονται οι ...μετανάστες του είδους από τις χώρες προέλευσής τους.

Μήπως τους χορηγούν τα ...ναύλα τους προκειμένου να τους ...φορτώσουν σε μας;

Σκηνή 4. Και στο ανοιξιάτικο σκηνικό μπαίνουν οι παραλίες! Δεν έχω ιδέα ποιός τις εκμεταλλεύεται και ποιός καρπώνεται τα αλμυρά, φαντάζομαι, ενοίκια τους. Κάποιος Δήμος προφανώς. Την Κυριακή λοιπόν βρέθηκα στην παραλία της Αμνισσού. Από το Τομπρούκ μέχρι και τον Καρτερό πρέπει να είναι η μεγαλύτερη παραλία της πόλης. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη από το πλήθος των λουομένων που εκμεταλλεύτηκαν τον ζεστό καιρό για ένα ανοιξιάτικο απόγεμα στη θάλασσα. Αλλά περπατώντας στην αμμουδιά ένοιωσα αηδία. Το σκουπίδι που βασίλευε παντού προξενούσε θλίψη και σε μένα τουλάχιστον, αγανάκτηση! Άραγε τόσο μεγάλη είναι η δαπάνη για ένα καλό καθαρισμό της παραλίας; Πως στο διάβολο θέλομε τουρισμό μ’ αυτό το χάλι;

Σκηνή 5. Μακριά από την ομάδα των «εργοδοτών» της, σ’ ένα πεζούλι του πάρκου Θεοτοκοπούλου, μια μικρούλα Ρομά κάθεται κρατώντας στο χέρι ένα κίτρινο λουλούδι ξυνίθρας. Το χαϊδεύει, του μιλά κι είναι τόση η ένταση των αισθημάτων της που κάνουν το πρόσωπό της να λάμπει και να μοιάζει να βρίσκεται κάπου μακριά. Φαντάζομαι δημιουργούσε στο μυαλό της έναν φανταστικό παραμυθένιο κόσμο όπως όλα τα παιδιά του κόσμου που μπορούν να ονειρεύονται είτε ζουν σε παλάτια είτε σ’ ένα τσιγγάνικο αντίσκηνο! Εικόνα αισιοδοξίας αλλά και προβληματισμού. Ποιοί μπορούν ατιμώρητα να στερούν από αυτά τα παιδιά την παιδεία, υποχρεωτική υποτίθεται στη χώρα μας και ποιός μπορεί και οφείλει, να διορθώσει την απαράδεκτη αυτή κατάσταση;

Ίσως σας κούρασα για άλλη μια φορά. Αλλά παρ’ όλες τις γκρίζες εικόνες που σας περιέγραψα, ...η Άνοιξη είναι εδώ!

Μην την αφήσετε να γίνει θύμα της κρίσης! ...Προϋπαντήστε την ...στην εξοχή όπως μας παραγγέλνει ο ποιητής!

* Ο Στέλιος Κ. Φραγκούλης είναι τυπογράφος