Ιστορίες του χτες και του σήμερα

Καβάλα στο περήφανο άτι του, ο Οπλαρχηγός Χατζή- Μιχάλης Νταλιάνης οδηγούσε αμίλητος την βουβή πομπή των Παλικαριών του, στην αμμουδιά, παράλληλα με την ακτή, με κατεύθυνση προς το Φραγκοκάστελλο.

Σε λίγο θα ξημέρωνε η τελευταία μέρα της ζωής τους. Πορεύονταν μέσα στο αχνό λυκαυγές εφ' ενός ζυγού προς το μισοχαλασμένο Καστέλλι, όπου θα ταμπουρώνονταν όπως- όπως για να δώσουν την τελική κι απελπισμένη τους μάχη ενάντια στους Αγαρηνούς. Η αριθμητική υπεροχή των εχθρών συντριπτική, ο χαμός των λιγοστών Επαναστατών βέβαιος, μα ο ηρωισμός και η περηφάνια των αγέρωχων Ηπειρωτών και Κρητικών απέκλειε οποιαδήποτε πιθανότητα συνθηκολόγησης.



Η μελαγχολική πομπή των καβαλάρηδων ίσα που ξεχώριζε, με φόντο το Λιβυκό Πέλαγος, όταν ακούστηκε ένας γδούπος, και όλοι σταμάτησαν.

«Ωρέ, τί 'ναι πάλι τούτο»; Αγρίεψε ο Χατζη-Μιχάλης, πεσμένος από το άλογό του, που είχε κάπου σκοντάψει.

«Ομπρελοξαπλώστρα το λένε νομίζω, καπετάνιε», απάντησε ο Κυριακούλης ο Αργυροκαστρίτης, το πρωτοπαλίκαρό του. «Έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτες τα τελευταία χρόνια».

«Το κέρατό μου», είπε ο Αρχηγός, και ξανακαβάλησε το περήφανό του άτι.



Φτάνοντας μπροστά στην είσοδο του Καστελλιού, η πομπή ξαναστάθηκε.- αναγκαστικά. Μεγάλα μεταλλικά αντικείμενα με ρόδες έφραζαν την είσοδο. Αδύνατον να περάσουν οι καβαλάρηδες.

«Να φωνάξουμε τη Δημοτική Αστυνομία, Αρχηγέ; Την τροχαία, μήπως»; Τόλμησε να ρωτήσει ο Κυριακούλης μετά από μερικά λεπτά σιγής.

"Ρε μπάρμπα, δεν παίρνεις το γάιδαρό σου από τη μέση να μπούμε στο αμάξι μας σαν άνθρωποι;" είπε ένας σουρωμένος νεαρός που μόλις είχε ξεμυτίσει από το παρακείμενο ξενυχτάδικο-beach bar.


Ο Χατζή- Μιχάλης Νταλιάνης δεν μίλησε.

Στ’ αδάκρυτα μάτια του φαντάσματος εμφανίστηκε ένα λαμπερό δάκρυ.

Οργής.