Τεύχη ευτυχίας

«Θα διαβάζω απευθείας τις οδηγίες του ήλιου
Πώς φτάνουνε στα κτήματα της θάλασσας
Άλλον μεσάζοντα εγώ δε βάζω στην αγάπη

Στροφές του μόνου οι ναοί ουρανοί
Των ξηρών νησιών η κανέλα της άμμου
Στη φιάλη με το κλήμα των στίχων
Κι ύστερα στην αγορά των βράχων ζαλισμένος κανείς
Μετά το άγιο βήμα μετά ο ιορδάνης βυθός

Κόμπε του πρώτου άστρου ψυχή μου
Κουβαράκι σχοινί δικό μου
Στην πιο αιχμή της μοίρας δένεις
Λύσου
Εκεί που άναβε το φως ατλάζι
Τώρα οι αποδόσεις της ερημιάς

Ποιος μάς διστάζει όνομα όνειρο
Στα κάγκελα των αφρών ακουμπισμένος ξένος
Αγνώριστος της τρέμουσας γραφής
Κι άλλη πιο ανισορροπία από του ανεκπλήρωτου να μην υπάρχει
Άκου
Βογκάει η θάλασσα ξέστρατα άλογα και κρατητήριο
Χτυπώντας τοίχοι ακρογιαλιές
Μου προσάπτουν παράφωνον αντίλαλο
Που όλα τα άδεια κοχύλια
Εγώ η σπασμένη ανάσα θαρρώ τα φύσηξα
…»

Σωκράτης Ξένος