Λένε ότι ο άνθρωπος πεθαίνει δύο φορές την μια όταν κλείσει τα μάτια του και την άλλη όταν ξεχαστεί απο τους ζωντάνους όμως ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης και οι 300 και παραπάνω άντρες του είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανένα να τους ξεχάσει. Μπορεί στα σχολικά βιβλία να μην γράφεται λέξη γι΄ αυτούς μπορεί σχεδόν κανένας να μην άκουσε για την άνιση μάχη τους στο Φραγκοκάστελο μπορεί οι εγκυκλοπαίδειες να μην αφιέρωσαν ένα λήμα στις χιλιάδες σελίδες τους όμως κάθε χρόνο κάποια πρωινά εκεί στα τέλη του Μάη αρχές Ιούνη,εμφανίζεται ολόκληρη στρατιά αρματωμένη από ανθρώπινες σκιές να προελαύνει προς την θάλασσα, πάνω από το καστέλι. Και όλα δείχνουν παράταιρα με την πρώτη ματιά . Ενα κάστρο στην επαρχία Σφακίων στην μέση του πουθενά χωρίς εμφανή στρατηγική σημασία , ένας αγωνιστής απο το Δελβινάκι της Ηπείρου να μάχεται και να σκοτώνεται έξω απο τα τείχη του κάστρου αυτού με τους Ηπειρώτες συμπολεμιστές του στα 1828 και στον ορίζοντα να χορεύουν Δροσουλίτες... Οι Δροσουλίτες σε λίγες ώρες θα είναι και πάλι στο κάστρο....
6 σχόλια:
ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΣΥ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.
α μπορουσα Γλυκερια μου να ημουν στο φραγκοκαστελλο και να τους περιμενω.Φιλια
JK σε ευχαριστώ που με σκέφτηκες... Είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος.Και ξέρεις να δίνεις.Κι αυτό είναι σπουδαίο στις μέρες μας.
Κι εγώ μαζί σου Ελευθερίτσα μου γιατί φοβούμαι και λιγάκι να είμαι μόνη σε κάστρα...Φιλάκια πολλά!
Ακόμα και ένας να τον θυμάται η μνήμη του παραμένει ζωντανή.
Υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες σε όλη την Ελλάδα, πολύ ωραίο post
καλησπέρα
m.blanco δίκαιο έχεις.Ακόμη κι ένας... σε ευχαρίστώ για την επίσκεψη.Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου