tag:blogger.com,1999:blog-15659235996925346872024-02-19T13:03:35.652+02:00ΒΕΝΤΕΜΑ«Ως κι αν εψηλοπέτουνα να παντρευτώ στη χώρα στο Θραψανό παντρεύτηκα και κοπανίζω χώμα»πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.comBlogger154125tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-20018573815007023022011-01-05T00:51:00.000+02:002011-01-05T00:51:33.710+02:00Η Κρήτη είναι κόκκινη.ΤΕΛΟΣ.<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji3ZsLJ7iLcxp0ayaGKheEJAV8hstpMCQfWzYC9rKG87jj5Qc08v57SuiqW76MSKqaPVPN0ZviY32iWAIZGJLOjrjo5PndjVeP4LPmvBtPvtitSiIr6pMrfuD1pk85e7HGXgfP1f54RGo/s1600/Cretalive.gr++++%25CE%259A%25CF%2581%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25B7++++%25CE%25A3%25CE%25B5+%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25B4%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25B2%25CF%258C%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25AD%25CF%2584%25CE%25B7++%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B3%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B7+%25CE%25A3%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7-+%25CF%2580%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AE+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2584%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%2591%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B1+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji3ZsLJ7iLcxp0ayaGKheEJAV8hstpMCQfWzYC9rKG87jj5Qc08v57SuiqW76MSKqaPVPN0ZviY32iWAIZGJLOjrjo5PndjVeP4LPmvBtPvtitSiIr6pMrfuD1pk85e7HGXgfP1f54RGo/s400/Cretalive.gr++++%25CE%259A%25CF%2581%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25B7++++%25CE%25A3%25CE%25B5+%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25B4%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25B2%25CF%258C%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25B4%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25AD%25CF%2584%25CE%25B7++%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B3%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B7+%25CE%25A3%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7-+%25CF%2580%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AE+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2584%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%2591%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B1+copy.jpg" width="400" /></a></div><br />
Όλα ξεκίνησαν το 1994 στο χωριό Πάτημα Αποκορώνου Χανίων, όταν βρέθηκε στραγγαλισμένη αφού προηγουμένως είχε βιαστεί η 53χρονη τότε Φωτούλα Μουζουράκη.<br />
Για τη δολοφονία είχαν συλληφθεί οι Μιχάλης Δικονιμάκης και ο φίλος του Νίκος Πολλάκης οι οποίοι καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη όμως ο φονικός κύκλος της βεντέτας μόλις άνοιγε.<br />
Στις 16 Αυγούστου 1994 σε ορεινή περιοχή της κοινότητας Κουρνά Αποκορώνου, βρέθηκε νεκρός ο 24χρονος Κώστας Μουζουράκης, γιος της Φωτούλας Μουζουράκη. Τον είχαν πυροβολήσει δύο φορές από σχετικά μικρή απόσταση.<br />
Τον Νοέμβριο του 1994 ο Γιάννης Μουζουράκης, 26 χρόνων, τότε μαζί με άλλα δύο άτομα δολοφόνησε τον Μανώλη Δικονιμάκη, 54 χρόνων. Ο Δικονιμάκης ήταν πατέρας του Μιχάλη Δικονιμάκη, που είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί για τη δολοφονία της Φωτούλας Μουζουράκη.<br />
Στις 13 Δεκεμβρίου 1994, άγνωστος παρέσυρε με το αυτοκίνητό του το Σήφη Δικονιμάκη, 28 χρόνων. Το... ατυχήμα έγινε στη Μυτιλήνη. Ο νεαρός οδηγούσε μοτοποδήλατο και είχε μαζί του καραμπίνα, που εκπυρσοκρότησε και τον σκότωσε. Ηταν γιος του Μανώλη Δικονιμάκη και αδερφός του Μιχάλη.<br />
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1995, ο Βαγγέλης Σελινιάκης, δολοφονήθηκε με κυνηγετική καραμπίνα σε ενέδρα που του έστησαν άγνωστοι στον επαρχιακό δρόμο Αργυρούπολης Ρεθύμνου Επισκοπής.<br />
Ηταν ανιψιός του 37χρονου τότε και νεκρού σήμερα Ευάγγελου Σελινιάκη, που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Κώστα Μουζουράκη και για την οποία καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.<br />
Δραπέτευσε όμως από τις δικαστικές φυλακές Αλικαρνασού στις 21 Ιουλίου 1996 και θεωρείτο ως ο υπ' αριθμόν ένα ύποπτος για εκείνη τη δολοφονία.<br />
Ο Γιάννης Μουζουράκης, δολοφονήθηκε το 1999 στο Περιστέρι. Στη ζώνη του είχε περασμένο το περίστροφό του, που εδώ και πέντε χρόνια που κατεζητείτο από την Aστυνομία, κουβαλούσε πάντα μαζί του. Ξαφνικά δέχτηκε μια ριπή από σφαίρες. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Ούτε το όπλο του κατάφερε να χρησιμοποιήσει. Επεσε στο έδαφος και σύρθηκε μερικά μέτρα.<br />
Στις 13 Ιανουαρίου 2011 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ηρακλείου θα αρχίσει η δίκη για τη δολοφονία του Γιάννη Σελιανάκη, πατέρα τριών παιδιών, από την Αρχοντική Ρεθύμνου, ο οποίος έπεσε νεκρός τον Ιανουάριο του 2007 από τις σφαίρες του όπλου που κρατούσε ο 43χρονος Η.Α. από την Επισκοπή Ρεθύμνου.<br />
Η εκδίκαση της υπόθεσης προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους αστυνομικούς, καθώς το θύμα ήταν ανιψιός του ανθρώπου-φάντασμα, του Βαγγέλη Σελιανάκη.<br />
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Πατρίς», ο ίδιος έβαψε τα χέρια του με αίμα για να εκδικηθεί τη δολοφονία του πρώτου ανιψιού του, αδερφού του Γιάννη Σελιανάκη και πολλοί πίστευαν πως θα χτυπούσε και πάλι ο Βαγγέλης Σελιανάκης που είχε συλληφθεί το Φεβρουάριο του 1995 και είχε καταδικαστεί σε ισόβια.<br />
Τον Ιούλιο όμως του 1996 απέδρασε από τις φυλακές Αλικαρνασσού και τρία χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Γιάννη Μουζουράκη (αδερφού του Κώστα Μουζουράκη), τον οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για το φόνο του ανιψιού του.<br />
<br />
Αναδημοσίευση από τον <a href="http://adegia.blogspot.com/"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">ade gia</span></a>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-11254941525471270502010-12-29T21:47:00.000+02:002010-12-29T21:47:09.365+02:00Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο....Με τα τεράστια ελληνικά μου χαυλιόδοντες αθανασίας<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Νίκος Καρούζος</span><br />
<br />
<br />
Ολίγο φως και μακρινό<br />
<br />
σε μέγα σκότος κι έρμο.<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Διονύσιος Σολωμός</span><br />
<br />
<br />
Γεια σου βρε λεβεντοΜάνο!<br />
<br />
Μες στη φωνή σου ακέραιος ο Λαός<br />
βρίσκει την πιο σωστή φωνή του.<br />
Μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί<br />
και ένα λιοντάρι δένουν την φιλία του Κόσμου.<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Γιάννης Ρίτσος</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfk02VPWQ1x9C84ZCEtO5mh3n4YWx8HXyaTFf3pXnhSa3CHdwWTeGQOYGHAbRYKgD_xLpSy7gfzzEm72Pcyz40Tls1YeGgxquHOooGl5p85cbMGnEpEKEIsGomvXRXVRrzjQLyQXXXXC5p/s1600/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2591+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599+%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2591+003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfk02VPWQ1x9C84ZCEtO5mh3n4YWx8HXyaTFf3pXnhSa3CHdwWTeGQOYGHAbRYKgD_xLpSy7gfzzEm72Pcyz40Tls1YeGgxquHOooGl5p85cbMGnEpEKEIsGomvXRXVRrzjQLyQXXXXC5p/s400/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2591+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599+%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2591+003.jpg" width="400" /></a></div><br />
«Γιατρέ πράμα από την Κρήτη.» κούνησε τον πορτοκαλί φάκελο ο ταχυδρόμος Ξαφνιάστηκα. Ποιος να με θυμήθηκε; Στη θέση του αποστολέα γραμμένο με χοντρό μαρκαδόρο: «Μανώλης Εργαζάκης - Ρέθυμνο – ΚΡΗΤΗ» Ο Μανώλης είναι φίλος από τα παλιά, συμφοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερο από τα καθημερινά της Σχολής, μας ένωνε η αγάπη που είχαμε για τον «Ερωτόκριτο». Βέρος Ρεθυμνιώτης ο Μηνάς συνήθιζε να επαναλαμβάνει το ακόλουθο «ιατρικό» λογοπαίγνιο: «για μένα, συνάδελφε, ο «Ερωτόκριτος» είναι συγγενής λόξα, για σένα επίκτητη».<br />
<br />
Ο «Ερωτόκριτος» αποτελεί το αριστούργημα της Κρητικής Λογοτεχνίας και κορυφαίο λογοτεχνικό μνημείο της Μεσαιωνικής Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας. Για μένα, ωστόσο, το ποίημα του Κορνάρου αποτελεί κυρίως μια κιβωτό της ελληνικής γλώσσας, καθώς στους 1540 στίχους του ποιήματος διασώζονται στο χρόνο λέξεις και ήχοι τούτης της αιώνιας λαλιάς, που είναι η ελληνική.<br />
<br />
Άνοιξα γρήγορα τον φάκελο. Το σημείωμα έγραφε: «Φίλε σου στέλνω ένα συγκλονιστικό video! Είναι μια παλιά εκπομπή της ΕΡΤ. Δες και θα καταλάβεις.».<br />
<br />
Γυρίζοντας από την δουλειά στο σπίτι, δεν κρατιόμουν! Έβαλα κατευθείαν το DVDστον υπολογιστή. Ήταν μια παλιά εκπομπή – κάπου εκεί γύρω στις αρχές του ΄80 - αφιερωμένη στον σπουδαίο ηθοποιό Μάνο Κατράκη. Ο σκηνοθέτης ζήτησε από τον ηθοποιό να κάνουν και κάποια γυρίσματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του ηθοποιού, την Κρήτη. Έτσι, βρέθηκαν και σε ένα παλιό καφενείο σε κάποιο μικρό χωριό στο Καστέλι της Κρήτης.<br />
<br />
Εκεί ο Κατράκης συναντά τυχαία έναν παλιό του φίλο, τον λαγουτέρη Γιωργή Κουτσουρέλη. Ανάμεσα στους απλούς Κρητικούς, στην αυθεντικότητα του λαϊκού καφενέ και με ζωντανές τις μνήμες των παιδικών του χρόνων ο μεγάλος ηθοποιός απελευθερώνεται. Και ξάφνου ζαλισμένος από τη ρακί αρχίζει να απαγγέλει στίχους από τον Ερωτόκριτο. Σιμά του ο μέγας μαϊστορας της Κρητικής Μουσικής ο Γιωργής Κουτσουρέλης συνόδευε με το λαγούτο του τον αφηγητή. Πίσω τους κρεμασμένες στον τοίχο και καπνισμένες από την ξυλόσομπα μια λαϊκή ζωγραφιά του Λευτέρη Βενιζέλου και ένα ασπρόμαυρο πορτρέτο του Ψαρονίκου του Ξυλούρη. Τριγύρω σιωπηλοί οι θαμώνες του καφενέ, σαστισμένοι από την αναπάντεχη ευεργεσία που τους αξίωσε, να αντικρύζουν μπροστά τους να εκτυλίσσεται τούτο το σπάνιο θαύμα. Ιερή σιγή! Τα σα εκ των σων!<br />
<br />
Μέσα στην μέθη τούτης της ξαφνικής οίησης ο Κατράκης συνέχιζε να προφέρει τούτα τα αιώνια Ελληνικά. Καθάρια, αντρίκια, άξια και ολύμπια η φωνή του. Σπηλαιώδης ηχώ της ιστορίας του τόπου μας.<br />
<br />
«Όοχου Γιώργη Κουτσουρέλη!», «Γεια σου Μάνο!», αντάλλασαν παινέματα οι δυο μύστες, για να αντέξουν το βάρος της στιγμής. Και έτσι κατάφερναν να συνεχίζουν το χρέος οι δυο γέροντες με τη θέρμη και το μεράκι εικοσάχρονου :<br />
<br />
τσι περαζόμενους καιρούς που Έλληνες ορίζαν<br />
<br />
και που δεν είχε η Πίστη τους θεμέλιο, μηδέ ρίζα<br />
<br />
τότε μια αγάπη μπιστική στον κόσμο εφανερώθη…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQrSqXXjy1tG1NXavBM2lZIGtFbcjyd9YHSyeaLPc0lOm3jlwz2n25X_U6ziyk6YFlGqL5ivoVRXZRTQRliSgufOJIM5u5UeesmFf5TFbU-nvmuN5ynJvCjRcVmo5NP7y24vbaCeGtZzm3/s1600/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2591+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599+%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2591+013.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQrSqXXjy1tG1NXavBM2lZIGtFbcjyd9YHSyeaLPc0lOm3jlwz2n25X_U6ziyk6YFlGqL5ivoVRXZRTQRliSgufOJIM5u5UeesmFf5TFbU-nvmuN5ynJvCjRcVmo5NP7y24vbaCeGtZzm3/s400/%25CE%259A%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%259B%25CE%2591+%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599+%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%2591+013.jpg" width="400" /></a></div><br />
<br />
Και καθώς συνεχίζονταν το τραγούδι στον μικρό καφενέ αναβίωναν σπουδαίες στιγμές από το υπερχιλιετές ταξίδι που κάνει το καράβι της Ελλάδας στο χρόνο. Από τον Φήμιο τον αοιδό των Ομηρικών Επών και τους τραγουδιστάδες με την πανδουρίδα των Ακριτικών Τραγουδιών μέχρι τον ταμπουρά του Μακρυγιάννη. Όλα τούτα συμπυκνώνονταν ατόφια σ’ αυτό το απρόσμενο σκηνικό. <br />
<br />
Για λίγα λεπτά ο χρόνος μετεωρίζονταν ανάμεσα στο σήμερα, στο χθες και στο πάντοτε.<br />
<br />
«Δεν πάει όλα γύρω να γκρεμιστούν!»,σκέφτηκα.«Η δική μου Ελλάδα ζει!».<br />
<br />
Ένιωσα μια εκκένωση να διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη. Τα μάτια μου από ώρα υγρά. «Νικήτα, κατέβα να ετοιμαστείς. Ο Άκης και η Στεφανία όπου να ναι έρχονται!», με ξύπνησε απότομα από την έκσταση της συγκίνησης η Άσπα.<br />
<br />
Από το φινιστρέλλο της σοφίτας αχνοφαίνονταν μέσα στο χειμωνιάτικο σινιάκι η κορυφογραμμή του βουνού. Και για μια στιγμή σαν να είδα λαμπαδηφόρους Δρουσουλίτες να τη διασχίζουν μέσα στην παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>Υ.Γ.</b> Αναζητήστε το σχετικό απόσπασμα της εκπομπής στην διαδυκτιακή διεύθυνση <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ezaMy-EAXwc"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">εδώ</span></a>.<br />
<br />
Όσοι είστε γονείς εφήβων, δείτε το απαραίτητα μαζί τους μοιραστείτε ένα συγκλονιστικό, ακριβές και αληθινό μάθημα πατριδογνωσίας και ιστορίας. Μακριά από τον υστερικό λόγο του κάθε κίβδηλου υπερπατριώτη και το ωρολόγιο πρόγραμμα της βαριεστημένης φιλολόγου στο δημόσιο σχολείο.<br />
<br />
Δείτε όλη την εκπομπή στην διαδικτυακή διεύθυνση www.youtube.com και ειδικότερα :<br />
<br />
1ο μέρος : <a href="http://www.youtube.com/watch?v=44wYg60jIS0">http://www.youtube.com/watch?v=44wYg60jIS0</a><br />
2ο μέρος :<a href="http://www.youtube.com/watch?v=J04uGp7JseY&feature=related"> http://www.youtube.com/watch?v=J04uGp7JseY&feature=related</a><br />
3ο μέρος : <a href="http://www.youtube.com/watch?v=jqFGf9ZTJGw&feature=related">http://www.youtube.com/watch?v=jqFGf9ZTJGw&feature=related</a>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-16103421234829984452010-11-07T07:58:00.000+02:002010-11-07T07:58:47.208+02:00Απ' τον Μαθιό... στον Καλλικράτη<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs286.snc4/40614_1421298686519_1054252075_31031613_5502296_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs286.snc4/40614_1421298686519_1054252075_31031613_5502296_n.jpg" width="400" /></a></div><br />
- Η βάφτιση του Μαθιού ήταν η καλύτερη "προσγείωση" στην Αθήνα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.<br />
<br />
- Ωραία όμως ήταν και η ιδέα να δεξιωθεί τους καλεσμένους ο Αρης στην πλατεία πάνω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά στους πρόποδες του βράχου της Ακρόπολης.Την διαμόρφωσε πολύ όμορφα εκεί που ήταν στέκι αστέγων και μέσα στο σκουπίδι.<br />
<br />
- Εκανε την αρχή λέω εγώ,και θα δεις ο δήμος αθηναίων να διοργανώνει στο εξής γάμους και βαφτίσια.Μέχρι και χημικές τουαλέτες εβαλε. Η αρχιτεκτονική πινελιά του Αρη μέτρησε και με το στεφάνι με τους ηλίανθους και το κόκκινο σχοινί,που το είχε έξω από την εκκλησία και μετά το έβαλε σ ενα δέντρο στο πάρκο.<br />
<br />
- Πω...πω....από το Ρέθυμνο στην Αθήνα και στα θολά νερά των ειδήσεων γύρω από τις νομαρχιακές εκλογές και τη βάφτιση του Καλλικράτη.Και κανένας δε λέει το αυτονόητο.Που είναι βρε η αποκέντρωση που θα έπρεπε να ήταν σημαία σας με τον Καλλικράτη;<br />
<br />
- Όπου και να πας εκτός Αθήνας αντιλαμβάνεσαι την αναγκαιότητα να στηριχτεί η περιφέρεια,να καταλήξουν εκεί και να δημιουργήσουν οι νέοι που δε μπορούν άλλο τους απάνθρωπους ρυθμούς των μεγαλουπόλεων,μόνο η κυβέρνηση δεν το αντιλαμβάνεται και αδυνατεί να σχηματίσει ικανές δομές στην περιφέρεια για την περίφημη αποκέντρωση.<br />
<br />
- Εδώ όπου φύγει φύγει είναι οι έλληνες μετά τις σπουδές τους.Στο Βέλγιο η βιολόγος,στο Λονδίνο η Ελλη η γεωπόνος και ο Μπάμπης που τελείωσε πληροφορική.Μόνο ένα πράγμα τους στεναχωρεί και ίσως μετρήσει για την επιστροφή τους κάποτε στην Ελλάδα.Το ότι εκεί δε μπορείς να αποκτήσεις σπίτι δικό σου,δεν είναι όπως στην Ελλάδα λέει ( η νέα γενιά στην ελλάδα έχει στο DNA της το ιδιοκτησιακό). Βέβαια παίρνουν τα διπλάσια απότι εδώ, όμως τα πάντα είναι ακριβά.Το νοίκι σε καλή περιοχή στο Λονδίνο κάτι σαν Φιλοθέη φτάνει τα 1.700 ευρώ.Δε ρισκάρουν άλλη περιοχή γιατί η εγκληματικότητα είναι στα ύψη.<br />
<br />
- Από την άλλη όμως άκουσες πως περιέγραψαν τις κοινωνικές δομές.Δεν υπάρχει περίπτωση γιατρός να σου γράψει χαριστικά αναρρωτική άδεια,δεν υπάρχει περίπτωση να δουλέψεις μια ώρα παραπάνω και να μην στη δώσει ο εργοδότης.Ρεπό και άδεια δε χάνονται με τίποτα.Ο βρετανός δεν ξεπερνά τις 7 με 8 ώρες δουλειάς την ημέρα.Δεν είναι όπως εδώ που από το πρωί μέχρι το βράδι εργάζεσαι για τα απαραίτητα.<br />
<br />
- Η ανεργία μαστίζει ήταν η πρώτη κουβέντα της μητέρας μου μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα.<br />
Απέναντι από το σπίτι στην οδό Ανδριτσαίνης έκλεισαν τα πέντε από τα δέκα μαγαζιά.Επαθα πλάκα όταν γύρισα από τις διακοπές και έψαχνα να βρω ένα δωράκι για το Μαθιό.<br />
<br />
- Κλείνουν μαγαζιά στην Αθήνα και στο μυαλό τους να πετύχει ο Καλλικράτης.<br />
<br />
- Όχι ότι δε τον συζητούσαν και στα χωριά του Ρεθύμνου.Οι συνενώσεις όμως δεν αλλάζουν την καθημερινότητά τους.Μου άρεσε που είδα την ανηψιά μου χαρούμενη λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το νηπιαγωγείο που φέτος είναι και διευθύντρια.Γεμάτη ιδέες για τα παιδιά τι θέμα θα συζητήσουν την πρώτη μέρα αλλά και γεμάτη προβληματισμούς αφού ήδη δύο γονείς δε θέλουν να ακούσουν τα παιδιά τους τίποτα περί θρησκευτικών.Μα δεν τους κάνω προσυλητισμό απαντά εκείνη.Γενικά περί θρησκείας λέμε στο νήπιο.<br />
<br />
- Το ποιο ωραίο που άκουσα ήταν οι αφηγήσεις των μικρών μαθητών της πέρυσι όταν γύρισαν από τις διακοπές.Ενα κοριτσάκι της περιέγραψε με αθωότητα το ταξίδι με τη μητέρα του στην Αθήνα σε μια περιοχή που την λένε Κορυδαλλό όπου στη φυλακή είναι ο θείος της.Πήγε εκεί μετά από τις φυλακές Αλικαρνασσού.<br />
Τσιρία τσιρία της είπε.Ξέρετε γιατί ο θείος μου είναι στη φυλακή;Γιατί είπε ψέματα στη μαμά του.<br />
<br />
- Αμ και το άλλο στο μάθημα γεωπονικής που φυτεύανε κάτι σπόρους.Τελειώσαμε τους είπε μετά από κάποια ώρα,καθαρίστε τα χεράκια σας από το χώμα,αλλά ένα αγοράκι συνέχιζε να φυτεύεει με μεγάλη επιμέλεια.Τελειώσαμε Μανωλάκη του λέει.Οχι κυρια απαντά εκείνο,πρέπει να φυτέψουμε όλους τους σπόρους χασίσι.<br />
<br />
- Και η πιο ωραία φωτογραφία που πήρα από πανηγύρι στα Αγκουσελιανά Ρεθύμνου ήταν οι πινακίδες στα πλατάνια.Παρακαλούμε διασκεδάστε χωρίς πυροβολισμούς.<br />
<br />
Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΣΩΤΗΡΙΑΔΟΥπυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-12909934428555505212010-10-28T23:16:00.001+03:002010-10-28T23:19:18.588+03:00Βεντέτα (Μάνη 1764 μ.Χ.)<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs472.ash2/74495_168746569818137_100000483844921_527098_578405_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="386" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs472.ash2/74495_168746569818137_100000483844921_527098_578405_n.jpg" width="400" /></a></div><br />
… Νύχτα κατέβηκε στη Μάνη. Πεζός, αλαφροπάτητος και αμίλητος. Προχωρώντας μόνο στις σκιές και στα σκοτάδια, όπως κάνουν τα αγρίμια που βγαίνουν για να κυνηγήσουν. Σουρούπωνε, όταν μπήκε σαν τον αρχάγγελο του θανάτου στο κονάκι των Μιχοπουλαίων. Την ώρα που η γριά σταύρωνε το καρβέλι για να το κόψει, κάνει ‘‘μπραγκρ!’’ η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Λεωνίδας Λεωτύχης.<br />
<br />
Τα ρουθούνια του είναι ανοιχτά σαν της πεινασμένης γάτας. Κρατάει όπλο στα χέρια του και, χουγιάζοντας, τους δένει όλους. Μόνο τη γριά δεν τη δένει. Τη σηκώνει με το μικρό του δαχτυλάκι, σαν μαύρο μπόγο από τσεμπέρια και μαύρα σκουτιά, και την απιθώνει στο σκαμνί δίπλα στο τζάκι, να καψαλίζει ψωμί. Η γριά είχε δει πολλά φονικά στη ζωή της – και μέσα στο σπίτι της και έξω από αυτό, και στην Αγία Γραφή ακόμη. Ξέρει καλά ότι το αίμα είναι ένα πράγμα μυστήριο. Ένα πράγμα που μαγνητίζει το σίδερο και θέλει να το γλείψει στην κόψη. Γι’ αυτό και κάθεται σοφή και πανάλαφρη στο παραγώνι. Ρίχνει φετούλες ψωμί στη θράκα, κουνάει το κουκουλωμένο της κεφάλι μπρος πίσω και μοιρολογάει χαμηλόφωνα.<br />
<br />
Ο Λεωνίδας Λεωτύχης κλοτσάει τους υπόλοιπους στην κοιλιά και στο κεφάλι. Αφήνει το όπλο όρθιο πίσω από την πόρτα, βγάζει από το ζωνάρι το μαχαίρι, γονατίζει και, με σίγουρες κινήσεις, σκίζει ένα ένα τα ρούχα και τα μεσοφόρια της Αρετής Μιχοπούλου, της μοναχοκόρης. Ύστερα της ανοίγει τα σκέλια ξεδιάντροπα και την αφήνει έτσι, μέχρι που ο αέρας του σπιτιού αρχίζει να μυρίζει ξινή κολοκυθόπιτα και τη ζεστή και κόκκινη μυρωδιά που έχει το πρήξιμο. Και τη κοιτάει εκεί. Ο ήρωάς μας είναι μόνο δεκαέξι χρονών. Θέλει να δει πώς είναι οι γυναίκες εκεί κάτω. Βλέπει και θαμπώνεται. ‘‘Σαν εκκλησία είναι!’’ σκέφτεται φωναχτά από μέσα του. ‘‘Σαν εκκλησία που ανασαίνει!''.<br />
<br />
Ο πατέρας της Αρετής, αν και δεμένος, βρίσκει τον τρόπο να μασουλάει τα μουστάκια του. Τη βρίζει ‘‘πουτάνα’’, γιατί ένα κορίτσι, και μάλιστα από σόι Μιχοπουλαίικο, δεν κάθεται έτσι να την καβαλήσουνε, έστω και με μαχαίρι στο λαιμό.<br />
<br />
Όμως, η Αρετή δεν είναι κορίτσι. Εδώ και πέντε μήνες έχει πατήσει τα είκοσι τρία και είναι ακόμη στο ράφι, με την τρυφερή παρθενιά της στα αζήτητα. Και αυτό, γιατί εκείνο το κέρατο, ο πατέρας της, που τώρα κάθεται και αφρίζει ότι είναι ‘‘πουτάνα’’ κι ότι τα θέλει το ‘‘βρομόπραμά’’ της, κοίταζε τα ψηλά μπαλκόνια, κοίταζε τα βαριά ονόματα και το ‘‘συφέρο’’ από το πάντρεμα των περιουσιών. Δεν κοίταζε να κουκουλώσει κάπου την έρημη την Αρετή, που ήθελε να γεννήσει μωρά από τα δεκατέσσερά της, όπως είναι το πρέπον και το σωστό. Την Αρετούλα, που ζητούσε χαστούκια κι ανάποδες όχι από το δικό του χέρι, αλλά από χέρι ξένο, έτσι που ύστερα να μπορεί να του φιλάει ένα ένα τα δάχτυλα. Κι όταν ο άντρας μαλάκωνε, εκείνη να έχωνε ολόκληρο ετούτο το ξένο χέρι κάτω από τις φουστάνες της, για να το ζεστάνει στις μυρωδιές της ξινής κολοκυθόπιτας που ανάβλυζαν από το πραγματικό της στόμα, το οποίο ποτέ δε λέει ψέματα – όχι όπως το άλλο, στο πρόσωπο, που όλο ψέματα λέει και την αλήθεια την έχει για ντροπή.<br />
<br />
Κάνει μια έτσι τα δικά του βρακιά ο Λεωνίδας Λεωτύχης, τα κατεβάζει και την καπακώνει. Και ο πατέρας της Αρετής έχει ανασηκώσει το κεφάλι του και κοιτάζει τα έργα και τις ημέρες της θυγατέρας του. Και την κοιτάζει στα μάτια, να δει αν της αρέσει, της ‘‘παλιοπουτάνας’’, να τη βατεύουνε, που, αν δεν της είχε αδυναμία, θα την είχε σφάξει στο γόνατο από τότε που του τη φέρανε με ακόμη άδετο τον αφαλό, παρά να τη δει να δίνει την τιμή της έτσι παθητικά κι αναίμακτα στον πρώτο τυχόντα.<br />
<br />
Ε, όχι και τόσο αναίμακτά… Η παρθενιά, όταν μείνει πολύ καιρό απείραχτη, γίνεται σαν το σφουγγάρι και μαζεύει μεγάλες ποσότητες αίματος εκεί. Γι’ αυτό και τις γεροντοκόρες τις πιάνει συχνά φαγούρα εκεί. Επειδή το αίμα που μαζεύεται κάνει το ‘‘αποκάτω’’ τους να πρήσκεται και να τις φαγουρίζει...<br />
<br />
Μονάχα η μάνα της, η Μητρομιχοπούλαινα, ζει στο δικό της κόσμο. Κλαίει και, ανάμεσα στα σιγανά της αναφιλητά (να μην τους ακούσει η γειτονιά και βγούνε οι πομπές τους στο σεργιάνι), λέει στον Λεωνίδα Λεωτύχη:<br />
<br />
«Τώρα που την ατίμασες, κοίτα να φανείς άντρας και να την πάρεις… Μωρέ, θα την πάρεις και θα πεις κι ένα τραγούδι… Και κοίτα μην αρχίσεις τα παζάρια για την προίκα, γιατί δεν ήρθες να τη ζητήσεις σαν άνθρωπος σωστός… Σταμάτα, ντε, σταμάτα αυτό το ‘‘ντούπου-ντούπου’’ πάνω της… Είναι κι άλλες γυναίκες εδώ μέσα και διαολίζονται μ’ αυτά τα πράγματα… Πάντως, σε καλό σπίτι θα μπεις, θυγατέρα μου…»<br />
<br />
Η Μητρομιχοπούλαινα είναι Ζακυνθινιά, γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Τη Μάνη δεν την ξέρει καθόλου. Μονάχα τη ζει. Της είναι αδύνατον να τη ζει και ταυτόχρονα να τη φαντάζεται. Μισά, πράγματα βλέπει δηλαδή. Όμως η γριά που κάθεται στο τζάκι, αν και μισότυφλη, τα πράγματα τα βλέπει ολόκληρα. Γι’ αυτό και δε μιλάει καθόλου.Η Ζακυνθινιά βλέπει τον Λεωνίδα Λεωτύχη να χαλαρώνει τη δαγκωνιά που έχει πιάσει τη θυγατέρα της στο λαιμό. Τον βλέπει να σηκώνεται και να είναι ιδρωμένος. Τον βλέπει να σκουπίζει το όργανό του και τα χέρια του και τον θαυμάζει ακόμη πιο πολύ.<br />
<br />
«Αν ερχόσουνα σαν άνθρωπος σωστός, να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε, τζόγια μου, κι εμείς άνθρωποι είμαστε, ξέρουμε ότι αυτός είναι ο προορισμός του άντρα και της γυναίκας… Ούτε η Αρετή μας κάνει εξαίρεση, εδώ καν και καν μεγαλύτερες και… Θα σου τη δίναμε την Αρετούλα με την ευχή μας, όχι να κάνεις μπροστά στα μάτια μας ετούτες τις ντροπές, που μας κολάζουνε κι εμάς…»<br />
<br />
Μα καλά, ντιπ δεν καταλαβαίνει αυτή η γυναίκα; Κι αν όχι, γιατί δεν παίρνει παράδειγμα από τη γριά, που είναι και παθός και μαθός; Παθός, γιατί τα πέρασε και η ίδια αυτά πριν από πενήντα χρόνια, και μάλιστα από τον παππού του Λεωνίδα Λεωτύχη, που ήταν κι εκείνος χ α ρ ι σ μ α τ ι κ ό ς, ο συχωρεμένος. Είχε δει και το ύστερα. Είχε δει και τον κομμένο λαιμό του πατέρα της.<br />
Όπως ετούτη τη στιγμή κοίταζε η νύφη της, η Ζακυνθινιά, τον κομμένο λαιμό του αντρός της, έχανε αμέσως τη μιλιά της και γινόταν λιγότερο Ζακυνθινιά και πιο πολύ Μανιάτισσα...<br />
<br />
***<br />
<br />
... Ο Λεωνίδας Λεωτύχης σκούπισε τη ματωμένη μάχαιρά του στην πουκαμίσα του σφαγμένου, πήρε το τουφέκι που είχε αφήσει όρθιο πίσω από την πόρτα και χάθηκε αλαφροπάτητος μέσα στη νύχτα. Προτού, όμως, εξαφανιστεί, στάθηκε για μια στιγμή στο κεφαλόσκαλο κι έριξε μια τρυφερή ματιά στην καταματωμένη κοιλιά της Αρετής, που εκείνη προσπαθούσε να σκεπάσει με τα κουρελάκια των ρούχων της.<br />
Ούτε τις άλλες δύο γυναίκες πείραξε. Η ζωή της γριάς βρισκόταν στα δίχτυα του Θεού. Αυτός είχε το δικαίωμα να την κόψει ή να της πλέξει ακόμα μια ίνα, να αιωρηθεί κι άλλο το καντήλι της. Η Μητρομιχοπούλαινα τη γλίτωσε επειδή είχε ένα άδειο πράγμα στο κεφάλι της. Βέβαια, έπαιξε ρόλο και η ζακυνθινή καταγωγή της, γιατί η Μανιάτες σέβονται πολύ το έθιμο της βεντέτας, θέλουν να την κρατήσουν δική τους ολόκληρη, άσπιλη κι αμόλυντη, έτσι όπως την παρέλαβαν από τους προγόνους τους.<br />
<br />
Να μην τους την πάρουν, για παράδειγμα, οι Αρκάδες και, μη ξέροντας τι πράγμα είναι, την κρεμάσουν τελικά τροκάνι στα τραγιά τους΄ οι Καλαματιανοί και τη στρίψουνε τσιγαριλίκι και τη φουμάρουν έως τζιβάνας΄οι Πυργιώτες και τη βγάλουν να κάνει πεζοδρόμιο με ξυραφιές στο μάγουλο΄ οι Αναπλιώτες και την τυλίξουν σε ζελατίνα και την πουλήσουν τεμαχισμένη σε μαγαζάκια τύπου GREEK ART΄ οι Πατρινοί και τη ρίξουν πάνω από τη θάλασσα, να παριστάνει τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου΄ οι Κορίνθιοι και την κρεμάσουν κόκκινο φανάρι έξω από το μπορντέλο της Λαΐδος. Κι άμα το πράγμα γίνει μόδα και μπούνε στο χορό και οι υπόλοιποι πάνω από το αυλάκι, τέρμα η βεντέτα, τα ’φαγε τα ψωμιά της. Μια δυο γενιές ακόμη, και θα ξεχαστεί η παράδοση, θα τη βλέπουμε μόνο σε λαογραφικά μουσεία και στις υπερβολές των εφημερίδων...<br />
<br />
***<br />
<br />
... Όταν το σκοτάδι κατάπιε τον Λεωνίδα Λεωτύχη, η γριά έπιασε με τα χεράκια της μια φέτα ψωμί από τα κάρβουνα, έκοψε με τα ούλα της (που είχαν γίνει σκληρά και κοφτερά σαν δόντια) μια δαγκωνιά ψωμί, την κατάπιε αμάσητη (μόνο την παπάρωσε λιγάκι με το σάλιο της) κι ύστερα, αφού έριξε το τσεμπέρι στους φτενούς της ώμους για να μαδάει ευκολότερα τα λιγοστά της μαλλιά, βγήκε ολοφυρόμενη έξω, να φωνάξει τους συγγενείς και τις μοιρολογίστρες...<br />
<br />
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα ‘‘Ο ΩΡΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΘΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ’’, εκδόσεις Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, 1998.)<br />
<br />
Toυ <span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Πάνου Σταθόγιαννη</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">ΥΓ. </span>Διαβάζοντας την υπέροχη ιστορία ένιωσα ότι θα μπορούσε να έχει διαδραματιστεί και στην αγαπημένη μου Κρήτη....πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-44088523698693129282010-10-26T00:19:00.003+03:002010-10-26T00:22:50.543+03:00Γραμβούσα μαύρα να ντυθείς...<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5KIE_cNcemlBYWXJji77j_sBkcsc56GxVagICltTBzAHexOt8uUNr4wFW0ZSVYu9tcBNMSNtn59d6ft7YYH23xk5gOjC7fw0xjMPO89NG-n-QAGT98TA49MXZ6LJ9zKnMRz7WxullEkZQ/s1600/67775_1489311066786_1054252075_31175607_6373184_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5KIE_cNcemlBYWXJji77j_sBkcsc56GxVagICltTBzAHexOt8uUNr4wFW0ZSVYu9tcBNMSNtn59d6ft7YYH23xk5gOjC7fw0xjMPO89NG-n-QAGT98TA49MXZ6LJ9zKnMRz7WxullEkZQ/s400/67775_1489311066786_1054252075_31175607_6373184_n.jpg" width="400" /></a></div><br />
<object width="430" height="25"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/RCHbEpepCN4?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/RCHbEpepCN4?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="430" height="25"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-39980216913703035062010-10-18T06:05:00.000+03:002010-10-18T06:05:06.780+03:00Το νησί των σημαδεμένων<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2GIaspN6BlAp4709U6XQUa_YEKRh2-dGxKAl5-df_y848LNRmgTs8feTJYG6KsPlpElG8YcvWe_J4dNON-fn1cvVYqfdDHScjf7xwS4JwsiGr7Nbt0kBvqFZSKtdpCI4O3uknTim2MwwE/s1600/2134.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2GIaspN6BlAp4709U6XQUa_YEKRh2-dGxKAl5-df_y848LNRmgTs8feTJYG6KsPlpElG8YcvWe_J4dNON-fn1cvVYqfdDHScjf7xwS4JwsiGr7Nbt0kBvqFZSKtdpCI4O3uknTim2MwwE/s400/2134.jpg" width="400" /></a></div><br />
Για το νησί των καταραμένων, τη Σπιναλόγκα έχω ξαναγράψει σε τούτο δω το μπλοκ. Τον τελευταίο καιρό με αφορμή την ταινία "Το Νησί", η Σπιναλόγκα ξεθάφτηκε στις μνήμες ενός ολόκληρου λαού. Σκέφτομαι μετά από ψάξιμο ημερών πόσο κρίμα είναι που οι Έλληνες μάθαμε το νησί Σπιναλόγκα και την ιστορία του από το βιβλίο της Victoria Hislop, και δεν γνωρίζαμε τίποτα για το βιβλίο "Σπιναλόγκα" που είχε γραφτεί δεκαετίες πριν από τον Θέμο Κορνάρο και είναι απείρως ανώτερο και συγκινητικό. Πραγματικό διαμαντι!<br />
<br />
Για μισό περίπου αιώνα στον υποβλητικό βράχο της Σπιναλόγκας περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, μαρτύρησαν αλλά και επιβίωσαν άνθρωποι που προέρχονταν από την "απέναντι όχθη", θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Στο καστρόχτιστο νησί του Μεραμπέλλου, σ' ένα χώρο ταυτισμένο με την προκατάληψη, έχτιζαν τη ζωή τους από την αρχή οι εκτοπισμένοι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση από τον "επίγειο παράδεισο". Ο αποκλεισμός αυτών των ανθρώπων και η καθημερινότητά τους υπήρξαν για πολλά χρόνια ζητήματα ταμπού για την ελληνική κοινωνία και την πεζογραφία της. Δύο όμως Έλληνες συγγραφείς τόλμησαν να τα θίξουν, γράφοντας εν θερμώ δύο συγκλονιστικά κείμενα που έμειναν στην Ιστορία: η <a href="http://www.dete.gr/news.php?article_id=8861"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Γαλάτεια Καζαντζάκη</span></a>, που δημοσίευσε το 1914 την "Άρρωστη πολιτεία της" αφηγούμενη μια ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται στο νησί, και ο Θέμος Κορνάρος, που το 1933 έδωσε στον έξω κόσμο τη δική του καταγγελτική μαρτυρία με τον τίτλο "Σπιναλόγκα". Με τον τόμο αυτό τα δύο κείμενα, της Καζαντζάκη και του Κορνάρου, δημοσιεύονται πρώτη φορά μαζί, ώστε να δημιουργήσει ο αναγνώστης μια ολοκληρωμένη, ρεαλιστική εικόνα για το νησί των σημαδεμένων, που συγκινεί ακόμα όποιον το επισκέπτεται από την ακτή απέναντι ή μέσα από τα βιβλία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://www.eloundabeach.co.uk/spinalonga%2520022.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://www.eloundabeach.co.uk/spinalonga%2520022.jpg" width="400" /></a></div><br />
Οι τόποι εξορίας χρειάζονται για να εστιάζεται πάνω τους το Κακό. Η σκέψη αυτή σε συντροφεύει όσο διαβάζεις το συγκλονιστικά αυτά βιβλία των δικών μας συγγραφέων. Το άκουσμα και μόνο της λέξης γεννά ρίγος, φόβο, αποτροπιασμό. Αλλά και μια κρυφή έλξη. Η έλξη του αποτρόπαιου. <br />
<br />
Το 1957, ύστερα από μισό αιώνα «ζωής», οι τελευταίοι κάτοικοι μεταφέρονται στην Αγία Βαρβάρα Αττικής και το λεπροκομείο κλείνει. Όμως ο εξοστρακισμός, το «εκεί- έξω- μακριά» δεν έπαψε ποτέ να τροφοδοτεί το συλλογικό φαντασιακό. Είναι μια παλιά ιστορία, ένα παραμύθι από ξεχασμένους χρόνους που ατέρμονα συνεχίζεται. Στην καρδιά του κακού πρέπει να φωλιάζει το «άλλο», το «ξένο». Έτσι το Κακό αποκτά μια πηγή. Εστιάζεται. Δεν κυκλοφορεί έωλο μέσα στο σώμα, στην ψυχή, στον οικείο τόπο. Όχι εδώ. Αλλά εκεί- έξω- εντοπισμένο- εκτοπισμένο- οριοθετημένο- μακρινό. Η Σπιναλόγκα, ένας εμβληματικός χώρος υποδοχής ενός τέτοιου Κακού. Ενός Κακού που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη δύναμη έτσι καθώς διανθίζεται από καθημερινές ιστορίες ζωής μέσα από τη στενή διαπλοκή του έρωτα και του θανάτου. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBYmjY3Px_mLOFJLzjclKQ9cLkg3bqT5R43oKXix7yaZSvxp-1eUjlVGVEZ04h2uIGqXq5IDgqi088Zkiti6MtuOCQhVHggQDbkAgwGje7JLoxEBfa95ODmSuFngAfh5oGy6B5DjguJpcl/s1600/Spinalonga_lepers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBYmjY3Px_mLOFJLzjclKQ9cLkg3bqT5R43oKXix7yaZSvxp-1eUjlVGVEZ04h2uIGqXq5IDgqi088Zkiti6MtuOCQhVHggQDbkAgwGje7JLoxEBfa95ODmSuFngAfh5oGy6B5DjguJpcl/s400/Spinalonga_lepers.jpg" width="240" /></a></div><br />
Σενάρια οδύνης και ηδονής εμπνέουν σήμερα μπεστ σέλερ (πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα πούλησε σε όλον τον κόσμο το βιβλίο της Χίσλοπ) και τηλεοπτικές υπερπαραγωγές. Μια παράδοξη επικαιρότητα μεταμορφώνει το νησί των απόκληρων σε μια σημερινή επικράτεια σημείων μεστή σημασιών και μεταφορικών σχημάτων.<br />
<br />
Μακριά από την κοινωνία του θεάματος, το 1913 η Γαλάτεια Καζαντζάκη και είκοσι χρόνια αργότερα ο Θέμος Κορνάρος αποτύπωσαν σε δύο τολμηρές νουβέλες το δικό τους βλέμμα για το νησί των καταραμένων. Για πρώτη φορά τα κείμενα αυτά παρουσιάζονται στο αναγνωστικό κοινό μαζί. Εύστοχα συνδεδεμένα και πλαισιωμένα από ένα εξαιρετικά ποιητικό και στοχαστικό επίμετρο του <a href="http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=02.01.2003,id=56946008">Μάνου Λουκάκη</a>. Ένα βιωματικό κείμενο που τροφοδοτήθηκε από προσωπικές μνήμες και λειτουργεί σαν ένας συνδετικός κρίκος, μια αναπάντεχη γέφυρα ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες των δύο άλλων κειμένων. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με τρία ερεθιστικά για τη σκέψη και το συναίσθημα κείμενα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_uX8W00nSPTk/S-VFkQxlWlI/AAAAAAAAKrI/52KZe1zWVKA/s1600/leproi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="http://2.bp.blogspot.com/_uX8W00nSPTk/S-VFkQxlWlI/AAAAAAAAKrI/52KZe1zWVKA/s400/leproi.jpg" width="400" /></a></div><br />
Η Άρρωστη πολιτεία πρωτοδημοσιεύεται το 1914 από τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, με το ψευδώνυμο Πετρούλα Ψηλορείτη. Και είναι η πρώτη φορά στην ελληνική λογοτεχνία που αναδεικνύεται το θέμα της λέπρας μέσα από μια ερωτική ιστορία. Ένα κείμενο ρεαλιστικό και συνάμα συμβολιστικό, με έντονη την επιρροή του Καζαντζάκη και τα στοιχεία της νιτσεϊκής γοητείας. Ένα «ρομάντζο», όπως η ίδια το αποκάλεσε, γραμμένο λίγο προτού χρονικά στραφεί ενεργά στη μαχόμενη αριστερή ιδεολογία. <br />
<br />
Με τον Κορνάρο περνάμε στο πεδίο της άγριας καταγγελίας. Ένα κείμενο-ουρλιαχτό. Ένα βιβλίο μάχης, γραμμένο μαζί με το Άγιον Ορος το 1933 με μια γλώσσα ωμού νατουραλισμού. Ο λόγος ενός εκ των πλέον στρατευμένων πεζογράφων του Μεσοπολέμου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Όταν το διακύβευμα είναι η εξαπάτηση, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, η «κοινωνία των εμπόρων» ή, αν θέλετε, των δουλεμπόρων, ο λόγος θα είναι οξύς, ανυποχώρητος, αγριευτικός ή δεν θα είναι. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://85.72.35.68/venjpg%5C%CE%9C%CE%9F%CE%A5%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%9F%20%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%9D%CE%91%CE%9A%CE%97%5C131%20-%20135%5C173.135.105-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="348" src="http://85.72.35.68/venjpg%5C%CE%9C%CE%9F%CE%A5%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%9F%20%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%9D%CE%91%CE%9A%CE%97%5C131%20-%20135%5C173.135.105-1.jpg" width="400" /></a></div><br />
Η διάθεση παραλυτικής εξίσωσης του άρρωστου παρόντος με το υγιές παρελθόν υπάρχει και στον Κορνάρο ή στην Καζαντζάκη, αλλά στο μυθιστόρημα του Αμποτ αποκτά ενδημικό χαρακτήρα. Μοναδική διέξοδος, το πάθος για των «ιδεών» την «πόλιν» (για τη δικαιοσύνη, την παιδεία και την έλλειψη ισότητας), που εξακολουθούν να συγκλονίζουν τους πρωταγωνιστές, δείχνοντας μία ακόμη φορά την άγρια προσκόλλησή τους στη ζωή.<br />
<br />
Μιλώντας για τη Σπιναλόγκα, οι τρεις συγγραφείς δίνουν στην αφήγησή τους κι έναν συνολικότερο (σαφώς συμβολικό και αλληγορικό) τόνο, που ηχεί ιδιαιτέρως οικείος στα δικά μας αυτιά: ο κλειστοφοβικός χώρος του νησιού του ερέβους μπορεί να είναι ο χώρος του οιουδήποτε πολιτικού, κοινωνικού ή φυλετικού εγκλεισμού, ο περίγυρος και οι τοίχοι οιασδήποτε φυλακής για όσους αποκλίνουν και διαφέρουν από τη συμφωνημένη νόρμα και την κοινής αποδοχής αξία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmyH9GCk0-oL7C_EvPVF2fbmjt0Pszde6JONvAIuqM9HLOCrC1vGqPWXwj_pzmTHWFKSu3kaYLu1NzTO8Nz3QxSq6EJ7QGICOAmCW63wR1-C_ZVcxRcGfpL4-OPYWDIWNjyT7BPuabWMIR/s1600/kareklasdocumento.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmyH9GCk0-oL7C_EvPVF2fbmjt0Pszde6JONvAIuqM9HLOCrC1vGqPWXwj_pzmTHWFKSu3kaYLu1NzTO8Nz3QxSq6EJ7QGICOAmCW63wR1-C_ZVcxRcGfpL4-OPYWDIWNjyT7BPuabWMIR/s400/kareklasdocumento.jpg" width="400" /></a></div><br />
Αν και με πιο ήπιο τρόπο, το κυρίαρχο σύστημα και στην Καζαντζάκη βάλλεται από τις πρώτες κιόλας γραμμές (βλέπε και το εμπεριστατωμένο κείμενο της Κέλυ Δασκαλά στην Αρρωστη πολιτεία των εκδόσεων Ελληνικά Γράμματα). Τονίζεται η υποκρισία, ο κοινωνικός έλεγχος, η βαρβαρότητα των υγιών. Η ευκολία με την οποία αδειάζει ο άνθρωπος από ό,τι το ανθρώπινο κατά λάθος τον κατοικεί. <br />
<br />
Ο έρωτας αποτελεί το άλφα και το ωμέγα τόσο για το «Νησί» της Χίσλοπ όσο και για τα έργα των Κορνάρου, Καζαντζάκη και Αμποτ. Σε ό,τι αφορά τους Ελληνες συγγραφείς, δεν πρόκειται, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, για έναν λυρικοδραματικό και ρομαντικό έρωτα, που κινείται ανάμεσα σε παρούσες σκιές και μελλοντικούς τάφους, αλλά, αντίθετα, για μια συνεχή έκρηξη και περιπέτεια του σώματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxnQBxYwVS4Ch8crFvyAIGaleLfY78Joruk129wzi9bgs4H4IV4UJ51J_cTUpwla4ekMCY8PBeKqfJAUX8HoNCfO-fsGbgEjTPkCYJjAwBHmjweKObfO8zBD3x5G0bEKbj37UI3Twj2oQD/s1600/Spinalogka4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="302" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxnQBxYwVS4Ch8crFvyAIGaleLfY78Joruk129wzi9bgs4H4IV4UJ51J_cTUpwla4ekMCY8PBeKqfJAUX8HoNCfO-fsGbgEjTPkCYJjAwBHmjweKObfO8zBD3x5G0bEKbj37UI3Twj2oQD/s400/Spinalogka4.jpg" width="400" /></a></div><br />
Αντί να καμφθεί από την επέλαση της αρρώστιας και τον φόβο του αφανισμού, το σώμα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να ανεβάσει στο φουλ τις ερωτικές του επιδόσεις και να τρυγήσει μέχρι την τελευταία ρώγα τον καρπό της ηδονής. Φτασμένοι στα όρια του σύμπαντος, δύο βήματα από την Αχερουσία, υποψήφιοι νεκροί αλλά ακόμη ζωντανοί, οι άνθρωποι που αλωνίζουν πάνω-κάτω τη Σπιναλόγκα δεν εννοούν να παραιτηθούν από το υπέρτατο δικαίωμα στο σεξ, το οποίο και θα ασκήσουν ποικιλοτρόπως: σε μισογκρεμισμένα σπίτια και λερά κρεβάτια, σε θαλασσινές σπηλιές και σκιερές γωνίες, σε φανερές περιπτύξεις και σε κρυφές συναντήσεις.<br />
<br />
Κάθε καινούργιο βήμα προς την άβυσσο είναι για τους εγκλείστους του νησιού κι ένα καινούργιο βήμα προς τον έρωτα: μια παθιασμένη αγκαλιά, ένας ένδοξος γύρος πριν από τον βέβαιο τερματισμό, μια γενναία ζαριά στο σκοτάδι που δεν έχει πάψει να καταυγάζεται από το φως. Η ηθική που χάνεται, όταν τα κοινωνικά ταμπού δεν έχουν πια κανένα νόημα; Οι απαγορεύσεις που καταρρέουν όταν η τάξη και η πειθαρχία δεν είναι πια σε θέση να προφυλάξουν κανέναν;<br />
<br />
Κάτι περισσότερο: η θέληση για ακατάβλητη πάλη με τον θάνατο, η έξοδος του Διγενή από το μυθικό του τοπίο και η ακριτική του μάχη ενάντια στην καθημερινή σήψη και φθορά μέχρι τελικής πτώσεως.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX3vnBUA2WIoqpDHk0nAtdYrm_eJDNtWzglTslPZqi4_2L3SKgSHpCTE7AmtgxEvtgRtIASbiQ5zKsYGVkUBLjK6sz5WOlRkxEa5-6o4V-HM_o7wyNQ9OkuaMxtXHKxdu__5v3_KvJ3EE/s1600/Spinalonga%2520doctors,%2520priest,%2520and%2520inmates.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX3vnBUA2WIoqpDHk0nAtdYrm_eJDNtWzglTslPZqi4_2L3SKgSHpCTE7AmtgxEvtgRtIASbiQ5zKsYGVkUBLjK6sz5WOlRkxEa5-6o4V-HM_o7wyNQ9OkuaMxtXHKxdu__5v3_KvJ3EE/s400/Spinalonga%2520doctors,%2520priest,%2520and%2520inmates.jpg" width="400" /></a></div><br />
Ο υγιής, πιο λεπρός από τον λεπρό. «Η σχέση του πολιτισμού με το μαδημένο πετσί τ΄ ανθρώπου». Ιδού η μεγάλη όσο και επίκαιρη ανατροπή που κομίζουν τα δύο κείμενα. Η υγεία τελικά αποβαίνει μια ύποπτη και για τους δύο συγγραφείς έννοια. Οι κάτοικοι στο νησί ζουν με έναν διπλό καταναγκασμό: από τη μια η φριχτή νόσος με το ροκάνισμα του σώματος, και από την άλλη ένα κοινωνικό σύστημα που απορρίπτει, αποβάλλει, ποινικοποιεί προκειμένου να κρατηθεί αμόλυντο, να διατηρήσει την ευταξία και τον ευπρεπισμό του. Η ασθένεια, το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν, αποκτά εδώ μια ιδιότυπη σκληρότητα. <br />
<br />
Ο λεπρός μπορεί να μην έχει το σαλεμένο μυαλό του τρελού, έχει όμως τη σαλεμένη όψη ενός αποκρουστικά δύσμορφου πλάσματος . «Πρόσωπο δεν ξεχώριζες απ΄ τα πρηξίματα και τις πράσινες κλιτσανισμένες πληγές», «σάπιο στόμα που βρωμάει και με το λουβιασμένο λαρύγγι». Η εμβληματική φιγούρα της παραμόρφωσης εκτοπισμένης εκεί-έξω καθησυχάζει όλους εμάς ως προς την αρτιμέλεια και την ευμορφία μας. <br />
<br />
Ο καθημερινός αγώνας που δίνουν οι λεπροί, οι αμυντικοί μηχανισμοί επιβίωσης, η στενή διαπλοκή του έρωτα με τον θάνατο, του λογικού με το παράλογο, του εφησυχαστικού με το τρομαχτικό συνθέτουν ένα πολύτιμο υλικό «ανθρωπογνωσίας». Η ακραία συνθήκη αποτελεί έναν μεγεθυντικό, αποκαλυπτικό της ύπαρξης φακό. Η παρούσα έκδοση προσφέρει μια συγκλονιστική μαρτυρία ύπαρξης και αξίζει ειδικά σήμερα να διαβαστεί από όλους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz0WR4Eny2xtTamyaosw-c7J8suNz0X2O2VP4z1OJk-ubT-9uXoiUxPrpeYzqFijj3cwDrIglTBzbID6hUzeaYcwfMgZpSN72TujqDyuDn7jiuW2DfXMVSCntawQ9rFHQREIiJapuDm50/s1600/Spinalonga%2520entry%25202.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz0WR4Eny2xtTamyaosw-c7J8suNz0X2O2VP4z1OJk-ubT-9uXoiUxPrpeYzqFijj3cwDrIglTBzbID6hUzeaYcwfMgZpSN72TujqDyuDn7jiuW2DfXMVSCntawQ9rFHQREIiJapuDm50/s400/Spinalonga%2520entry%25202.jpg" width="400" /></a></div><br />
Η επικαιρότητα εν τέλει της Σπιναλόγκα έχει να κάνει με μια κοινωνία που εξακολουθεί να καλλιεργεί στο σύγχρονο άτομο το αίσθημα του εξόριστου από τον εαυτό του και την ιστορία του. Τα σημαίνοντα της εξορίας πολλαπλασιάζονται σήμερα στον αδειασμένο από νόημα και έμπλεο αγωνίας για το σήμερα και τρόμο για το αύριο ανελεύθερο κόσμο μας. Αφήνουν ανοιχτά ερωτήματα για την ταυτότητα και τους όρους λειτουργίας της, για την παθολογία και τη δυσμορφία της ευρύτερης ομάδας, για την ηθική της ζωής που κατακλύζει τα παραμορφωμένα μελλοθάνατα πλάσματα του καταραμένου νησιού που και στα δύο κείμενα ερωτεύονται, ζουν, υπάρχουν, στήνουν έναν ανέλπιδο αλλά ταυτόχρονα γενναίο και θαρρετό αγώνα ζωής. <br />
<br />
Στον νου μου έρχεται ο Παβέζε «Μία μόνο ηδονή υπάρχει, να είσαι ζωντανός, όλα τα άλλα είναι αθλιότητες». <br />
<br />
<object height="285" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/RIPGsbAUFvM?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/RIPGsbAUFvM?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Jean Daniel Pollet, 1973 <span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">"</span>L' Orde<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">" </span></span><br />
<br />
<object height="285" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Vi1Z9lcMNss?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Vi1Z9lcMNss?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Werner Herzog, 1968 <span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">"</span>Letzte Worte<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">"</span></span>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-41513825550259800392010-10-14T01:06:00.000+03:002010-10-14T01:06:42.868+03:00ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ: Ακροβατώ μεταξύ μύθου και ιστορίας...<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://www.promith.gr/catalog/images/athooi_kai_enoxoi.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.promith.gr/catalog/images/athooi_kai_enoxoi.JPG" width="224" /></a></div><br />
Πρωτότυπο, τολμηρό, γραμμένο με τη μαστοριά μιας σπουδαίας συγγραφέως, το τελευταίο μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα "Αθώοι και Φταίχτες" καταπιάνεται με ένα, κλειστό μέχρι σήμερα, κεφάλαιο της νεοελληνικής πραγματικότητας. Εκείνο της παρουσίας του τουρκοκρητικού στοιχείου στα Χανιά, πριν από το 1924, και την αναγκαστική προσφυγιά του στην Τουρκία με την περίφημη "ανταλλαγή των πληθυσμών". Το χθες συναντά το σήμερα με τη διεισδυτική ματιά της Δούκα. Να σημειώσουμε πως το μυθιστόρημα, σε ισχνούς για το βιβλίο καιρούς, έχει ξεπεράσει ήδη τις τριάντα χιλιάδες αντίτυπα. [... συνέχεια]<br />
<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">ΤΕΥΧΟΣ 19</span><br />
<br />
Κυρία Δούκα, το ότι επιλέξατε ένα θέμα ταμπού ακόμη για τη μεγαλύτερη μερίδα των Νεοελλήνων έχει να κάνει με κάποια συγκυρία ή είναι τυχαίο;<br />
Θα έλεγα ότι ήρθε το τυχαίο και ενίσχυσε τη συγκυρία. Την εποχή που τέλειωνα το "Ένας σκούφος από πορφύρα", δέχτηκα το τηλεφώνημα μιας Τουρκάλας δικηγόρου από τη Σμύρνη. Mιλούσε τόσο καλά τα ελληνικά... και μου έλεγε για τον ξεριζωμένο Τουρκοκρητικό παππού της και για την ευχή του στα εγγόνια του να μην πάψουν ποτέ να μιλούν τα ελληνικά. Έπειτα ξεχάστηκα, περιπλανήθηκα "συγγραφικά" αλλού, έμενε όμως πάντα ζωντανή μέσα μου εκείνη η συγκίνηση. Και όταν αισθάνθηκα έτοιμη για το βιβλίο που χρόνια ήθελα να γράψω για τα σημερινά Χανιά εμποτισμένα στην ιστορία, η ίδια η μορφή του βιβλίου που είχα φανταστεί με οδήγησε σ' εκείνη την παλιά συγκίνηση και ξύπνησε μέσα μου την ανάγκη να μάθω τους Τουρκοκρητικούς... Συγκυριακά, τότε περίπου είχε αρχίσει να εκδηλώνεται συλλογικά η ιδιότυπη μισαλλοδοξία μας απέναντι στους ξένους...<br />
<br />
Πριν διαβάσω το μυθιστόρημά σας, η ύπαρξη των μουσουλμάνων της Κρήτης ή των Τουρκοκρητικών, όπως τους αποκαλούν, καλυπτόταν από ένα πέπλο ομίχλης, γεμάτο άγνοια και ίσως παρεξήγηση. Πιστεύετε πως, με το να ασχοληθείτε μαζί τους, ρίχνετε γέφυρα σε ό,τι αποκαλούμε "η άλλη πλευρά", ρίχνοντας φως στο ομιχλώδες τοπίο της συλλογικής μας άγνοιας;<br />
Θα ήταν υπερβολικό αν πίστευα κάτι τέτοιο. Εγώ απλώς θέλησα να φωτίσω τις κουβέντες της Σελινιώτισσας γιαγιάς μου, η οποία μου έλεγε, όταν ήμουν μικρή, για μια πλακούρα, εκεί κοντά στο χωριό της, ποτισμένη με το αίμα άμαχων μουσουλμάνων... Τους έσερναν, λέει, το 1897 οι χριστιανοί, για να τους παραδώσουν στους πρόξενους που θα τους οδηγούσαν στα Χανιά και από 'κεί με καράβια θα τους έδιωχναν στην Τουρκιά, αλλά τελευταία στιγμή μετάνιωσαν και αποφάσισαν να τους σφάξουν όλους και να τους ληστέψουν, να τους εκδικηθούν για τα όσα είχαν καμωμένα οι Τούρκοι στο νησί. Φυσικό δεν ήταν; Έπειτα από τόσα χρόνια σκλαβιάς... Και ψάχνοντας, λοιπόν, το πρώτο που έμαθα ήταν ότι οι Τουρκοκρητικοί, στην πλειοψηφία τους, ήταν Κρήτες εξισλαμισμένοι εξ ανάγκης, ότι ήταν ελληνόφωνοι, λυρατζήδες και χορευταράδες, ότι είχαν οι περισσότεροι επώνυμα που τέλειωναν σε -άκης... και ότι όσοι είχαν απομείνει με τη θέλησή τους στο νησί, νιώθοντας περισσότερο Κρητικοί παρά Τούρκοι, μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, αναγκάστηκαν το 1924, βάσει της συνθήκης της Λωζάννης, να εκπατριστούν. Και κάτι ακόμη... ότι στην Τουρκία τούς αντιμετώπιζαν για χρόνια σαν "ελληνόσπορους", αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, σε αναλογία με τους δικούς μας "τουρκόσπορους"...<br />
<br />
Πιστεύετε πως η άγνοια που έχουμε για την άλλη πλευρά είναι τυχαία ή ηθελημένη;<br />
Καταρχήν θα την έλεγα "επιβεβλημένη"... Η ιστορία πρωτίστως "υπηρετεί" την ανάγκη του κάθε έθνους να πιστέψει στο δικό του δίκιο, στο δικό του θεό, στη δική του γενναιότητα και κυρίως στα δικά του συμφέροντα. Από εκεί και πέρα, βέβαια, άλλο η επιβεβλημένη άγνοια και άλλο η επιβεβλημένη διαστρέβλωση... Άλλο να αισθάνεσαι υπερήφανος γι' αυτό που είσαι ή που θέλεις να είσαι και άλλο να περιφρονείς τον διπλανό σου ή να αποσιωπάς τα δικά σου εγκλήματα. Άλλο οι αγώνες σου για την ελευθερία και άλλο ο εκτραχηλισμός των αγώνων σου χάριν των οικονομικών συμφερόντων και των διεθνών ισορροπιών...<br />
<br />
Εσείς ψάχνοντας νιώσατε καθόλου σαν κάποιος να σας είχε παραπλανήσει για πολλά χρόνια;<br />
Ευθύνη ενός πεζογράφου είναι να βλέπει, να κρίνει και να ανασυνθέτει με τα δικά του μάτια τον κόσμο. Σχετικά με τους Τουρκοκρητικούς, όμως, οφείλω να σου πω ότι, έπειτα από το τηλεφώνημα εκείνης της γυναίκας, για πρώτη φορά σήκωσα το κεφάλι και πρόσεξα τους δυο σωζόμενους μιναρέδες στα Χανιά και προσπάθησα να αισθανθώ ότι, πέρα από την ιστορική τους σημασία, μπορεί να σημαίνουν και κάτι άλλο πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό... και από αυτή την άποψη αισθάνθηκα ότι, αν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τα Χανιά, θα έπρεπε πρώτα να μπω στη θέση ή και στην απελπισία ενός άλλου, ενός διαφορετικού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ' αυτή την πόλη και που οι ιστορικές συγκυρίες τον ξερίζωσαν. Και ότι θα έπρεπε επίσης να "ξύσω" εκείνο το ιδεολόγημα που θέλει τον Έλληνα πρωτίστως χριστιανό ορθόδοξο, εκείνη την ανασφαλή υπεροψία που μας ωθεί να πιστεύουμε ότι εμείς μόνο έχουμε δίκιο, ότι εμείς μόνο είμαστε πάντα οι καλύτεροι... Αρχίζοντας, λοιπόν, να φαντάζομαι το "Αθώοι και Φταίχτες", όφειλα να σεβαστώ, βέβαια, την ιστορία, να την ανυψώσω, υμνώντας διά στόματος ενός μουσουλμάνου το μακρόχρονο απελευθερωτικό αγώνα του κρητικού λαού, αλλά και να την προσπεράσω, διαβάζοντας κάτω από τις γραμμές, προκειμένου να αξιωθώ να νιώσω τι μπορεί να σημαίνει χαμένη, αλησμόνητη πατρίδα και από την άλλη μεριά του Αιγαίου...<br />
<br />
Τελικά ποια είναι η ιστορία; Αυτή που μας μαθαίνουν στα σχολεία, αυτή που ανακαλύπτει κανείς ψάχνοντας μόνος του ή αυτή που μας προσφέρεται εν είδει μυθιστορηματικής αφήγησης;<br />
Η ιστορία που ανακαλύπτουμε μόνοι μας είναι η ιστορία που προϋποθέτει όχι μόνο την προσωπική αναζήτηση αλλά και τη διασταύρωση πολλών ιστορικών πηγών... Η μυθιστορηματική αφήγηση είναι μάλλον μια ηροδότεια αντίληψη του κόσμου που από μόνη της δεν αρκεί... Θα ήμουν αφελής αν ισχυριζόμουν ότι με αυτό το βιβλίο φώτισα το θέμα των Τουρκοκρητικών στην ολότητά του, εγώ απλώς έγραψα ένα βιβλίο "στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας", ανοίγοντας μια ρωγμή για να κρυφοκοιτάξω, και μαζί μου ο αναγνώστης, εφόσον θα τον ενδιέφερε, από την άλλη πλευρά του τοίχου...<br />
<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Συνέντευξη</span> στην Έλενα Χουζούρηπυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-80368869814053757192010-09-23T22:48:00.001+03:002010-09-23T22:48:47.965+03:00Αντρικές κουβέντες....<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyz3wxdsc2k9CPwksA4cc2jhCweTdl2D2KiGfHxKJSIdkel8eS8IAG0qqM1red5Y7PFU03bu5BYl2fFLvLWhGp0l1hJUnJ_2HpgLmANghQ1F2EjjtP93X6iBbYXYvsKss8rQztvCA-LSXG/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+6.+%CE%9A%CE%91%CE%A6%CE%95%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%9F+%CE%9C%CE%A9%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%9A%CE%97.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyz3wxdsc2k9CPwksA4cc2jhCweTdl2D2KiGfHxKJSIdkel8eS8IAG0qqM1red5Y7PFU03bu5BYl2fFLvLWhGp0l1hJUnJ_2HpgLmANghQ1F2EjjtP93X6iBbYXYvsKss8rQztvCA-LSXG/s400/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+6.+%CE%9A%CE%91%CE%A6%CE%95%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%9F+%CE%9C%CE%A9%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%9A%CE%97.jpg" width="400" /></a><br />
<br />
- Πριν από δέκα χρόνια έπεφτε πιο πολύ ξύλο στους δρόμους της Αθήνας.<br />
<br />
- Τι λες; εγώ πρώτη φορά είδα τέτοιο μπουνίδι επειδή ο συνοδηγός άκουσε τη λέξη καριόλα, να τη ξεστομίζει ο οδηγός του πίσω αυτοκινήτου. Βγήκε έξω λοιπόν ζητώντας το λόγο γιατί θίχτηκε. Οδηγός βλέπεις ήταν η μητέρα του.<br />
<br />
- Πρέπει να αναλαμβάνεις και το ρίσκο σου όταν ξεστομίζεις τέτοιες κουβέντες.<br />
<br />
- Εγώ πάντως τον λυπήθηκα γιατί έκανε προσπάθεια να βγει από το αυτοκίνητο και άρχιζα να φωνάζω όταν του έδινε τη μια μετά την άλλη μπουνιές στο κεφάλι.Θα τον σκοτώσεις έλεγα, άφησέ τον, τι παρακολουθείτε κυρία μου μητέρα του είστε, πείτε του κάτι.<br />
<br />
- Και τι έκανε αυτός; τις έτρωγε;<br />
<br />
- Ναι, μάλιστα του ξέφυγε κάποια στιγμή βρήκε δύο πέτρες πρόλαβε να του τις πετάξει, αλλά ο άλλος τον βούτηξε και πάλι άρχισε να τις τρώει. Με τις πολλές φωνές μου, πήγε επιτέλους η μητέρα του και τον τράβηξε να φύγουν. Α!!! δεν πάμε καθόλου καλά......<br />
<br />
Σαν να βλέπω πάλι τη σκηνή και το φόβο που είχε στα μάτια του,όταν ο δίμετρος γιος της μαμάς κουρεμένος γουλί με το τατού στη γάμπα και τις σαγιονάρες, έφτασε δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο και τον ρώτησε ποιον είπες ρε καριόλα; και άρχισε χωρίς καμμία προειδοποίηση να ρίχνει τη μια μετά την άλλη γροθιές στο πρόσωπό του με το δεξί χέρι και με το αριστερό είχε πιάσει την μπλούζα του.<br />
<br />
Κακά τα ψέματα σκέφτομαι πρέπει να ξέρεις να αντιδράς. Είναι πολύ άσχημο για έναν άντρα να κάθεται να τις τρώει και να προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από τις άγριες διαθέσεις του αντιπάλου του. Να τις τρως αλλά και να δίνεις. Βρε παιδί μου πως να στο πω,σαν φοβισμένο πουλάκι έδειχνε και όταν μια κυρία τον ρώτησε μετά γιατί σε έδειρε; Δεν ήξερε τι να πει. Ξέρω εγώ.....να έτσι.....<br />
<br />
Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι συζητήσεις μεταξύ αντρών στο καφενείο στο Νεστόριο Καστοριάς, το μεσημέρι του Αυγούστου,που το βρήκαμε ανοιχτό και καθήσαμε να πιούμε κανένα τσιπουράκι.<br />
<br />
Έκαναν κοινωνική κριτική (λίγο πριν από το μεσημεριανό φαγητό) και σχολίαζαν τις γυναίκες τους που έχουν χαζέψει όπως έλεγαν με τα σήριαλ της τηλεόρασης.Τα πρότυπα αντρών που λανσάρουν είναι φαίνεται πολύ διαφορετικά από τα δικά τους γούστα.<br />
<br />
- Σήμερα οι γυναίκες, είπε ένας, αν το παίζεις γλυκούλης πάνω σου έρχονται. Αυτοί οι άντρες τους έχουν πάρει τα μυαλά.<br />
<br />
- Αμ το άλλο,συνέχισε ο επόμενος,να αφήσει γένια,να αφήσει μαλλί καλά όλα αυτά,αλλά σκουλαρίκι ...δε μ αρέσει.<br />
<br />
- Μπορεί να φοβάστε εσείς για τα παιδιά σας, εγώ όμως είμαι εκεί.<br />
<br />
- Δεν κατηγοράω τα παιδιά μου αλλά δε μ αρέσει....<br />
<br />
- Μιάμιση σαρδέλα,μιάμιση δραχμή. Δέκα σαρδέλες πόσες δραχμές;<br />
<br />
Όποιος το βρει κερνάω καφέ....λέει ένας από την άλλη παρέα στο διπλανό τραπεζάκι.Πετάει γρίφους για να περάσει η ώρα ψυχολογώντας ταυτόχρονα τους θαμώνες.<br />
<br />
Ενδιαφέρουσα ήταν και η παρατήρηση του Μιχάλη στον φίλο σου τον Γιώργο,για τον Όσπριο.<br />
<br />
- Εάν σου αρέσει η παρέα του, να είσαι έτοιμος και να τον υπερασπιστείς όταν θα τις τρώει.<br />
<br />
Ο Όσπριος είναι ένας Νορβηγός που ξέμεινε στην Κρήτη από το 1971, όταν η αστυνομία έδιωξε τους χίπηδες από τα Μάταλα. Από 16 χρονών ζει στο νότιο Ρέθυμνο έχει αποκτήσει την κρητική νοοτροπία, έχει όμως ένα μεγάλο χούι. Πίνει πέντε κιλά κρασί την ημέρα. Ας Μπιόρν είναι το όνομά του, αλλά για ευκολία και για πείραγμα οι κρητικοί, τον φωνάζουν Όσπριο.<br />
<br />
- Γιατί να παρεξηγήσει κάποιος τον Όσπριο επιμένει ο Γιώργος, δεν ενοχλεί ποτέ κανέναν, εξυπηρετεί τους πάντες, κάνει γεωργικές δουλειές. Πίνει ε και; δεν πειράζει κανέναν.<br />
<br />
- Δεν ξέρει όμως τι λέει. Τις προάλλες μπήκε στο φούρνο και λέει στη Μαρία, τι κάνει ο άντρας σου ο κερατάς;<br />
<br />
Εκείνη παρεξηγήθηκε και του είπε σε παρακαλώ να μιλάς καλύτερα, όλα έχουν όρια. Θύμωσε από τότε μαζί του.<br />
<br />
- Εμένα πάντως με ρώτησε τι σημαίνει Γιώργο κερατάς; Και όταν του εξήγησα, μούτζωσε τον εαυτό του και είπε:<br />
<br />
- Γιαυτό μου θύμωσε η Μαρία...<br />
<br />
<br />
Της <span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Δήμητρας Σωτηριάδου</span>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-68283642079259919492010-09-12T10:00:00.001+03:002010-09-12T18:41:25.010+03:00Oι Σελλιανοί<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9CWWgsoBHW5TcdnDyuRLSdz6N70VLo7BFwNDKCNIMQkO6OC9eyEk68d2M6CJXENK5SLdXBPghlNDs6xuteyit_tgO75NTqR02GeBvVpuZwYFoKIv7qitHlYwFqX42dUjysxwy9KZhMdyr/s1600/%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B70001.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 500px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9CWWgsoBHW5TcdnDyuRLSdz6N70VLo7BFwNDKCNIMQkO6OC9eyEk68d2M6CJXENK5SLdXBPghlNDs6xuteyit_tgO75NTqR02GeBvVpuZwYFoKIv7qitHlYwFqX42dUjysxwy9KZhMdyr/s1600/%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B70001.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Το βιβλίο του Κώστα Ανδρεδάκη "Οι Σελλιανοί", το οποίο έχει σαν θέμα τα γενεαλογικά δένδρα όλων των οικογενειών του χωριού του, γράφτηκε μετά από κόπο 7 χρόνων και ατελείωτων ωρών, από την αγάπη του προς όλους τους συγχωριανούς, τους συγγενείς και κάθε τι που έχει σχέση με τα Σελλιά.<br /><br />Γεννήθηκε από την αγωνία του συγγραφέα, να μην χαθούν στον ίλιγγο των σημερινών κοινωνικών εξελίξεων,οι ρίζες τους.Ο Κώστας Ανδρεδάκης γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του:<br /><br />"Δεν μπορώ να βλέπω τους νέους να αδιαφορούν για τους προγόνους τους, τους συγγενείς τους. Επαναστατώ και μόνο στη σκέψη πως τα παιδιά μας θα ξεχάσουν την καταγωγή τους. Δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που είναι ορατό από τώρα, πως σε λίγα χρόνια θα σβήσουν από το λεξιλόγιο των νεοελλήνων οι λέξεις συγγενής, θείος, ανηψιός, ξάδερφος, συμπέθερος, ακόμη και παππούς και γιαγιά. Ίσως το βιβλίο αυτό να σταθεί ένα μικρό εμπόδιο για όλα αυτά που φοβάμαι πως έρχονται".<br /><br />Ο Κώστας Ανδρεδάκης άρχισε την καταγραφή των λαογραφικών στοιχείων των Σελλιών το 1993. Ασχολήθηκε περισσότερο με την καταγραφή των γενεαλογικών δένδρων επειδή πολλοί συγχωριανοί του τον παρακίνησαν προς την κατεύθυνση αυτή. Βιάζονταν να δουν το βιβλίο με "τα σόγια", όπως έλεγαν. <br /><br />Το μέρος της ζωής των Σελλιανών το άφησε μισοτελειωμένο και θα αποτελέσει το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο "Από τη ζωή των Σελλιανών", που θα καταγίνεται με τη λαική λογοτεχνία, με μαντινάδες, ποιήματα και τραγούδια από τα Σελλιά, με παλιές ρίμες και παιχνίδια που έπαιζαν όταν ήταν παιδιά καθώς και τα τραγούδια που συνόδευαν τα παιχνίδια τους εκείνα. Θα εξιστορεί παραμύθια και ιστορίες που έλεγαν οι γονείς και οι παππούδες όχι από βιβλία. Θα μιλά για τη λαική ιατρική και τα γιατροσόφια, για αινίγματα, γλωσσοδέτες, ευχές και κατάρες, θιαρμούς, γηθειές κλπ. Τέλος θα αναφέρεται στην πνευματική, κοινωνική και οικονομική ζωή των Σελλιανών.<br /><br />Το βιβλίο του Κώστα Ανδρεδάκη γράφτηκε για να το έχουν να το διαβάζουν σχεδόν αποκλειστικά οι Σελλιανοί. Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Γράφτηκε επίσης για τους Σελλιανούς που ζουν μακρυά από το χωριό. <br /><br />Ακουμπισμένες θυμήσεις σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που κρατά δεμένο ένα χωριό ολόκληρο. <br /><br />Οι χωριανοί<br /><br />Όλοι μας γνωριζόμαστε από ανήλικα παιδιά.<br />Με το μικρό του τ΄όνομα ο ένας τον άλλον κράζει.<br />Στα μυστικά μας δεν μπορεί να βάλομε κλειδιά.<br />ξέρει καθένας τ΄αλλουνού τα μάτια να διαβάζει.<br /><br />Σαν όπως τα τρεχούμενα μοιράζομε νερά<br />και τα σπαρτά ποτίζουμε καθείς με την αράδα,<br />έτσι τη μοιραζόμαστε τη λύπη τη χαρά,<br />για βρέχει σ΄όλο το χωριό, για σ΄όλο είναι λιακάδα.<br /><br />Γάμος; Αστράφτει από χαρά και γέλια το χωριό<br />κι αντιλαλεί το νυφικό τραγούδι πέρα ως πέρα.<br />Θάνατος; Όλοι θλιβεροί κι απ΄το καμπαναριό<br />κατάμαυρο η καμπάνα μας τον βάφει τον αέρα.<br /><br />Διάπλατα τις εξώπορτες η καλοσύνη ανεί<br />και στο παλάτι του φτωχού και στου τρανού την τρούπα.<br />Κι όποιος περάσει κι όποιος μπει, γιορτή καθημερνή,<br />θα βρει στρωμένον καναπέ, θα βρει γλυκό στην κούπα.<br /><br />Πέρα απ΄τις έγνοιες της ζωής, τους χάρους τους πικρούς,<br />μες στις καρδιές μας έχομε παντοτινόν Απρίλη.<br />Κι όσες τσουκνίδες βγαίνουνε μονάχες στους αγρούς,<br />εκεί ξεμοναχιάζονται πνιχτές στο χαμομήλι.<br /><br />Του Γ. Αθάνα<br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/5c1L2Vh-zvA?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/5c1L2Vh-zvA?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-43248982845557475432010-09-03T04:10:00.000+03:002010-09-03T22:07:01.431+03:00Παραδοσιακό... του παντρέματος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.dimosrouva.gr/rouvas/files/dora/mouzourakis02.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://www.dimosrouva.gr/rouvas/files/dora/mouzourakis02.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Η μάνα μου με πολεμά γυναίκα να μου δώση,<br />Και τον παπά εκάλεσε να μάσε στεφανώση.<br />Μιαν όμορφη μιάν νόστιμη εις ούλαν τση τα κάλλη,<br />‘Σ τη γειτονειά μου κοπελιά δεν ήτον τέθοια άλλη.<br />Κι’ όντεν μου τη βλογούσανε καλόγνωμη μου φάνη,<br />Δε μου μιλεί κ’εθάρρεψα την ταπεινή μου κάνει.<br />Κ’εγώ την εμπιστεύτηκα νοικοκερά ‘ς το στάρι<br />Κ’εκείνη μου το ξόδιασε και το’φαε ‘ς το ψάρι.<br />‘Ρωτώ τηνε αν έβγαλε στάρ’απ’την κοφινίδα<br />Κ’εκείνη μ’αποκρίνεται, «Καθόλου δεν το είδα».<br />‘Ρωτώ τηνε τι γείνηκε το λάδι και δεν έχει;<br />Κ’εκείνη μ’αποκρίνεται καθόλου δεν κατέχει.<br />Με μάνιτα τήνε ρωτώ τι γείνη το κριθάρι<br />Και η περυσινή φακή απού ’χα ‘ς το πιθάρι;<br />Και το κρασ’ απού το βουτσί, το ξείδ’ απ’ τη λαήνα<br />Κι’ απού τη μπότσα τη ρακή, τι τά ’καμες κ’εκείνα;<br />Τα χοντροκούκκια και τσ’εληαίς πού’χα ‘πού τον κουμπάρο,<br />Για πέ μου τίνος τά’δωκες να πάω να τα πάρω;<br />Τη γλίνα και το βότυρο τσ’εληαίς τσή τσακισμέναις,<br />Τσή πιπεριαίς πού’χα τουρσί, τίνος τσή’χεις δοσμέναις;<br />Και το μπαμπάκι τ’άκλωστο και τ’άλλο το κλωσμένο,<br />Λινάρι πού’χα άστριφτο και τ’άλλο το στριμμένο,<br />Μαλλιά ξασμένα μιάν οκκά, ομορφοχτενισμένα<br />Για πέ μου ίντα τά’καμες; Τίνος τά’χεις δοσμένα;<br />‘Ρωτώ τηνε τι τά ’καμε κ’εκείνη μου θυμόνει<br />και κάνει μου την ταμπεινή ογιά να με βουλονη.<br />Δεν έχασα κ’εγώ καιρό και πιάνω ‘να στελιάρι<br />Και τάκα ξύλο ‘ς τα πλευρά, ώστε να μαϊνάρη.<br />Έφαε ξύλο περισσό κ’εχόρτασε τ’ασκίν τση<br />Κ’ είπέ μου τα μαρτύριαν τση που να κα’ η ψυχήν τση.<br />-Το στάρι άντρα μού’στειλα ‘ς του μυλωνά τη νύχτα<br />Και τ’άλεσε και το ’καμε αλεύρ’ απού δεν είχα.<br />Κι’ άλλό ‘φαγα κι’ αλλό ‘δωκα πού ’ρχεται ένας κι’ άλλος.<br />Κι’ άλλό ‘χυσα του χοίρου μου για να γενή μεγάλος.<br />Το λάδι πάλι το’βανα ‘ς το λύχνο το μεγάλο<br />Κ’εκείνος το κατάλυσε, τ’αμμάθια θα του βγάλω.<br />-Το στάρι λές πώς το’δωκες πού’ρχεται ένας κι’ άλλος<br />Και πώς το λάδι το ’φαε ο λύχνος ο μεγάλος,<br />Μα το κρασί απ’το βουτσί το ξείδ’ απ ’ τη λαήνα<br />Κι’απού την μπότσα τη ρακή, τι τά ‘καμες εκείνα;<br />-Άντρα μου, πόνος μ’έπιασε κ’ένας θεός το ξέρει<br />Για να τελιώσω ήμουνε μα συ δεν το πιστεύγεις-.<br />Κ’ήρθ’η κεραγειτόνισσα δεν είχα τι τσή κάμω-<br />Και μου ’καμ’ ένα γιατρικό, που ‘μουνε ν’ αποθάνω.<br />Και το κρασί μου το’βραζε μαζί με το κριθάρι<br />Και το’θετε ‘ς τον πόνο μου αντίς ογιά λινάρι.<br />Τσή πιπεριαίς μου τσή ‘βανε για γιατρικό μεγάλο<br />Κι’απού την μπότσα τη ρακή, δεν είχα ίντα κάμω.<br />-Και το μπαμπάκι τ’άβγαρτο και τ’άλλο το βγαρμένο<br />Πώς δε μου λές τι το’καμες; Τίνος το’χεις δοσμένο;<br /><br />Αναδημοσίευση από τον <a href="http://hatzikos.blogspot.com/">Κίσσαμο</a><br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/4EQRlopessA?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/4EQRlopessA?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-4219635917689527222010-08-31T20:50:00.003+03:002010-08-31T21:02:59.495+03:00Το Μουσείο της Ελιάς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/RsUS5Tk7dcwl42z1jjvtyNRvJuX3bKFaMSrAYz1x6eDyuG*5OLWevcYIHKV1gKqRPf27TtRUQazKj2hOOP1U6G0-XILVLHHD/1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/RsUS5Tk7dcwl42z1jjvtyNRvJuX3bKFaMSrAYz1x6eDyuG*5OLWevcYIHKV1gKqRPf27TtRUQazKj2hOOP1U6G0-XILVLHHD/1.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Η Ελλάδα είναι σπαρμένη με ελαιώνες. To Λιόδενδρο, η "παιδοτρόφος ελαία" κατά Σοφοκλή είναι πρωταγωνιστής της ελληνικής φύσης και ιστορίας, όπως το ελαιόλαδο είναι πρωταγωνιστής της ελληνικής διατροφής.<br /><br />Αυτοφυές δέντρο (αγριελιά) πρωτοεμφανίστηκε στην ανατολική Mεσόγειο, αλλά ήταν στην Ελλάδα όπου καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά. Έκτοτε, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η παρουσία της ελιάς στον ελληνικό χώρο υπήρξε αδιάλειπτη και άρρηκτα συνυφασμένη με τις παραδόσεις και την κουλτούρα του λαού.<br /><br />Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση η Ελαϊς, κόρη του Ανίου και της Δωρίππης, ήταν προστάτιδα του ελαιόλαδου. Οι αδελφές της ήταν η Οινώ, που προστάτευε την άμπελο και η Σπερμώ, που προστάτευε το σιτάρι. Λάδι, κρασί και σιτάρι, τα τρία πολύτιμα προϊόντα της ελληνικής γης.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/xzy4Yc-bY5x2J7QHiBLQEidfJUjYxpWhz3Vi7JvKz5NYb1DC4-pRsSn2Nfxfm3dFx5bT*CB9ctBZrrPBSM0dSh9qaa0Rb*6a/2.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="http://api.ning.com/files/xzy4Yc-bY5x2J7QHiBLQEidfJUjYxpWhz3Vi7JvKz5NYb1DC4-pRsSn2Nfxfm3dFx5bT*CB9ctBZrrPBSM0dSh9qaa0Rb*6a/2.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Η ελιά, όπως μαρτυρά η εύρεση φυτικών απολιθωμάτων φύλλων ηλικίας 50.000 - 60.000 χρόνων στα ηφαιστειογενή πετρώματα της Σαντορίνης, ήταν ανέκαθεν στοιχείο της χώρας. H συστηματική καλλιέργειά της είχε ήδη αρχίσει από τις προϊστορικές εποχές του Λίθου και του Χαλκού.<br /><br />Έρευνες και ευρήματα (πιθάρια, καταγραφές σε πινακίδες, απομεινάρια ελαιοτριβείων) μαρτυρούν ότι οι η παραγωγή ελαιόλαδου κατείχε εξέχουσα θέση στην κοινωνία και οικονομία των Μινωιτών και Μυκηναίων. Ήδη από τα μινωικά χρόνια γινόταν επεξεργασία του καρπού της ελιάς και παραγόταν λάδι που αποθηκευόταν σε πήλινους πίθους και αμφορείς και συχνά εξάγονταν στα νησιά του Αιγαίου και την κεντρική Ελλάδα. Πέρα όμως από τα οικονομικά οφέλη, το δέντρο της ελιάς λατρευόταν ως ιερό και το λάδι εκτός από προσφορά στους Θεούς και στους νεκρούς χρησίμευε ακόμα στην παραγωγή αρωμάτων, στην ιατρική και στην καθημερινή ζωή ως προϊόν βασικό για τη διατροφή, το φωτισμό και τη θέρμανση.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F1X*5ynEQT8B94kwydR5-EHBfPGZsq0R6J7ripIVJ1nKYv0LSd2uU4XAnYxuqYryUJBhoKGYlzqbLwzXaNeieyy/3.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F1X*5ynEQT8B94kwydR5-EHBfPGZsq0R6J7ripIVJ1nKYv0LSd2uU4XAnYxuqYryUJBhoKGYlzqbLwzXaNeieyy/3.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Το λάδι είχε και άμεση σχέση με τις αθλητικές δραστηριότητες. Οι αθλητές των αρχαίων αγώνων είχαν τη συνήθεια να αλείφουν το σώμα τους με λάδι πριν από την άσκηση στα γυμναστήρια για να διατηρήσουν την ελαστικότητα των μυών τους. Το έπαθλο για τους Ολυμπιονίκες ήταν ένα στεφάνι από αγριελιά, ο κότινος. Ποικίλες ήταν όμως και οι θεραπευτικές χρήσεις του λαδιού με τον ιπποκράτειο κώδικα της ιατρικής να αναφέρει περίπου 60 φαρμακευτικές χρήσεις της ελιάς για τη θεραπεία ασθενειών και παθήσεων. Σύμβολο ιερό, το λάδι χρησιμοποιούνταν και για θρησκευτικούς σκοπούς σε διάφορες λατρευτικές εκδηλώσεις. Με λάδι έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες σπονδές στους βωμούς, άλειφαν επιτύμβιες στήλες και ιερές πέτρες.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F1w5kObr7Rz9PML3n67fDB3AD-jiNohByw6x1DNWZL1KMKg2ZGl*Ov4qZU9vXq*Bg9cMPH2B5FaeD5pxPTsBw7w/4.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F1w5kObr7Rz9PML3n67fDB3AD-jiNohByw6x1DNWZL1KMKg2ZGl*Ov4qZU9vXq*Bg9cMPH2B5FaeD5pxPTsBw7w/4.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Η αρχαία χρήση του λαδιού στην ταφική τελετουργία έχει διατηρηθεί και στη χριστιανική θρησκεία. Το ελαιόλαδο έχει σφραγίσει τις ελληνικές παραδόσεις με τις οποίες είναι άρρηκτα συνυφασμένο. Ιερό σύμβολο του κύκλου της ζωής χρησιμοποιείται σε όλες τις σημαντικές στιγμές και τελετουργίες, γέννηση, βάπτιση, γάμο και θάνατο. Για τους ορθόδοξους χριστιανούς, το λάδι, όπως και το σιτάρι και το κρασί, έχει τη σημασία θρησκευτικού αγαθού καθώς είναι συνδεδεμένο με τα μυστήρια του Xρίσματος και του Eυχέλαιου. Το αγιασμένο από την εκκλησία λάδι θεωρείται από τους πιστούς φυλαχτό και βοήθεια για κάθε δύσκολη στιγμή. Σύμφωνα με μια άλλη ελληνική παράδοση, τα "λαδαδέλφια", άτομα δηλαδή που έχουν δεχθεί το λάδι της βάπτισης από τον ίδιο νονό, δεν επιτρέπεται να παντρευτούν.<br /><br />Ανεπηρέαστη όμως από την ισχυρή παρουσία της ελιάς στον ελληνικό χώρο δεν έμεινε ούτε η τέχνη. Η παραδοσιακή εικόνα των ανθρώπων της υπαίθρου που προσεύχονται για καλή συγκομιδή και συγκεντρώνονται στους ελαιώνες για το λιομάζωμα έχει αποτελέσει θέμα λογοτεχνικών έργων, ζωγραφικής και λαογραφικών αντικειμένων.<br /><br />Δένδρο ιερό, πολύτιμο και αγαπημένο η ελιά έχει σημαδέψει τον ελληνικό πολιτισμό.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/RsUS5Tk7dcxC0KYbRFMSxMpKr2BOD6aYeQwPnooSuUzG0OxsCKKbYBlDAYVCULQV2O1iEsGZm5-UmcBRkSt*VsvwhqrgiSrw/6.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/RsUS5Tk7dcxC0KYbRFMSxMpKr2BOD6aYeQwPnooSuUzG0OxsCKKbYBlDAYVCULQV2O1iEsGZm5-UmcBRkSt*VsvwhqrgiSrw/6.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Οπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά δεδομένα αλλά και οι ιστορικές πηγές, η ιστορία της Κρήτης είναι στενά συνδεδεμένη με το δέντρο της ελιάς και με το βασικό προϊόν της, το λάδι. Ήδη από τα μινωικά χρόνια, όπως έχει αποδειχθεί από τα αρχαιολογικά ευρήματα της Κνωσού, γινόταν επεξεργασία του καρπού της ελιάς και παραγόταν λάδι που αποθηκευόταν σε πήλινους πίθους και αμφορείς και συχνά εξάγονταν στα νησιά του Αιγαίου και την κεντρική Ελλάδα. Πέρα όμως από τα οικονομικά οφέλη, το δέντρο της ελιάς λατρευόταν ως ιερό και το λάδι εκτός από προσφορά στους Θεούς και στους νεκρούς χρησίμευε ακόμα στην ιατρική, στον αθλητισμό και στην καθημερινή ζωή ως προϊόν βασικό για τη διατροφή, το φωτισμό και τη θέρμανση. Έτσι το δέντρο της ελιάς και ο ευλογημένος καρπός του από το παρελθόν και ως σήμερα εξακολουθούν να είναι σύμβολα της γνώσης της ειρήνης, της υγείας και της δύναμης. Τα τελευταία χρόνια η διεθνής ιατρική και διαιτολογία συστήνουν το ελαιόλαδο ως απαραίτητο προϊόν διατροφής για την εξασφάλιση υγείας και μακροζωίας. Η Κρήτη με το μεσογειακό της κλίμα ευνοεί την ανάπτυξη της ελιάς που φύεται τόσο σε πεδινές όσο και σε ορεινές περιοχές και καρποφορεί το χειμώνα. Στο νησί υπάρχουν εκατομμύρια ελαιόδεντρα και χιλιάδες οικογένειες βασίζουν την οικονομική τους ζωή στην καλλιέργειά τους. Το κλίμα και η σύσταση του εδάφους της Κρήτης εξασφαλίζουν το φίνο άρωμα και την υπέροχη γεύση του κρητικού ελαιολάδου, καθιστώντας το προϊόν υψηλής ποιότητος με διεθνή αναγνώριση.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F1ODsao3ngZQuhu*tdQ1RqjkTaCoOieXZvUA9sfsdTaWoc931dFtvsFGurxlpjb3gSm8hGbVyejJGVuOPARzV9G/5.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F1ODsao3ngZQuhu*tdQ1RqjkTaCoOieXZvUA9sfsdTaWoc931dFtvsFGurxlpjb3gSm8hGbVyejJGVuOPARzV9G/5.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Ο νομός Ρεθύμνης είναι κατάφυτος από ελιές και η παραγωγή ελαιολάδου αποτελεί μια από τις βασικές ασχολίες των κατοίκων. Τα είδη που καλλιεργούνται είναι κυρίως χοντρολιές, κορωνέικες και λιγότερες τσουνάτες. Από τα δέντρα αυτά παράγεται εκλεκτής ποιότητος ελαιόλαδο καθώς βρώσιμες ελιές εξαιρετικής ποιότητος. Ο περίφημος ελαιώνας της περιοχής Άδελε στο Δήμο Αρκαδίου, σε μια τεράστια πεδινή και ημιορεινή έκταση, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους της Μεσογείου.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F2tZQtlAQFWrOzNCrZ-zYDs8gM7XquAavIpFyvWPpTapZNS4Dug*b4JEgFnJdhy7ApqlLkmyFcV51lkVJPZ3Tz7/7.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/ZKBgik*T2F2tZQtlAQFWrOzNCrZ-zYDs8gM7XquAavIpFyvWPpTapZNS4Dug*b4JEgFnJdhy7ApqlLkmyFcV51lkVJPZ3Tz7/7.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Τη μακροχρόνια και στενή σχέση της περιοχής αυτής αλλά και ολόκληρου του Ρεθύμνου και της Κρήτης με την ελιά και το λάδι αντανακλά η οργάνωση του Μουσείου της Ελιάς στα Καψαλιανά. Πρόκειται για ένα οικισμό που αποτελούσε μετόχι της Ι. Μ. Αρκαδίου. Εκεί βρισκόταν ο ελαιόμυλος του μοναστηριού που μαζί με άλλα κτίσματα οικοδομήθηκε στο τέλος του 16ου και στις αρχές του 17ου αι. Ο οικισμός είναι διατηρητέος και σήμερα έχει αναστηλωθεί και συντηρηθεί σχεδόν εξολοκλήρου.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://api.ning.com/files/OlF1E7UDT5E5S6dPRbo*uzXF0vQ0x23XAu1DeoYBa*l4T9kOlRwh5eflkMUYIbEYgNy2l9lMhbqjiBLxmLK-Uum5E5wT2eW3/9.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://api.ning.com/files/OlF1E7UDT5E5S6dPRbo*uzXF0vQ0x23XAu1DeoYBa*l4T9kOlRwh5eflkMUYIbEYgNy2l9lMhbqjiBLxmLK-Uum5E5wT2eW3/9.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />To Eλληνικό Mουσείο της Ελιάς στα Καψαλιανά Ρεθύμνου Κρήτης, στεγάζεται στους αναστηλωμένους χώρους του ελαιόμυλου της μονής Αρκαδίου, που οικοδομήθηκε το 1763 από τον ηγούμενο Φιλάρετο. Βρίσκεται στο κέντρο ενός οικιστικού συνόλου χαρακτηρισμένου “υψηλής πολιτιστικής αξίας” και του ιστορικού ελαιώνα του. Την επιστημονική επιμέλεια του Μουσείου έχει το Κέντρο Λαογραφίας. Το κτηριακό συγκρότημα, που αποτελεί έκθεμα το ίδιο, περιλαμβάνει το Κελί του μοναχού-οικονόμου, τον χώρο παραγωγής του 1763 που παρέμεινε σε λειτουργία ως τις αρχές του 20ού αιώνα καθώς και τον φρουριακό χώρο αποθήκευσης. Το Μουσείο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του τόπου και στην πολιτιστική κληρονομιά της ελιάς και του ελαιολάδου.<br /><br />Πηγή: Tσούμπας Γιώργοςπυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-11099560477264397592010-08-30T10:00:00.001+03:002010-08-31T20:49:56.734+03:00Μετρώντας τα άστρα από ένα Λασιθιώτικο Μετόχι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.visithotels.gr/Media/Aspros%20Potamos%20_1151/f266082fad4c3557.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://www.visithotels.gr/Media/Aspros%20Potamos%20_1151/f266082fad4c3557.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Χωρίς ρεύμα και σήμα στο κινητό, στον<span class="Apple-style-span" style="color:#990000;"> </span><a href="http://www.asprospotamos.gr/"><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Άσπρο Ποταμό</span></a>, ένα μετόχι από τον καιρό των Ενετών που διαθέτει φωτοβολταϊκό σύστημα από το 1989, λίγο έξω από τον Μακρύγιαλο Λασιθίου, θα βρείτε την ευκαιρία για ξεκούραση και περισυλλογή.<br /><br />Mια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κρητικό μετόχι, που για καλή του τύχη έπεσε στα… σωστά χέρια! Ηταν καλοκαίρι του 1985 όταν η Αλέκα Χαλκιά, κάνοντας διακοπές στην Κρήτη, αντίκρισε τυχαία το ερειπωμένο μετόχι του χωριού Πεύκοι δίπλα σε ένα μικρό ποτάμι: τον Ασπρο Ποταμό! «Από την αρχή με γοήτευσαν αυτά τα ερειπωμένα σπιτάκια των βοσκών», διηγείται, «και σαν έμαθα ότι επρόκειτο να πουληθούν, πήρα τη μεγάλη απόφαση». Την εποχή εκείνη όλοι στρέφονταν στον μαζικό τουρισμό. Στο χωριό Μακρύγιαλος κτίζεται το πρώτο μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα και γύρω από αυτό οργανώνεται μια εκτεταμένη τουριστική ζώνη. Ακόμα και οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών εγκαταλείπουν τα χωράφια και τα σπίτια τους και κατηφορίζουν προς την παραλία. «Οι ντόπιοι δεν καταλάβαιναν τι έκανα εγώ εδώ! Με θεωρούσαν ψώνιο!», θυμάται γελώντας η κ. Χαλκιά.<br /><br />To χωριό Πεύκοι συμπεριλαμβάνεται στα κατάστιχα της εποχής ως μέρος ενετικής κατοχής. Βάσει αυτού και άλλων στοιχείων χρονολογείται περίπου από το 1700. «Εκτιζαν ένα σπιτάκι απλώς για να κοιμούνται την περίοδο που μάζευαν τις ελιές ή έφερναν τα ζώα τους για βοσκή. Με λίγη φαντασία καταλάβαινες ότι με μερικές επιδιορθώσεις, τα σπιτάκια θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε κάτι τελείως ξεχωριστό!» Φαίνεται ότι και φαντασία, αλλά και πολλή υπομονή διέθετε η Αλέκα, που με περιορισμένα οικονομικά ξεκινά την αναστήλωση δέκα σπιτιών. «Eγώ απλώς διόρθωσα ή ένωσα, για παράδειγμα, δύο σπίτια, για να γίνει ένας χώρος μεγαλύτερος. Οι εξωτερικοί τοίχοι, όμως, δεν έχουν πειραχτεί καθόλου. Χώμα, καλάμι και ξύλα συνθέτουν μια στέρεη σκεπή.» Οι επισκευές κράτησαν χρόνια. «Ηταν μια τρέλα, αλλά δεν το μετάνιωσα! Θα το ξαναέκανα παρά τον κόπο και τα έξοδα!», μας εξομολογείται η Αλέκα. Η ίδια και η κόρη της, Μυρτώ, με τον σύντροφό της ζουν χειμώνα - καλοκαίρι στον οικισμό. Στο κτήμα τους έχουν ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές και αμυγδαλιές που καλύπτουν τις ανάγκες της οικογένειας.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.visithotels.gr/Media/Aspros%20Potamos%20_1151/3a7673ffd205c1f7.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://www.visithotels.gr/Media/Aspros%20Potamos%20_1151/3a7673ffd205c1f7.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Οταν η Αλέκα αγόρασε τα σπίτια, στην περιοχή δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση. Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος που επέλεξε να μη βάλει συμβατικό ηλεκτρισμό στον οικισμό της. «Δεν με ενδιέφερε μόνο το φυσικό περιβάλλον, αλλά και το πολιτισμικό. Ηθελα να μείνουν όλα όπως τότε», λέει η Αλέκα, που κάνει «παραχωρήσεις» μόνο εκεί που κρίνεται απαραίτητο. «Oι άνθρωποι μαγείρευαν στο τζάκι ή στην γκαζιέρα. Δεν μπορείς όμως τώρα να φέρεις έναν τουρίστα και να του πεις, «μαγείρεψε στο τζάκι»! Η κουζίνα, όπως και η τουαλέτα, ήταν μια παραχώρηση, αλλά όσο γίνεται πιο διακριτική. Δεν έχουμε βάλει πλακάκια για να μην απομακρυνθούμε από το παλιό στυλ!» Για να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες του οικισμού, η Αλέκα εγκαθιστά το 1989 φωτοβολταϊκό σύστημα, ένα από τα πρώτα στην Ελλάδα! Ετσι, το τουριστικό της συγκρότημα αποσπά το πρώτο ευρωπαϊκό και ελληνικό βραβείο ως πρώτη τουριστική μονάδα με εναλλακτική πηγή ενέργειας!<br /><br />Σε ποιο κοινό απευθυνόταν ο οικισμός Ασπρος Ποταμός τη δεκαετία του '90; «Οι πελάτες μας ήταν αποκλειστικά ξένοι. Γερμανοί, Αυστριακοί και σπανιότερα Αγγλοι. Το είχα παράπονο τότε ότι οι Ελληνες δεν μας καταδέχονταν…» Ο Ασπρος Ποταμός γίνεται γνωστός από στόμα σε στόμα και αποκτά θαμώνες που τον τιμούν κάθε καλοκαίρι. «Οι ξενώνες μας ήταν ορατοί από όσους έκαναν πεζοπορία και αναβάσεις. Αυτοί άλλωστε είναι οι άνθρωποι που συγκινούνται από τέτοιου είδους καταλύματα. Οι επισκέπτες που κάθονται όλη μέρα στο ξενοδοχείο και παίζουν χαρτιά δεν μπορούν να προσαρμοστούν εδώ.»<br /><br />Τα τελευταία πέντε χρόνια τη διεύθυνση του οικισμού έχει αναλάβει η Μυρτώ. Εκείνη έχει οργανώσει πλήρη ιστοσελίδα, όπου κανείς μπορεί να βρει λεπτομέρειες για τον οικισμό και να κάνει κρατήσεις. Ετσι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι Ελληνες τον προτιμούν. Τον χειμώνα έχουν κυρίως Κρητικούς που θέλουν να αποδράσουν τα Σαββατοκύριακα. «Τώρα πια έχουμε Ελληνες επισκέπτες μέχρι και σαράντα ετών», λέει η Μυρτώ. «Είναι λογικό», συμπληρώνει η μητέρα της. «Οι άνθρωποι της γενιάς μου είχαν μεγαλώσει σε παραπλήσια σπίτια, αλλά δεν είχαν περάσει καλά. Μόνο η όψη ενός τέτοιου οικισμού τούς γύριζε στα παλιά και τους απωθούσε. Για τη νέα γενιά είναι κάτι εξωτικό.»<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOB9Lc1NGX-YoPxOnSNy_SB81rwKAeRbfoKJkVchJujYxWstC9Zz1nDewhCNLu7LqSUB9O0KK6JIoETcG_7hAnuHD1HSDtmotPeHY9rUzoeAw3qUab8s0A4uD_V8s4C15vnywcWFyNkG2a/s1600/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF+%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%AC%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF+%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOB9Lc1NGX-YoPxOnSNy_SB81rwKAeRbfoKJkVchJujYxWstC9Zz1nDewhCNLu7LqSUB9O0KK6JIoETcG_7hAnuHD1HSDtmotPeHY9rUzoeAw3qUab8s0A4uD_V8s4C15vnywcWFyNkG2a/s1600/%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF+%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%AC%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF+%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Πρωτόγνωρη εμπειρία<br /><br />Η αλήθεια είναι ότι και για εμάς η παραμονή στον Ασπρο Ποταμό ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Χρειαστήκαμε χρόνο για να μάθουμε να ανοίγουμε τον θερμοσίφωνα με το πετρογκάζ και να διαβάζουμε στο φως της λάμπας πετρελαίου. Και ενώ στην αρχή παραξενευτήκαμε που δεν είχαμε σήμα στο κινητό, όσο περνούσε η ώρα άρχισε να μας αρέσει. Χαλαρώσαμε στην αυλή του δωματίου, χαζέψαμε την πλαγιά και τη νύχτα είχαμε την πολυτέλεια να απολαύσουμε τον ουράνιο θόλο. Απολαύσαμε τη βραδιά και τον ύπνο χάρη στη δροσιά που η κατασκευή προσδίδει στο δωμάτιο. Ξυπνήσαμε με τα κοκόρια. Μας κακοφάνηκε βέβαια που αναγκαστήκαμε να κουβαλήσουμε υλικά από το σούπερ μάρκετ για το πρωινό, το οποίο ετοιμάσαμε οι ίδιοι. Φαίνεται όμως ότι όταν κάνουμε εναλλακτικό τουρισμό, θα πρέπει να ξεχάσουμε τέτοιου είδους υπηρεσίες…<br /><br />Ευτυχώς ο Μακρύγιαλος απέχει μόλις οκτώ λεπτά με το αυτοκίνητο. Οι πραγματικά γυμνασμένοι πηγαίνουν με τα πόδια στο χωριό και στη θάλασσα. Είστε ένας από αυτούς; Εχετε υπάρξει πρόσκοπος ή κατασκηνωτής; Αν ναι και αν θέλετε για λίγο να αφήσετε πίσω την πολύβουη ζωή σας, ξεκινήστε για τον Ασπρο Ποταμό. Θα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για περισυλλογή και ξεκούραση σε ένα παρθένο μέρος. <div><br /></div><div>Πάρτε μαζί σας καλή παρέα και βιβλία…<br /><br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/CwjIwikDA1o?fs=1&hl=el_GR"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/CwjIwikDA1o?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object></div>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-40264739750316477572010-08-29T10:00:00.004+03:002010-08-29T16:19:05.160+03:00Πέρα από την ανθρώπινη φυγή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 520px;" src="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG" border="0" alt="" /></a><br /><br />Η παράσταση είναι η αρχαία διαδρομή μιας γυναίκας, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, προς τη μήτρα. Ακολουθώντας τους γρίφους της θέλει να μάθει να περπατά. Να κοιτάξει το κάθε μέλος, την κάθε άκρη του κορμιού ανάστροφα.<br /><br />Η ψυχή είναι καταγεγραμμένη ως ”φυλακισμένη” στο σώμα. Τι συμβαίνει όμως όταν το κορμί, καταδικασμένο να εξυψώνεται σε Θεούς που δεν έχει δει ποτέ, θελήσει να διώξει την ψυχή από πάνω του; Να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη χωρίς καμιά ζωοδόχο πηγή; Ποια μυστικά και ποια μνήμη το ορίζει τότε;<br /><br />Ο εξαγνισμός έρχεται μέσω της έκστασης. Ο δρόμος που την οδηγεί στην λύτρωση ξεκινά και τελειώνει στην τρυφερότητα. Και η αθωότητα χάνεται για να ξαναβρεθεί σπουδαία, σε μια ταπεινή γωνιά γεμάτη κόκκαλα.<br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;"><br /></span><div><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Γ. Παπυράκης</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 180px; height: 180px;" src="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG" border="0" alt="" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 180px; height: 180px;" src="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG" border="0" alt="" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 180px; height: 180px;" src="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG" border="0" alt="" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 180px; height: 180px;" src="http://www.greekfestival.gr/Content/Images/Press/Images/Gallery/normal__MG_4852%20%c2%a9%20David%20SAUVEURAgence%20VU.JPG" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Την προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τα όρια που του θέτει η θνητή του φύση, πραγματεύεται το έργο της Όλιας Λυδάκη <span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">«HORS CORPS»</span>. Η παράσταση παρουσιάζεται την Δευτέρα 30 και την Τρίτη 31 Αυγούστου στις 9.30 το βράδυ στη βόρεια χαμηλή πλατεία της πύλης Βηθλεέμ.<br /><br />Η Όλια Λυδάκη μιλά για την πρωτοποριακή παράσταση που θα παρουσιάσει στο κοινό του Ηρακλείου αλλά και τα επόμενα σχέδιά της.<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Κατ’ αρχάς, μιλήστε μας για την παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Ηράκλειο.</span><br /><br />«Στο έργο «Hors Corps: Πέραν του σώματος», παραγωγή της ομάδας «βίδα», επινοώ μία αλληλουχία από κινούμενα τοπία με πρωταγωνιστή ένα γυναικείο δίδυμο, δύο γυναικείες φιγούρες, που σαν αντίθετες επιφάνειες του ίδιου προσώπου συναντιούνται και χωρίζουν, ιχνηλατώντας με ανάγλυφες κινήσεις τον σκηνικό χώρο και χαρτογραφώντας τον με βάση τις εσωτερικές τους διακυμάνσεις.<br /><br />Το έργο πραγματεύεται την προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τα όρια της θνητής του φύσης. Κατά την αναζήτησή του θα ακολουθήσει το ένστικτο του και μέσα στον διχασμό ύλης-πνεύματος θα ψάξει να εξαγνιστεί και να απελευθερωθεί, αναμετρώντας και εξαντλώντας τις δυνάμεις που κρύβονται στο σώμα του όσο και στη γή που πατά. Άλλοτε πάλι, ανάλαφρος και υπνωτισμένος, παραδίδεται ολοκληρωτικά στην ροή μιας ανώτερης δύναμης που φαίνεται να τον κινεί και να τον ορίζει.»<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το χορό;</span><br /><br />«Όπως τα περισσότερα παιδιά, ξεκίνησα να κάνω κλασικό μπαλέτο ως εξωσχολική δραστηριότητα. Η εκτόνωση της ενέργειας μέσα από την σωματική άσκηση, σε συνδυασμό με την μουσική και την υποκριτική, το «χτίσιμο» μιας ολόκληρης παράστασης με τα άλλα παιδιά και η λαχτάρα της έκθεσης μπροστά στο κοινό, με συνάρπαζαν.<br /><br />Ο χορός εξελίχθηκε σύντομα σε μεγάλη αγάπη και επιλογή επαγγελματικής κατεύθυνσης, οπότε έφυγα για σπουδές χορού στην Γαλλία. Εκείνη την περίοδο και σε μία χώρα, όπως η Γαλλία, όπου οι κρατικοί θεσμοί ενισχύουν σημαντικά τις τέχνες και τα ιδρύματα εκπαίδευσης χορού φιλοξενούν φοιτητές από κάθε γωνιά του κόσμου, η αγάπη και η πίστη μου στο χορό δοκιμάστηκαν σημαντικά. Άρχισα να συνειδητοποιώ και να πειθαρχώ στις απαιτήσεις της δουλειάς μου, να πλάθω και να προσδιορίζω την προσωπική μου ταυτότητα.<br /><br />Μέσα από τις συνεργασίες που ακολούθησαν με Έλληνες και ξένους χορογράφους από την αποφοίτησή μου έως σήμερα, τις περιοδείες σε πολλές ξένες χώρες και την επαφή με θεατές από διαφορετικές κουλτούρες, κατάλαβα καλύτερα πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίζει η τέχνη μέσα στην κοινωνία και ποια ήταν η θέση που ήθελα να καταλαμβάνω εγώ μέσα σε αυτήν.<br /><br />Σήμερα, αν και συχνά αποθαρρύνομαι μπροστά στις δυσκολίες του επαγγέλματός μου, βρίσκω τρόπους να συμφιλιώνομαι μαζί τους και να επικεντρώνομαι στην διάδοση και στην ενίσχυση της τέχνης του χορού, είτε χορεύοντας και χορογραφώντας, είτε διδάσκοντας σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές.»<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Μοιράζετε τη ζωή σας ανάμεσα στην Αθήνα και τη Γαλλία. Στο Ηράκλειο δεν σκέφτεστε να επιστρέψετε;</span><br /><br />«Από τον καιρό που αποφοίτησα και με την υποστήριξη πάντα του φίλου και συνεργάτη Γιώργου Αντωνάκη, διευθυντή του Φεστιβάλ Ηρακλείου εδώ και χρόνια, επεδίωκα να παρουσιάζω στο κοινό της γενέτειράς μου τα έργα στα οποία συμμετείχα ώς χορεύτρια ή χορογραφούσα η ίδια. Από το 2003 συνεργάζομαι με την θεατρική ομάδα των Σχολών Ηρακλείου του Πανεπιστημίου Κρήτης, που αποτελείται από νέους με πολύ πείσμα και μεράκι. Επίσης προσπαθώ, όσο συχνότερα μου το επιτρέπει το πρόγραμμά μου, να οργανώνω στην Κρήτη σεμινάρια με σημαντικούς χορογράφους που απευθύνονται σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες χορευτές.<br /><br />Η επιλογή της ελληνικής πρωτεύουσας ως τόπος διαμονής είναι αναγκαία εφόσον για την ώρα με ενδιαφέρει κυρίως η στενή επαγγελματική συνεργασία με χορογράφους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.»<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Ο χορός δεν έχει τη θέση που του αξίζει στη χώρα μας;</span><br /><br />«Για να ανθήσει μια τέχνη, όπως ο χορός, και να διατηρηθεί ζωντανή σε μία χώρα χρειάζεται κατά την γνώμη μου πλούσια καλλιτεχνική διάθεση και παραγωγή μαζί με τεράστια κρατική υποδομή και μέριμνα που θα εξασφαλίζει την δημιουργία, την καλή λειτουργία και την συχνή ανανέωση των σχετικών θεσμών και μηχανισμών.<br /><br />Σε προσωπικό επίπεδο μπορείτε να αναρωτηθείτε και μόνοι σας πόσο συχνά δημιουργείται στον νέο-Έλληνα το ερέθισμα να έρθει σε επαφή με ένα είδος τέχνης μέσα από την παιδεία και την ψυχαγωγία του!<br /><br />Ρίξτε μια ματιά, επίσης, στον αριθμό των ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων χορού και θεάτρου στην Ελλάδα, στην οργάνωση και στην ποιότητα των σπουδών που παρέχουν, εξετάστε την επιτυχή(;) λειτουργία κρατικών και ιδιωτικών θεάτρων και τον τρόπο με τον οποίο υποτίθεται πως το αρμόδιο υπουργείο τα στηρίζει και τα συντηρεί επαρκώς με τον θεσμό των κρατικών επιχορηγήσεων. Δείτε τις ελάχιστες προσφορές εργασίας και τις απογοητευτικές συνθήκες που τις συνοδεύουν και την χαοτική νομοθεσία και γραφειοκρατικό όγκο που επιβαρύνει ακόμα και την μικρότερη διοικητική διαδικασία για να πάρετε μια ιδέα για το αν η θέση του χορού στην χώρα μας μπορεί να είναι αυτή που θα έπρεπε να του αναλογεί....»<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Υπάρχουν Έλληνες που ασχολούνται με το χορό;<br /></span><br />«Είναι πολύ θετικό πως ο αριθμός των συμπατριωτών μας που ασχολούνται ερασιτεχνικά όσο και επαγγελματικά με τον χορό εδώ και στο εξωτερικό, καθώς και ο αριθμός όσων παρακολουθούν χορό στην Ελλάδα, ολοένα αυξάνεται. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν στο κοινό βρίσκονται πρόσωπα πέρα απο την βασική μερίδα των θεατών που αποτελείται από συγγενείς, φίλους και συναδέλφους εξοικειωμένους με τις χοροθεατρικές παραστάσεις.»<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Ποια είναι τα σχέδιά σας;<br /></span><br />«Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες με την νέα ταλαντούχα χορογράφο της ομάδας Fόρα etc, Μέντη Μέγα, για την δημιουργία ενός σόλο που στοχάζεται πάνω στην φύση και την λειτουργία των σύγχρονων μέσων και που θα παρουσιαστεί στην Αθήνα τον ερχόμενο Οκτώβριο. Παράλληλα, ετοιμάζουμε με την, επί πολλών χρόνων δασκάλα και συνεργάτιδά μου, χορογράφο Carlotta Ikeda ένα παιδικό χοροθεατρικό έργο πάνω στην ζωή του Ιάπωνα μοναχού Ikkyu που υπήρξε ένας πολύ σημαντικός δάσκαλος της φιλοσοφίας ζεν αλλά και του οποίου η ζωή έγινε πολύ δημοφιλές περιοδικό κόμικ στη Ιαπωνία και στην Ευρώπη. Η παράσταση αυτή θα ανέβει στο Μπορντώ στις αρχές Νοεμβρίου.<br /><br />Πέρα από τις δύο αυτές παραγωγές θα ακολουθήσω την φετινή προγραμματισμένη περιοδεία της ομάδας Ariadone που παρουσιάζει προηγούμενα έργα της Carlotta Ikeda σε Γαλλία και εξωτερικό και θα αφιερώσω χρόνο σε διδασκαλίες και σεμινάρια χορού butoh.»<br /></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Πηγή:</span> Εφημερίδα Πατρίς</div>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-76463165464734461102010-08-27T22:00:00.000+03:002010-08-27T22:07:46.918+03:00O Νεραϊδόσπηλιος<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisYOImvRuNCZTh4UVhOEAPZDUTuNTU49bbocjyBi2UdjmddBuNsB9nXNt5jg9cPJ_qkuURe4hspSCsLAcv-MsydBjPYy05t56VAxs6PnSvY8F-j0XCzTjL0nRGS0H3lMT5zmERN4r0k2Sq/s1600/eapg_2p.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisYOImvRuNCZTh4UVhOEAPZDUTuNTU49bbocjyBi2UdjmddBuNsB9nXNt5jg9cPJ_qkuURe4hspSCsLAcv-MsydBjPYy05t56VAxs6PnSvY8F-j0XCzTjL0nRGS0H3lMT5zmERN4r0k2Sq/s1600/eapg_2p.jpg" border="0" alt="" /></a>
<br />
<br />Πηγαίνοντας στο Νεραϊδόσπηλιο, στους Αστρακούς Πεδιάδος, είχε ξυπνήσει μέσα μου μια μικρή, πολύ μικρή κρυφή ελπίδα, ότι θα δω επιτέλους τις Νεράιδες ή έστω απ' αυτές, ένα σημάδι τους, ας πούμε. Κι ότι θα εκπληρωθεί έτσι ένα παιδικό μου όνειρο, που μου είχε στοιχίσει πολλούς κόπους, ξενύχτια και περπάτημα στο παρελθόν। Μια ελπίδα σαν κι αυτή που έχουν όλοι οι μεγάλοι, που δεν έχουν σκοτώσει ακόμα το μικρό παιδί μέσα τους, ότι ο Άγιος Βασίλης θα ’ρθει αυτή την Πρωτοχρονιά και θα τους φέρει το δώρο τους. Ότι όλα αυτά τα ωραία και αγνά (παραμύθια;) που πιστέψαμε ως παιδιά, δε μπορεί να ’ναι ολότελα ψέματα. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια δόση αλήθειας, ή έστω αληθοφάνειας.
<br />
<br />"Ας ήταν να δω έστω και μια απ' αυτές" σκεφτόμουν, καθώς κατηφόριζα το μονοπάτι, "κι ας είναι μόνο για μια στιγμή, όσο διαρκεί ένα ανοιγόκλεισμα ματιών". Κι ας ήξερα ότι θα διαψευστώ για άλλη μια φορά, δε μπορούσα (ή μάλλον δεν ήθελα) να σκοτώσω αυτή τη μικρή ελπίδα μέσα μου. "Δε βαριέσαι" σκεφτόμουν, "έχω διαψευστεί και έχω απογοητευτεί τόσες φορές στο παρελθόν αναζητώντας τις, που μια φορά πάνω ή κάτω δεν έχει πια καμιά ιδιαίτερη σημασία".
<br />
<br />Τις Νεράιδες αναζητούσα λοιπόν στο Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών, έναν απ’ τους πολλούς Νεραϊδόσπηλιους της Κρήτης και ένα από τα πολλά μέρη που αναφέρονται ως τόποι εμφάνισής τους.
<br />
<br />Οι θυγατέρες του Νηρέα στην αρχαιότητα, οι νύμφες των νερών, μετονομάστηκαν σε Νεράιδες και με το όνομα αυτό πέρασαν στη Νεοελληνική λαϊκή μας παράδοση. Ο λαός μας τις θεωρεί ως γυναίκες εξαίρετου κάλλους και ομορφιάς, με μακριά μαλλιά, με κάτασπρη σάρκα που φεγγοβολά στο σκοτάδι και το διασπά, ντυμένες με άσπρο αραχνοΰφαντο πέπλο. Η όψη τους είναι γλυκιά, οι κινήσεις τους αέρινες και το τραγούδι κι ο χορός τους σαγηνεύουν τους ανθρώπους. Δεν είναι ορατές όμως απ’ όλους τους ανθρώπους, παρά μόνον απ' τους "αλαφροΐσκιωτους" και τους "Σαββατογεννημένους".
<br />
<br />Ζουν κοντά στη φύση, ιδιαίτερα όμως τους αρέσουν τα μέρη με πολλά νερά, δροσιά, δέντρα και λουλούδια. Οι τόποι εμφάνισής τους σχετίζονται άμεσα με τους τόπους λατρείας των αρχαίων νυμφών, των Νηρηίδων, που γινόταν σε τρίστρατα, σε δισταύρια, σε σπηλιές, σε πηγές, σε ποτάμια ή κοντά στη θάλασσα. Αγαπούν ιδιαίτερα το χορό, τη μουσική και τα τραγούδια και είναι ιδιαίτερα προκλητικές την ώρα του χορού τους. Κυριολεκτικά, εκείνη την ώρα, μαγεύουν τους (τυχόν) περαστικούς, μαγνητίζοντας τα βλέμματα και το μυαλό τους.
<br />
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPxCjkFuPcimj82oznfr43nx4aiAP8zWIMG3MzvTzmfQkF2i-syjk3z1LuAmsT10A4-OlHRegztP__p2tyt5VRznrzGvsKPhv6S4-_efgHFcNGvw-IcRU8E6wN9qjmuhAJAZ5Qr9kETpEy/s1600/neraidosp2.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPxCjkFuPcimj82oznfr43nx4aiAP8zWIMG3MzvTzmfQkF2i-syjk3z1LuAmsT10A4-OlHRegztP__p2tyt5VRznrzGvsKPhv6S4-_efgHFcNGvw-IcRU8E6wN9qjmuhAJAZ5Qr9kETpEy/s1600/neraidosp2.jpg" border="0" alt="" /></a>
<br />
<br />Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα γενικά χαρακτηριστικά των Νεράιδων, όπως εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν από την αρχαιότητα (Νηρηίδες) ως τις μέρες μας(Νεράιδες). Από ’κει και πέρα όμως, οι παραδόσεις και οι θρύλοι που σχετίζονται μ’ αυτές είναι τόσο πολλοί, με τόσες παραλλαγές από τόπο σε τόπο (καθώς η μυθοπλαστική φαντασία του λαού μας είναι τεράστια και δεν μπορεί ν’ αφήσει τίποτα στην τύχη, τίποτα να γίνει μόνο του), ώστε κάθε μέρος που αναφέρεται ως τόπος εμφάνισής τους να έχει τη δική του μοναδική, ξεχωριστή, διαφορετική ιστορία. Τη δική του ιδιαιτερότητα.
<br />
<br />Ας αφήσουμε όμως το θρύλο του Νεραϊδόσπηλιου των Αστρακών να ξετυλιχθεί μπρος τα μάτια μας, μεταφέροντάς μας συγχρόνως σε μια άλλη εποχή, στην εποχή που "υπήρχαν" οι Νεράιδες και οι άνθρωποι (ιδίως οι άντρες), τις έβλεπαν, τις ερωτεύονταν ή τις φοβόταν κι ας προσπαθήσουμε μετά μαζί να καταλάβουμε γιατί σήμερα δεν υπάρχουν πια. Εξαφανίστηκαν όπως και τόσα άλλα είδη από τούτο τον πλανήτη ή εμείς χάσαμε τη δυνατότητα να τις βλέπουμε; Να "βλέπουμε" και "κάτι" παραπέρα από το τυπικό είδωλο που αποτυπώνεται στον αμφιβληστροειδή του ματιού μας;
<br />
<br />Λέει λοιπόν ο θρύλος, όπως τον κατέγραψε ο Βασίλης Γ. Χαρωνίτης στο βιβλίο του "Η Κρήτη των Θρύλων" (τόμος Β') ότι στο Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών που βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του Καρτερού, πήγαιναν οι Νεράιδες και χόρευαν.
<br />
<br />Αυτή την υποβλητική σπηλιά, με τις πολλές πηγές, τα κρύα νερά, τα δέντρα και τα πλατάνια γύρω γύρω, που είναι κάπως αποκομμένη από τη γύρω περιοχή. εξαιτίας του ότι βρίσκεται μέσα στο φαράγγι, είχαν διαλέξει για τόπο τους οι Νεράιδες! Ώσπου μια νύχτα, ένας νέος, καλός λυράρης, άκουσε το τραγούδι τους και από περιέργεια μπήκε στη σπηλιά. Κι εκεί τις είδε! Οι Νεράιδες, με ξέπλεκα μαλλιά, πεπλοντυμένες, λουσμένες στο φως μιας αιώνιας άνοιξης, χόρευαν! Η λάμψη τους διασπούσε το σκοτάδι, το τραγούδι τους του χάιδευε τ’ αυτιά και τα μάτια του δεν χόρταιναν να βλέπουν τον "αέρινο" χορό τους.
<br />
<br />Συνεπαρμένος απ’ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια του, έπιασε χωρίς να το καταλάβει τη λύρα του και τις συνόδεψε στο χορό. Οι Νεράιδες ακολούθησαν το παίξιμό του και ξετρελάθηκε ο νέος από τα όσα γίνηκαν μπροστά του. Την αυγή, άμα χάθηκαν οι Νεράιδες, ο λυράρης δεν ήξερε αν έζησε ένα όνειρο ή αν πραγματικά συνόδεψε τις Νεράιδες στο χορό τους με τη λύρα του. Μα το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από κάποια αόρατη δύναμη, βρέθηκε πάλι στη σπηλιά και με τη λύρα του έπαιζε ασταμάτητα για τις Νεράιδες που χόρευαν. Σιγά σιγά, η ματιά του σταμάτησε πάνω σε μια απ’ αυτές και δεν χόρταινε να την κοιτάζει! Ήταν ερωτευμένος μαζί της!
<br />
<br />Όταν το συνειδητοποίησε, πήγε σε μια γριά πολύξερη και ζήτησε τη βοήθειά της. Η γριά, αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε πως άμα πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί (οπότε χάνονται οι Νεράιδες), ν’ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο. Ήρθε το βράδυ και ο νέος πήρε τη λύρα του και πήγε στη σπηλιά, όπου άρχισε να παίζει όσο γλυκύτερα μπορούσε, χορευτικούς σκοπούς. Σε λίγο, παρουσιάστηκαν οι Νεράιδες και πιάστηκαν στο χορό.
<br />
<br />Λίγο προτού λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του και έκαμε όπως τον είχε συμβουλέψει η γριά. Η Νεράιδα αντιστάθηκε με λύσσα, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! Ο νέος την κρατούσε γερά! Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε σε καμήλα, αλλά ο λυράρης την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες Νεράιδες εξαφανίστηκαν. Τότε εκείνη που κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και τον ακολούθησε στο σπίτι του. Έζησε μαζί του ένα χρόνο, του γέννησε ένα γιο, αλλά τη μιλιά της δεν την άκουσε ποτέ!
<br />
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik4_DEHmw4l7IcphCQyJGofsfynvrPyQo81-QdlXYroYzRJv1_Hlb_yy1MKo2HhWj8dfHJMBPvjXhRHvNh_JY2foZ7E4fFEgHFfm4UjP31XHuskrA6aAxWULqS0BEbUHztZEnOMoKRONRH/s1600/neraidosp3.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik4_DEHmw4l7IcphCQyJGofsfynvrPyQo81-QdlXYroYzRJv1_Hlb_yy1MKo2HhWj8dfHJMBPvjXhRHvNh_JY2foZ7E4fFEgHFfm4UjP31XHuskrA6aAxWULqS0BEbUHztZEnOMoKRONRH/s1600/neraidosp3.jpg" border="0" alt="" /></a>
<br />
<br />Δυστυχισμένος καθώς ήταν ο νέος λυράρης με τη βουβαμάρα της Νεράιδας - γυναίκας του, μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και της ζήτησε τη συμβουλή της. Εκείνη του ορμήνεψε να πυρώσει καλά το φούρνο κι ύστερα να πάρει το παιδί από τα χέρια της γυναίκας του, να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να πει: "Δε μου μιλείς; Τότε ρίχνω κι εγώ το παιδί σου στο φούρνο". Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η Νεράιδα χίμηξε πάνω του σέρνοντας φωνή: "Μη σκύλε το παιδί μου!". Του τ’ άρπαξε από τα χέρια και έγιναν άφαντοι, μάνα και παιδί μαζί.
<br />
<br />Απελπισμένος τους αναζήτησε με φωνές, παρακάλια και κλάματα, αλλά μάταια. Η Νεράιδα - μάνα και το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν πια. Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλά αυτές δεν τη δέχτηκαν. Δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο και την άγγιξε και τη μόλυνε. Γι’ αυτό αναγκάστηκε και πήγε λίγο πιο πέρα σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί τη βλέπουν δυο - τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς όμως να έχουν πια λύρα να τις συνοδεύει και χωρίς την αδελφή τους. Η Νεράιδα - μάνα κάθεται λυπημένη παραπέρα και κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν πάνω στο νερό και το θολώνουν, γι’ αυτό τα νερά του Νεραϊδόσπηλιου εμφανίζονται θολά πότε - πότε.
<br />
<br />Αυτά λοιπόν, λέει ο θρύλος. Γύρω από το Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών υπάρχουν πολλές πηγές και σχισμές από τις οποίες βγαίνει νερό, συνοδευόμενο από ένα ελαφρύ θόρυβο, κάτι σαν κλάμα. Και μετά από κάθε νεροποντή στη γύρω περιοχή, τα νερά των πηγών θολώνουν. Τούτα τα απλά φαινόμενα πυροδότησαν τη φαντασία του λαού μας και τον οδήγησαν στην κατασκευή του μύθου για τη Νεράιδα που κλαίει.
<br />
<br />Φαινόμενα που παρατηρούνται και σήμερα. Γιατί και σήμερα τα "δάκρυα της Νεράιδας" εξακολουθούν να θολώνουν τα νερά του ποταμού. Τόσα χρόνια δε στερέψανε. Τρέχουν ακόμα απ' τα μάτια της. Μόνο που τα τελευταία χρόνια τρέχουν μερικές φορές, κυριολεκτικά "μαύρα δάκρυα". Και τα νερά του ποταμού δε θολώνουν απλά, αλλά παίρνουν ένα σκούρο καφέ ως μαύρο χρώμα, αναδίδοντας μια έντονη δυσοσμία. Όχι, δεν άλλαξε η χημική σύσταση των δακρύων της Νεράιδας. Για κατσίγαρο πρόκειται! Για κατσίγαρο που ρίχνουν (άθελα θέλω να πιστεύω), τα ελαιουργεία της περιοχής, ανεξέλεγκτα, σε κάποιους χώρους στην ευρύτερη περιοχή του Νεραϊδόσπηλιου, λερώνοντας έτσι τη φύση, τα υπόγεια νερά και την ψυχή μου (πιστεύω και τη δική σας, αγαπητοί αναγνώστες).
<br />
<br />Τα πετρώματα της γύρω περιοχής, εξαιτίας της μεγάλης τους υδροπερατότητας δεν μπορούν να συγκρατήσουν μέσα τους τα νερά και να τα "φιλτράρουν", όπως κάνουν άλλου είδους πετρώματα, αλλά τα απελευθερώνουν άμεσα, οδηγώντας τα στις σπηλιές του Νεραϊδόσπηλιου, μέσα από "δρόμους" που έχει χαράξει εδώ και αιώνες με το αλάθευτο "χέρι" της η φύση.
<br />
<br />Αυτά σχετικά με τα "δάκρυα" της Νεράιδας. Αλλά με τις ίδιες τις Νεράιδες τι γίνεται; Υπήρξαν ή όχι; Κι αν ναι, γιατί δεν τις βλέπουμε σήμερα; Γιατί εγώ, αν και Σαββατογεννημένος, δεν τις έχω δει ποτέ κι ας τις έχω αναζητήσει τόσο πολύ; Γιατί κατέληξα μάταιος αναζητητής τους, εγώ, που ούτε με τη φαντασία μου δεν μπορούσα να τις πλάσω, αφού τόσα πολλά είχα ακούσει γι' αυτές (ας όψεται η γιαγιά μου και οι άλλες γυναίκες της γειτονιάς του χωριού μου), για την εξωτική ομορφιά του χορού και της θωριάς τους, για την αιώνια νιότη τους και για τα βάσανα που περίμεναν οποιονδήποτε προσπαθούσε να τις κάνει "δικές του";
<br />
<br />Μάταια τις αναζήτησα σε σπηλιές, σε ρεματιές (κυρίως), σε τρίστρατα, σε δισταύρια, σε πανσεληνόφωτες, φεγγαρόφωτες ή αφέγγαρες νύχτες, μεσάνυχτα, μεσημέρια, δειλινά και αυγές. Τίποτα, Νεράιδες πουθενά!
<br />
<br />Ώσπου κατάλαβα! Κατάλαβα τη δυνατότητα που είχαν "τα μάτια" των παλιών αντρών που τις έβλεπαν (γιατί κυρίως οι άντρες είχαν αυτό το προνόμιο) και την αδυναμία των δικών μου. Ας όψεται η σεξουαλική απελευθέρωση, η χειραφέτηση της γυναίκας, οι φεμινίστριες, το πλησίασμα των δυο φύλων, η άρση του ενδυματολογικού καθωσπρεπισμού των περασμένων ετών και το ... πλυντήριο (κι αυτό άντρας το ανακάλυψε).
<br />
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVVEdz4f9eKEc4zFkg39vktj2c1a6Czxg3r2YzVt8B3Y0oCby-9kX3eA5klt1byZmKMZLMgSjZChNZpbNMtHMcHufdpFXemlCAQrsOCTu6BcSEq3imqklnj1VyeVn3On6nM9LCEdBqnkxc/s1600/neraidosp4.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVVEdz4f9eKEc4zFkg39vktj2c1a6Czxg3r2YzVt8B3Y0oCby-9kX3eA5klt1byZmKMZLMgSjZChNZpbNMtHMcHufdpFXemlCAQrsOCTu6BcSEq3imqklnj1VyeVn3On6nM9LCEdBqnkxc/s1600/neraidosp4.jpg" border="0" alt="" /></a>
<br />
<br />Πήγαιναν οι γυναίκες παλιά (που δεν υπήρχαν ούτε πλυντήρια ούτε σκάφες ούτε νερό στα σπίτια) να πλύνουν τα ρούχα στους ποταμούς, στα ρέματα και στα ρυάκια, ξεκινώντας πολύ πρωί, αξημέρωτα ακόμα και πολλές φορές έμεναν εκεί όλη μέρα, μέχρι το βράδυ, ακόμα κι όταν η νύχτα είχε αρκετά προχωρήσει. Άλλωστε είχαν να κάνουν τόσες δουλειές: να βράσουν νερό, να πλύνουν τα ρούχα, να τα ξεπλύνουν, να τα στραγγίξουν, να τα απλώσουν στον ήλιο να στεγνώσουν, να τα μαζέψουν και να φύγουν. Έβγαζαν τα "περιττά" ρούχα τους, μένοντας με τα εσώρουχα (μεσοφόρι) και μέσα στα νερά έπλεναν. Πολλές φορές, καθώς περίμεναν τα απλωμένα ρούχα να στεγνώσουν, εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για ένα μπάνιο στα καθαρά νερά του ποταμού.
<br />
<br />Όλοι οι ποταμοί είχαν καθαρά νερά τότε κι ας μη ξεχνάμε ότι ο κόσμος δεν πήγαινε καλοκαιρινές διακοπές εκείνες τις εποχές. Περνούσαν λοιπόν (τυχαία;) οι καημένοι οι άντρες, μόνιμα "πεινασμένοι" για γυναικείο σώμα, χάδι, τρυφερότητα και ομορφιά, μονίμως ακόρεστοι, έβλεπαν αυτό το πρωτοφανές γι’ αυτούς θέαμα και έμεναν έκθαμβοι. Έβλεπαν τα απόκρυφα γυναικεία μέλη (χέρια, πόδια, καμιά φορά και κάτι παραπάνω), κάτασπρα, με τις σταγόνες του νερού να στραφταλίζουν στον ήλιο, τα μακριά μαλλιά ξέπλεκα και ... "έχαναν τη λαλιά τους" (αρκετές φορές και κυριολεκτικά).
<br />
<br />Έτσι δημιούργησαν το μύθο σχετικά με τις Νεράιδες, για το χορό τους και την ομορφιά τους. Οι πιο πεζοί και συνάμα ρεαλιστές (οι "χορτάτοι";) το εκμεταλλεύονταν ανάλογα (οι "ματάκηδες" της εποχής). Οι άλλοι, οι πιο αλλοπαρμένοι και ίσως πιο "πεινασμένοι σεξουαλικά", έβλεπαν ... Νεράιδες! Έτσι δημιουργήθηκαν κατά τη γνώμη μου οι διάφοροι μύθοι σχετικά με τις Νεράιδες. Το στηρίζω ακόμη στο ότι κανείς δε μου διηγήθηκε ποτέ ότι τις είδε χειμώνα, με βροχή, με κρύο ή με χιόνι. Άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο τις έβλεπαν. Επίσης δεν αναφέρονται σε Βόρειες χώρες, αλλά μόνο σε Μεσογειακές.
<br />
<br />Και σήμερα δεν υπάρχουν Νεράιδες; Υπάρχουν, είναι η απάντηση. Μόνο που έχουν αλλάξει χώρο και χορό. Υπάρχουν στα μπαράκια, στα κέντρα, στα clubs, στις pubs, στις καφετέριες, στους δρόμους, στις πλατείες. Δίπλα μας είναι. Και δε χορεύουν πια στους ρυθμούς της λύρας, αλλά της τζαζ, της ροκ, της ποπ, της τέκνο, της ραπ, της χέβυ μέταλ μουσικής. Ενδυματολογικά, μοιάζουν πολύ με τις Νεράιδες, αλλά εκεί που σίγουρα τις ξεπερνούν είναι στο ότι εξακολουθούν να "παίρνουν" σε μεγαλύτερο βαθμό τα μυαλά και τη λαλιά εμάς των αντρών.
<br />
<br />Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει πόσο όμορφες είναι σχεδόν όλες οι κοπέλες τα τελευταία χρόνια;
<br />
<br /><a href="http://stigmes.gr/gr/grpages/pageflip.htm"><span style="color:#990000;">Πηγή: "ΣΤΙΓΜΕΣ", το Κρητικό περιοδικό</span></a>
<br />
<br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/PGX7G2jGsdo&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/PGX7G2jGsdo&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-49046631420037697722010-08-24T23:01:00.002+03:002010-08-24T23:16:21.638+03:00Το φεγγάρι σκόνταψε...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.poiein.gr/wp-uploads/img_00181.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://www.poiein.gr/wp-uploads/img_00181.jpg" border="0" alt="" /></a>
<br />
<br />«…Χτές βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά… Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ΄το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
<br />
<br />Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους. Κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.
<br />
<br />Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
<br />
<br />Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
<br />
<br />Γι αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.»
<br />
<br />(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού)
<br />
<br />
<br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/eN7KkACN-7g&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/eN7KkACN-7g&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-65138698901124896562010-08-23T20:25:00.004+03:002010-08-23T20:37:50.668+03:00Ήθελα να 'χα μια αγκαλιά σα θάλασσα μεγάλη...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEFbVXwmE0fRT7RufyWoRBocyjCprgrBvhUS-6NBiQC51XZ6dLoBWO4oAiIIUt3qTxCqUxd9udtE8ph9vsq_R2d_j_i_2iVxvV0LfdoCzd23ccWBy5k2-ySgU8prFiUwUSMzqkUTwywrvb/s1600/P1010039.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 490px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEFbVXwmE0fRT7RufyWoRBocyjCprgrBvhUS-6NBiQC51XZ6dLoBWO4oAiIIUt3qTxCqUxd9udtE8ph9vsq_R2d_j_i_2iVxvV0LfdoCzd23ccWBy5k2-ySgU8prFiUwUSMzqkUTwywrvb/s400/P1010039.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508659910872110850" /></a><br /><br />Ήθελα να ΄ναχα μια αγκαλιά <br />σα θάλασσα μεγάλη <br />να χάνεσαι όπου κι αν πας<br />κοντά μου να σαι πάλι...<br /><br /><object width="350" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/4Yf-j-TwWaU?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/4Yf-j-TwWaU?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-22425527301083071422010-08-18T10:00:00.000+03:002010-08-18T15:47:26.028+03:00Άγιος ο Έρωτας<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijc5uSd0H7tYX2bSyCLyjOf0V2cig5hImiRD7FrsckwZ9Mg3YYIvbUzd0srlydb4d_0l2ChTw7KgtzPBXgu-ygGm6iHJ0Bl_wJ43EyQeMhLiaFQ1Ez8dUIsJi22ZU9CJd2OVCT-tCFu7fK/s1600/24714_1234077621305_1510112599_30497874_1808361_n.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 500px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijc5uSd0H7tYX2bSyCLyjOf0V2cig5hImiRD7FrsckwZ9Mg3YYIvbUzd0srlydb4d_0l2ChTw7KgtzPBXgu-ygGm6iHJ0Bl_wJ43EyQeMhLiaFQ1Ez8dUIsJi22ZU9CJd2OVCT-tCFu7fK/s1600/24714_1234077621305_1510112599_30497874_1808361_n.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό<br />το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου<br />με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.<br />Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;<br /><br />Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,<br />ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.<br /><br />Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός<br />δικός μου και ο Αύγουστος<br />με τις μεγάλες μνήμες.<br />λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός<br />θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.<br /><br />Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου<br />στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι<br />σηκώνεις τα άστρα σε χορό<br />και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.<br /><br />Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός<br />δικός μου και ο Αύγουστος<br />με τις μεγάλες μνήμες.<br />λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός<br />θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.<br /><br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/vSyI5_MeHc8&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/vSyI5_MeHc8&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-91295198015922352792010-08-15T10:00:00.002+03:002010-08-17T03:57:11.179+03:00Αγιομονιώτισσα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs316.snc4/41149_1414856925479_1054252075_31014551_1646797_n.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs316.snc4/41149_1414856925479_1054252075_31014551_1646797_n.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Ο Αύγουστος επάτησε, η άκρα του χειμώνα, λέει ο λαός μας. Μα στα κρητικά χώματα είναι τριπλά τα καλοκαίρια και λιγοστός ο χειμώνας.Οι αυγουστιάτικες μέρες ολόζεστες ξημερώνουν και βραδιάζουν. Είναι οι μέρες της γλυκιάς νοσταλγίας με τα δεκαπεντίσματα, τις νηστείες για τη Λαμπρή του καλοκαιριού η γιορτή της μάνας Παναγίας και τις χαρές του γαλανού γιαλού μας.<br /><br />Τα σοκάκια του χωριού μοιραζότανε τη χαρά της αθωότητας, είχανε πανεγύρι από τον γιαγερμό των αλαργοξορισμένων, μεθούσανε από τα μύρα των βασιλικών,μοσχοβολούσανε μυρωδιές νιοφούρνιστου φτάζυμου ψωμιού, μα και ξυνόχοντρου, που σε τάβλες, σε πινακωτές των φούρνων, σε τεψά και σε δίσκους ξεραίνανε στα χωματένια δώματα οι γυναίκες, για να πορέψουν τις μεγάλες φαμελιές τους, τις χειμωνιάτικες φαγώμερες.<br /><br />Η τριανταπεντάχρονη Μαρία του Κωνσταντή, με τα μακρά κουρλιά, το είχε τάξιμο κάθε Δεκαπεντάρη να φορεί τα μαύρα και ήταν από κλωστής ντυμένη σαν καλογρά, γαλατερή κι όμορφη έμοιαζε με την Παναγία. Νήστευε Δευτέρες και τετραδοπάρασκα το λάδι, νήστευε ακόμα και τα τέσσερα μικρά κοπέλια της και τως επαράγγελνε:<br /><br />-Να μη φάτε πουθενά πράμα ελεργιά και μαγαρίσετε.<br /><br />Συντροφιαστή με τις σκουροφορεμένες γυναίκες της δικολογιάς και με τις γειτόνισσες βαστούσανε από τα σπίτια τους τα κεριά στο μοναστήρι να τα ανάψουν, δυο γράμματα της λειτρουγιάς ν’ ακούσουνε, να μερώσει ο νους τους.<br /><br />Ο άντρας της ο Κωσταντής βαθιά θρήσκος κι εκείνος είχε μάθει από τους σοφούς γεροντήδες του χωριού να μηνολογιάζει. Εξέταζε τα παρατηρήματα τις έξε πρώτες μέρες του Αυγούστου και τις έξε ύστερες για να μαντέψει τον καιρό.Καλές βεντέμες ανέ ’ρθουνε ή δυστυχισμένες κακοχρονιές ανέν πλακώσουνε.<br /><br />Με εκείνα, τα λίγα που γατέχανε, πορευόντανε, ήταν ευχαριστημένοι και δοξολογούσανε το Θεό. Σήμερα έχομε πολλά, θέμε και πιο πολλά και το θέλω τελειωμό δεν έχει και λίγοι είναι οι ευχαριστημένοι και ευτυχισμένοι.<br /><br />Το γλυκό λάλος της καμπάνας νύχτα βαθιά καλούσε τους χωριανούς για το δεκαπεντίσματα.Ω! πόση μαγεία είχανε αυτές οι ταχινιάτικες λειτουργίες του Δεκαπεντάρη.Μέσα στο μισοσκόταδο της εκκλησιάς μονάχα με φως των καντηλιών και των κεριών φέγγανε οι ψαλτάδες να διαβάζουνε τα άγια χαρτιά, που ήτανε γεμάτα σταξίματα κεριού.<br /><br />Σεμνά εδιάβαζε κι ο παπάς το ευαγγέλιο με το λίγο φως της λαμπάδας.Το γυναικομάνι βαθιά συγκινιόταν, σταυροκοπιόταν, έκανε μετάνοιες κι όταν ψάλλανε την παράκληση, πολλά τροπάρια που τα γατέχανε ξεστήθου,τα σιγοψάλλανε με βαθιά συγκίνηση και παρηγοριά αυτές οι αγνές ψυχές των χωριανών, που έβρισκαν ανακούφιση, παρηγοριά και καταφύγιο στα βάσανα της τυραννισμένης τους ζωής.<br /><br />«Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα και η ψυχή …προς σε καταφεύγω… και τα σπερνά με τα τροπάρια, Απόστολοι εκ περάτων» και τόσα άλλα χάριζαν ψυχική ανακούφιση στις αγνές ψυχές της αγροτιάς, που σεβόταν την πίστη και και τις παράδοσεις τους.<br /><br />Ήτανε από τα λίγα αγαπημένα αντρόϋνα στο χωριό, που δεν εμαλώνανε, η Μαρία με τον Κωνσταντή. Αγαπούσε πολύ και σεβότανε τον άντρα της η Μαρία. Μα κι ο Κωνσταντής χατίρι δεν της χαλούσε. Είχε δυο μακρά κουρλιά ομορφοπλεμένα και χαιρόσουνα να την απαντήξεις στη στράτα, να την καμαρώσεις, σαν ερχότανε φορτωμένη από την εξοχή αυγουστιανά κατάκαλα, χοντράπιδα, μηλάπιδα, βασιλικάπιδα και στραβόρια. Εγέμιζε το κόσκινο, έδιδε σε δικούς και στη γειτονιά.<br /><br />Και έλεγε και ξανάλεγε, για να μαθαίνουν οι νεότερες πώς του Πρόφητη Ηλία παίρνουνε τα αμύγδαλα και τα καρύδια, το λάδι τους, μα και οι ελιές κι ανέν τύχει και είναι λίγωση, το λάδι είναι λίγο κι ανέν τύχει και είναι γέμιση κατεβαίνει καλή χρονιά λαδερή.<br /><br />Έφερνε ακόμη καλαθιές τα γλυκόρωγα σταφύλια από του Διάκου τον κάμπο. Πολλές φορές από το μεσοστράτι ξαναγιάγερνε, να ξαναγεμίσει το καλάθι, να βαστά των κοπελιών της μια ρόγα, γιατί, όποιον απάντηχε, κατέβαζε το καλάθι από τον ώμο να του δώσει ένα τζαμπί σταφύλι, να ξεκολιτσανιάσουνε τα χείλια τους.<br /><br />Μεγάλο δώρο λογότανε εκείνη την εποχή ένα τζαμπί σταφύλι στον αλωνάρη, στο λυχνιστή και στης νηστείας την ώρα. Τα πράματα εκείνη την επόχη ήταν λίγα, μα σ’ εχόρταινε το ήθος των ανθρώπων, που όσο περνούνε οι καιροί, τόσο ποιο σπάνιο γίνεται. Μάζωνε το γάλα από τις μαρταρές στα μολυβωτά θραψανιώτικα κουρούπια για ξυνόγαλο. Στον αυλόγυρο του σπιτιού της, το πατρικό του άντρα της το στολίζανε βασιλικά και μεσημεράκια και κάτω από τον ήσκιο της κρεβατίνας άπλωνε μια παλέτσα, από πάνω ένα σεντόνι και έβαζε το χερόμυλο και άλεθε στάρι για τον ξινόχοντρο. Άναβε το καντήλι κάθε βράδυ, θυμιάτιζε, προσευχόταν, δεν έλειπε από την εκκλησά και καταλούσε τη ζωή της στο γνώριμο κύκλο του χρόνου των τεσσάρων εποχών και η ζωή της κυλούσε ευτυχισμένη στη μικρή κοινωνία.<br /><br />Χίλιες δόξες στο όνομά σου, Παρθένα Παναγία μου, που γκαρδιώνεσαι τα πρικιά του κόσμου, παραστέκεσαι, παρηγορείς και σκουπίζεις τα δάκρυα.<br /><br />Ο φετινός Αλωνάρης τη Μαρία και τον Κωσταντή τους βρίσκει στα βιαστικά τους, τα σπαρτά τους γενήκανε, παπούρια στέσανε τις θεμωνιές στ’ αλώνι τους, τα λινάρια ντως πετύχανε. Φορτώναν γομάρια μάτσους λινάρι και το πετρώνανε στους κολύμπους για να ’φάνει δύο τρία φύλλα παλέτσας για τα λιομαζώματα μα και να σκεπάζονται καθ’ αργά.<br /><br />Κάθε χρόνο τα σπερνά του Δεκαπεντάρη από νωρίς ξεζευλώνανε τα βούγια από το αλωνικό τους, να τα ποτίσουν στον ποταμό, να τα δέσουν στην καλαμιά και γρηγορωπά να πεταχτεί στο σπίτι, ν’ αλλάξει το φυστάνι της να πάει στο σπερνό. Με χαρά και θρησκευτική συγγκίνηση περίμενε κάθε χρόνο τις όμορφες και άγιες μέρες του Δεκαπεντάρη.<br /><br />Μα άξαφνα τη βρήκε μεγάλο κακό.Κάρφωσε μια βελόνα στο ζερβό βυζί της.Εμαζώχτηκε η δικολογιά στο σπίτι της και καθένας έλεγε το δικό του:<br /><br />-Να την πας, Κωσταντή ,ντελόγο στη Χώρα ή στην Αθήνα, ανέ θες να ’χεις γυναίκα, γιατί κακορίζικο η βελόνα, μόλις θα μπεί στο αίμα ,γλακά να φτάξει στην καρδιά και ποθαίνει ο άθρωπος.<br /><br />-Να κάμετε μια λειτρουγιά και να τηνε τάξεις στσ’ αγίους και να πέσετε με την Παναγία.<br /><br />-Κακή ώρα κακορίζικο σας ήλαχε, τα δρίματα φταίνε, που γυρίζουνε σταύρωμα της μεσημεράς οι ανεράϊδες και πατάσσουνε τσ’ ανθρώπους. Και λαθρακιούνε τα ξύλα, κόβανε γουλιές και κομμάτια τα απλωμένα ρούχα καταμεσήμερα, να κάμεις διαβαστικά και ένα φυλαχτό να κρεμάσεις στο λαιμό σου, είπε η γρα -Νταντάλα, μα οι άντρες είχανε άλλη γνώμη:<br /><br />-Μην αφουκράστε των γυναικών, καλά ’ναι και τα διαβαστικά, μα να πάτε τη γυναίκα στου γιατρού, ανέ θέτε να γενεί καλά, είπε ένας της θείος.Ο κύρης της Μαρίας, ένας σεμνός και καλοσυνάτος και θρησκευόμενος γεροντής είπε.<br /><br />-Παναγία μου, βοήθησε τη Μαρία μου, φώτισέ μας είντα θα γενούμε και πώς θα λαληθούμε στο ξαφνικό κακό, που μας βρήκε.<br /><br />Ο αγροτικός γιατρός της Βιάννου κατά τύχη, μόλις είχε φτάξει με την κόκκινη φοράδα του στο χωριό, είδε τη φαμελίτισσα και είπε να πάνε στη Χώρα να της κάμουνε εγχείρηση, να γενεί καλά.<br /><br />-Ωφου κακό που με βρήκε, να βάλω τη γυναίκα μου στο μαχαίρι, έλεγε και ξανάλεγε ο Κωσταντής και μεγαλοποιούσε τα πράματα με τη φαντασία του.<br /><br />-Ανέν πάθει η γυναίκα μου πράμα, θα πα σκοτωθώ.<br /><br />-Μη στενοχωράσαι, Κωσταντή, μα θα μου περάσει.Και έκανε κουράγιο στον άντρα της να μη στενοχωράται και ας στενοχωριούντανε εκείνη κατάβαθα.<br /><br />Αν και είχανε καρπούς και ζυμώνανε ολοχρονίς του χρόνου, είχανε λάδι, τα κρασοπύθαρά τους ήτανε γεμάτα γλυκόπιοτο κρασί. Το μέσα σπίτι τους ήταν καράβι να κινήσει. Στις κουρούπες είχανε τα φαγώσιμα, στις νταμουτζάνες τη ρακή , τα τυριά του βοσκού στο λάδι, ξίδι δραπέτι στο πιθάρι, στις καλαμωτές τα τυροζούλια είχανε του κόσμου τ’ αγαθόκαλα, μα παράδες δεν είχανε κι ας λογούτανε ο Κωσταντής ένας από τους ρούκουνες του χωριού. Εκείνη την εποχή ήτανε λίγα τα λεφτά και λιγοστοί τα είχανε.Έκοψε δυο χρισμένα διακοσάρικα πιθάρια λιόλαδο, πήρε τους παράδες και κίνησε για να γιατρικουλέψει τη γυναίκα του. Την αγαπούσε πολύ και φοβότανε μη πάθει κακό και κλείσει η πόρτα του σπιτιού του και είντα θελα γενεί.<br /><br />Η Μαρία δεν εσυβάστηκε να την εγχειρήσει ο γιατρός ντελόγο.<br /><br />-Γιατρέ, θα πάω στο χωριό μου, να κάμω το τάσιμό μου και θα ξαναγείρω. Άντρα μου ανε μ’ αγαπάς, μη μου χαλάσεις το χατίρι.<br /><br />-Γατές, Μαρία, πώς αμνώνω στ’ όνομά σου και δεν θα σου χαλάσω ποτές το χατίρι σου.<br /><br />-Ετούτηνε τη δύσκολη ώρα έχω την ανάγκη να με βοηθήσουνε όχι μόνο οι άνθρωποι, μα και ο Θεός, η Παναγία μας η Παρηγορήτρα.<br /><br />Όλα τα παραιτήσανε με τον άντρα της τον Κωνσταντή λυτά δεμένα. Σκεπάσανε το μάλαμα στ’ αλώνι. Αφήσανε τα ζούμπερα του κύρη της να τα μεταδένει στις καλαμιές και να τα ποτίζει και το κλειδί του σπιτιού τους στη μάνα της και ετοιμαστήκανε μαζί με τα τέσσερα κοπέλια τους να πάνε στο κοντινό μοναστήρι της Αγίας Μονής, που γιορτάζει την Κοίμηση της Παναγίας να δεκαπαντίσουν.<br /><br />Γέμισε ένα τσουβάλι άχερα ο Κωσταντής για το χτήμα. Βάλανε σ’ ένα φάρδο το γάστρινο μουζωμένο τσικάλι και στο ντρουβά τα μαγεροψήματα πήρα και το σταμνί να το γεμίζουνε νερό από το Καβούσι του μοναστηριού. Όσο και αν παρακάλιενε ο Κωσταντής τη γυναίκα του να καβαλικέψει, αυτή προπαταρά κίνησε για το μοναστήρι της Αγιάς Μονής. Οι άλλοι δεκαπεντιστάδες, από την παρέα της λέγανε:<br /><br />-Έλα, μπρε Μαρία, να καβαλικέψεις μιαολιά κι εμείς δεν το λέμε τση Παναγίας.<br /><br />-Όι, θα κάμω σωστό το τάμα μου. Θα πάω αξυπόλυτη να προσκυνήσω τη χάρη της.<br /><br />Πρωί και βράδυ έκανε μετάνοιες, μαυροφορεμένη και από το καντήλι της Παναγίας λάδωνε το πονεμένο στήθος της. Και σαν περνούσε ο Δεκαπεντάρης, θα ξαναπήγαινε στους γιατρούς.<br /><br />Αγαπούσε τόσο πολύ αυτό το μικρό μοναστήρι και της Παναγίας το θαματουργό εικόνισμα της ψυχοσώστρας. Αν και μικρό μοναστήρι, εκείνο μονάχα είχε το ξεχωριστό όνομα της Αγιάς Μονής. Ποιος ξέρει, αν κάποιος από τους πρώτους καλόγερους ήταν και ποιητής και χάρισε ένα τόσο μεγάλο και μοναδικό όνομα σ’ ένα μικρό μοναστήρι.<br /><br />Ολημερίς σύντρεμε με άλλες δεκαπεντούσες κι ασβεστώνανε το μοναστήρι. Τρατέρνανε καφέ τους περαστικούς προσκυνητάδες και διαρμιζόνταν μέσα κι όξω την εκκλησιά, παρασύρνανε το μικρό αυλόγυρο του μοναστηριού από τις πευκοβελόνες και ασβεστώνανε και τα πετροπέζουλα.<br /><br />Σ’ εκείνον το μικρό αυλόγυρο του μοναστηριού είναι οι τάφοι των καλογέρων, που όσοι τους γνωρίσανε, αναζητούν το χαμένο ήθος τους, που στόλιζε το ιδιόρρυθμο αντρικό μοναστήρι και έφεγγε και στα Βιαννίτικα χωριά.<br /><br />Στον αυλόγυρο του μοναστηριού είναι ο τάφος του Παπαμαστοράκη, του πρωθυπουργού της Κρητικής Πολιτείας, που υπέγραψε την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, ο τάφος του γιατρού, βουλευτή της Βιάννου Παπαμαστοράκη και ο δεσποτικός τάφος του στερνού δεσπότη της Βιάννου της τότε επισκοπής Αρκαδίας, Νικοδήμου Κατσαράκη, μια εποχή, που η Βιάννος είχε τη φήμη μεγάλης πολιτείας.<br /><br />Ξεχώριζε για το ήθος και την πίστη της η Μαρία του Κωσταντή.Με βαθιά πίστη παρακαλούσε την Παναγία την Αγιομονιώτισσα όπως την έλεγε να τη συντράμει στο κακό που την βρήκε. Φοβότανε να μην αφήσει τα κοπέλια της αρφανά.<br /><br />Οι γονέοι της αναλάβανε να ποτίζουν το περβόλι της και τις βιόλες της αυλής, για να μην ξεραθούνε. Εξεκρομμυδιάσανε, επλέξανε όμορφες κρομμυδοπλεχτές και τις κρεμάσανε στα τζένια.<br /><br />Και σαν εσιγανέψαν οι αέρηδες και έκαμε καλό καιρό για λίχνισμα, ελιχνίσαν και κουβαλίσαν τους καρπούς στο σπίτι τους.<br /><br />-Η Παναγία να βοηθήσει τη θυγατέρα μας και οι δουλειές της όλες θα γενούνε, ελέγανε οι γονέοι της Μαρίας. Ο μπαρμπα-Δημητρός με τη θεια Ζωή, από το πρωί της παραμονής του Δεκαπεντάρη σύντραμε με άλλες δεκαπεντούσες γυναίκες και στολίσανε τον επιτάφιο, διαρμιστήκανε τον αυλόγυρο κι ασβεστώσανε τα σκαλοπάτια και τα πεζούλια, για να δώσουνε πανεγυργιώτικο χρώμα στο μοναστήρι,για το χατίρι της αγίας μάνας, της παρηγορήτρας Παναγιάς.<br /><br />Της Παναγίας το σπερνό χαρούμενα ελάλησε το καμπαναριό, διαβάσανε την ενάτη, σπερνιάσανε γιορταστικά, βλογήσανε τους άρτους. Στο πρώτο απόστιχο βγάλανε το σώμα της Παναγίας. Θύμιαζε, ροδοστάμνισε ο ηγούμενος. Κατανυχτική συγκίνηση απλώθηκε στις πιστές ψυχές, όταν κίνησαν να ψάλλουν τα εγκώμια.« Η αγνή εν τάφω κατετέθης…» έγινε η περιφορά του επιταφίου. Από τα γυροχώρια κύματα κύματα ερχόντανε οι προσκυνητάδες. Αμαρθαλιές, κλωνάρια των βασιλικών φέρνανε γομάρια τους άρτους στους ντουβάδες, οκάδες τα κεριά και το λιόλαδο, ταξίματα και λιβάνι.<br /><br />Είχε πια τελειώσει ο κατανυχτικός σπερνός με τα εγκώμια και οι πανεγυργιώτες άλλοι στα κελιά, άλλοι στα δώματα των κελιών, άλλοι στον αυλόγυρο και άλλοι σε καλύβες κάτω από τα λιόδενδρα ξεκουράζονταν. Μονάχα η τριανταπεντάχρονη Μαρία του Κωσταντή δεν επήε να ξαπλώσει. Γονάτισε σιμά στα τέμπλα κάτω από την εικόνα της Ψυχοσώστρας Παναγίας στο λιγοστό φως του καντηλιού, που ’φεγγε στο μικρό μοναστήρι. Ζερβά από το εικόνισμα του Αφέντη Χριστού, περίφημο έργο του Αγγέλου στα μέσα του 15ου αιώνα.<br /><br />Κάτω από τα ξύλινα τριγωνοτά τέμπλα παρακαλούσε την Παναγία να τη γιατρέψει. Κι άθελά της ανεστορήθηκε τα λόγια της γιαγιάς για το χτίσιμο του μοναστηρίου, πώς το ’χτισαν δυο Κύπριες καλογρές και πως είναι μετόχι της Μονής Αγίου Αντωνίου της Άρβης και μονολόγησε:<br /><br />-Πριχού γνωρίσω τον κόσμο, εμετάνιωνα, που δεν εκαλογέρεψα. Μα και παντρεμένη θα λατρεύω το θεό μου και στα κοπέλια μου θα παραδώσω την πίστη μου σε σένα Χριστέ μου, Παναγία μου, ξεμίστεψέ με από το κακό, που με βρήκε. Να γενώ καλά, να μην πάθω κακό και τα κοπέλια μου να πέσουνε σε ξένα χέρια και γεμίσανε τα μάτια της δάκρυα.<br /><br />Ύστερα από πολύ αποκοιμήθηκε και βλέπει όνειρο, πως πέρασε μια γυναίκα με τα μαύρα, την ακούμπησε στο στήθος της και εκείνη της είπε παρακαλετά: Μη με αγγίζεις στο στήθος, γιατί πονώ. Και ξύπνησε φοβισμένη.<br /><br />Είχε πια πάρει να χαράζει η μέρα κι ένιωσε ογρασάδα στον μπέτη της. Ξεκούμπωσε το φουστάνι της, σήκωσε το μεσοφόρι της και είδε ότι είχε ανοίξει το στήθος της και είχε βγει η βελόνα.<br /><br />Άρχιξε να κλαίει τώρα πια από χαρά και να ευχαριστεί την Παναγία και ταχινιάτικα σ’ όσους ερχότανε στη λειτρουγιά να διηγείται το θαύμα.<br /><br />Σαν εγροίκησε τα γενόμενα, ο καλόγερος ο Ανανίας ταχινιάτικα έπαιζε την καμπάνα απανωτά, ανεμαζωχτήκανε οι πανεγυργιώτες και η πιστή φαμελίτισσα διηγότανε το θαύμα, κλαημένη από χαρά και δοξολογούσε την Παναγία.<br /><br />Μα κι όπου στεκότανε σε γειτονιά, σ’ αποσπερίδα, στη βρύση να γεμίσει το σταμνί της νερό ή στην εξοχή, όπου συναπάντηχνε γυναικομάνι, διηγότανε το θαύμα, σταυροκοπιότανε και συνέχεια έλεγε: Μεγάλη η χάρη της Παναγίας μας της Αγιομονιώτισσας, όπως εκείνη μόνο συνήθιζε να ονομάζει την Παναγία, από τις πολλές φορές που έλεγε και ξανάλεγε για την Αγιομονιώτισσα και οι χωριανοί την ονομάτισαν Αγιομονιώτισσα.<br /><br />(Από το βιβλίο <span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">«Σ’ ένα παλιο χωριό» του Δ. Θεοδοσάκη</span>. Η φωτογραφία είναι από το εξαιρετικό <span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">αρχείο του Ονειροθέρη</span>. Στην Παναγιά τη Χρυσοσκαλίτισσα το 1960 )πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-21573299664961380062010-08-12T04:10:00.001+03:002010-08-12T04:11:52.102+03:00Το πέμπτο λιοντάρι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijPXdGWzYKla6yIIRIlfmSRlVEc0fCChDok72iYH7n6Q2ku6FCvXloHq_V0YY3uIVHq0oONtcCbeJcWEAmkWG0Ehvd2B9TRL1qKWR1cBOpWIsgi2LQQH5ogxhnnFUZpvibz5NvGmzUy2Tm/s1600/minoa_heraklion%5B1%5D.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 382px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijPXdGWzYKla6yIIRIlfmSRlVEc0fCChDok72iYH7n6Q2ku6FCvXloHq_V0YY3uIVHq0oONtcCbeJcWEAmkWG0Ehvd2B9TRL1qKWR1cBOpWIsgi2LQQH5ogxhnnFUZpvibz5NvGmzUy2Tm/s1600/minoa_heraklion%5B1%5D.JPG" border="0" alt="" /></a><br /><br />Κάθε τόσο οι δρόμοι ανοίγονταν σε δημοτικές πλατείες περιστοιχισμένες από τρελά κτίρια αφιερωμένα στο νόμο, τη διοίκηση, την εκκλησία, την εκπαίδευση, τους άρρωστους και τους τρελούς. Στο εκτυφλωτικό ηλιόφως μια λεπτομέρεια, όπως μια καγκελωτή πόρτα ή μια έπαλξη που μένει χωρίς υπερασπιστή, τονίζεται με θαυμαστή ακρίβεια τέτοια που βρίσκει κανείς μόνο στα ζωγραφικά έργα είτε των πολύ μεγάλων είτε των τρελών… Είναι μια πόλη σε σύγχυση, εφιαλτική, ολότελα ανώμαλη, ολότελα ετερογενής, ένας τόπος ονείρου που αιωρείται στο κενό ανάμεσα Ευρώπης και Αφρικής…<br /><br />… έγραφε για το Ηράκλειο ο Χένρυ Μίλερ στον Κολοσσό του Μαρουσιού, στο ένα από τα δυο κείμενα ξένων λογοτεχνών που ανθολογούνται εδώ. <br /><br />Αν όμως ο Μίλερ απολαμβάνει έκπληκτος τις αντιφάσεις του τόπου αλλά και την σχεδόν μεσσιανική του αποδοχή από τους εντόπιους (άλλοτε λόγω του γεγονότος ότι έφτασε με αεροπλάνο, άλλοτε λόγω της αμερικανικής, δημοσιογραφικής ή συγγραφικής ταυτότητας), ο Ζαν Κοκτώ στο Ελληνικό του Ημερολόγιο περιορίζεται σε αποκλειστικά αρνητικές εντυπώσεις από μια πόλη «όπου τα πάντα είναι χυδαία, και περήφανα που είναι έτσι».<br /><br />Πόλη παλίμψηστη και πολυώνυμη, με τους χυμούς των αιώνων να κυκλοφορούν υπόγεια και με τον Μινώταυρο πάντα ανάμεσά μας ή στα όνειρά μας, πόλη που αντιστέκεται στους βιαστικούς και κρύβεται στις περίκλειστες αυλές, σύμφωνα με τον ανθολόγο της σε «Είκοσι τέσσερις ψηφίδες για τον Χάνδακα» Χριστόφορο Λιοντάκη, το Ηράκλειο του κεντρόφυγου αεροδρομίου, της θεωρητικής ευρυχωρίας και της εδαφικής στενότητας κατά την Κλαίρη Μιτσοτάκη είναι …<br /><br />Μια πόλη πιο δυνατή απ’ τους ανθρώπους της. Έχει ένα τρόπο να επιβάλλει τη δική της προσωπικότητα και αφήνει τα πράγματα και τα πρόσωπα στη σκιά. Κανένας δεν μπορεί να την εκπροσωπήσει, κανένας δεν μπορεί να την καταχραστεί. Έχει τόσους πολιτισμούς και χρόνια πίσω της, τόσα ονόματα και τόσες εξαρτήσεις, τόσες εκτινάξεις, που πάντα μ’ έναν τρόπο θα παραμένει απόρθητη, πόλη πολλών πόλεων, πολλών προσωπείων, πολλών μεταμφιέσεων….Γι’ αυτό δεν είναι παράξενο που περισσότερο από λογοτεχνία ή πόλη αυτή παράγει ζωγραφική… αποφεύγοντας τις μηχανές της ρητορείας και του μύθου.<br /><br />Από την παλαιότερη λογοτεχνία ανθολογούνται φυσικά σπουδαίες μορφές του τόπου όπως οι Έλλη Αλεξίου, Λεφτέρης Αλεξίου, Μηνάς Δημάκης, Λιλή Ζωγράφου, Γαλάτεια Καζαντζάκη, και ακόμα οι Ιωάννης Δαμβέργης, Άγγελος Σικελιανός, Γιάννης Σφακιανάκης, Διονύσιος Ρώμας, Οδυσσέας Ελύτης, Άρης Δικταίος, ενώ η σύγχρονη γραφή περιορίζεται, εκτός από τους προαναφερθέντες, στους Γιώργη Γιατρομανωλάκη, Ρέα Γαλανάκη, Γιώργο Ξενάριο και Άρη Σφακιανάκη, που με το γνωστό του απολαυστικό ταξιδιωτικό κειμενο-ύφος συνδέει την τουριστική περιήγηση με το ερωτικό ημερολόγιο.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie-YjuQsuu7gXvy864AMaOf1LFbCVv3mdyLMS5_46nTMfyKvYn78-4m-i2nhWytKIq26Kxi9aF6P27rhEUORc5ytPCyYVEGTTt7qhdnsHND54fOgks3APDGvE4lQ03zdSESil2Jyh_Byav/s1600/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BFa.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 313px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie-YjuQsuu7gXvy864AMaOf1LFbCVv3mdyLMS5_46nTMfyKvYn78-4m-i2nhWytKIq26Kxi9aF6P27rhEUORc5ytPCyYVEGTTt7qhdnsHND54fOgks3APDGvE4lQ03zdSESil2Jyh_Byav/s400/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BFa.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5504323418251711634" /></a><br /><br />Σε μια μελλοντική επανέκδοση θα πρότεινα στον εκλεκτό ποιητή να συμπεριλάβει και αποσπάσματα από την πληθώρα των βιβλίων εντόπιων και εν γένει Κρητών (έστω και λιγότερο «προβεβλημένων») λογοτεχνών και όσων έγραψαν με λογοτεχνικές αξιώσεις για την πόλη – αναφέρω ενδεικτικά: Μανόλης Δερμιτζάκης, Από όσα θυμούμαι: Το παλιό κάστρο. Μια βόλτα στο Ηράκλειο των αρχών του 20ού αιώνα, Α΄ – Β΄ (Ηράκλειο, 1962-1963), Νικόδημος Κριτσωτάκης, Σημαδιακά χρόνια (εκδ. Δωρικός, 1979), Μαρίκα Φρέρη, Το κάστρο μας. Κρητικό ηθογραφικό χρονικό, εκδ. Καστανιώτη, 1979, Στέλιος Παπαδομιχελάκης – Θ’ ανθρωπέψει ο άνθρωπος (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1985), Κώστας Αρβανιτάκης – Τάξις τρίτη. Σχολικόν ενθύμιον (εκδ. Η Τόλμη, χ.χ.), Μανόλης Καρέλλης – Το βιβλίο των επιτηδευμάτων (εκδ. Κάκτος, 2001) – έστω και κατ’ ανάγκη με μείωση των 40 σελίδων (σε σύνολο 219, δηλαδή σχεδόν το ένα πέμπτο του βιβλίου) που αφιερώνονται στον Νίκο Καζαντζάκη με ανθολόγηση των ούτως ή άλλως κλασικών «Καπετάν Μιχάλης» και «Αναφορά στον Γκρέκο» ή των ταξιδιωτικών των «ογκόλιθων» της Γενιάς του Τριάντα (Μυριβήλη, Θεοτοκά, Βενέζη).<br /><br />Ας φύγουμε με τον Αντώνη Σανουδάκη: Αιφνίδια ανατολή των Νεωρίων. Επί πώλου εισέρχεται ισόβιος γαμπρός εντός σου ο Κορνάρος κομίζων μες στο στόμα του το Ερωτικόν Έπος της φυλής. Αναδυομένη η ποίηση του Χορτάτζη, ξεκαρδιστή ή κλαίουσα, στον κόλπο του Δερματά, κραυγή πολιορκημένων εορταστών του Φώσκολου ο Φορτουνάτος, μια πεταλούδα ο χρωστήρας του Θεοτοκόπουλου, αναγγέλλων την Ανατολή της Εσπερίας, ύδραυλος παλμική στον Άγιο Τίτο ο Λεονταρίτης… Προώρως επέλεξα το θόλο σου, όπως ο εραστής τη χαίτη της νεάνιδος που ορχούται στην ιερή σκιά του Γιούχτα. Καλημερίζω την ηχώ των ερειπίων σου, μαργαριτάρια που μέλπουν στα χαλάσματα…<br /><br />Εκδ. Μεταίχμιο, 2001, 219 σελ.<br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/z-UHcZGNrEY&color1=0xb1b1b1&color2=0xd0d0d0&hl=en_US&feature=player_embedded&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowScriptAccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/z-UHcZGNrEY&color1=0xb1b1b1&color2=0xd0d0d0&hl=en_US&feature=player_embedded&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="400" height="285"></embed></object><br /><br />ΥΓ. Κάπου εκεί κοντά είναι η καρδιά μου κάθε βράδυ... παλεύει να ημερέψει το έκτο λιοντάρι...πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-74956494465232497282010-08-10T20:17:00.003+03:002010-08-10T20:35:42.633+03:00Καλό ταξίδι δάσκαλε Ροδάμανθε<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://blog.mantinades.gr/wp-content/uploads/2009/09/rodamanthos.gif"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 476px;" src="http://blog.mantinades.gr/wp-content/uploads/2009/09/rodamanthos.gif" border="0" alt="" /></a><br /><br />" Κατάγομαι από τον Οψιγιά Αμαρίου Ρεθύμνου.<br /><br />Από πολύ μικρός έπιασα τη λύρα στα χέρια μου αν και εξασκούσα παράλληλα την τέχνη του ράφτη. Απ΄ ότι έδειχναν όμως τα πράγματα πρέπει να ήμουν γεννημένος ταλέντο αφού να σκεφτείτε έπιανα ένα χοχλιό, του άνοιγα μια τρύπα, έβανα μια σκέπη από τη ρογαλίδα κι έκανα μπουκόλυρα μιας κι έβγαζε τόσο ωραίο ήχο που μου δημιουργούσε την επιθυμία να παίζω.<br /><br />Έπαιζα, λοιπόν, όλους τους σκοπούς με τη βουκόλυρα από το χοχλιό στα παρτάκια που έκαναν οι νεαροί και οι κοπελιές του χωριού μου, πότε στο ένα σπίτι, πότε στο άλλο.<br />Ήμουν, λοιπόν, ο λυράρης με τη μπουκόλυρα.<br /><br />Έτσι με φώναζαν… Παράλληλα όμως μ΄ αυτή την ιδιόρρυθμη λύρα έκανα προσπάθειες να μάθω και την κανονική λύρα. 'Ήταν η εποχή που είχε κυκλοφορήσει το «Μόνο εκείνος π΄ αγαπά μπορεί να το πιστέψει» του Σκορδαλού. Μόλις το άκουσα, τρελάθηκα... "<br /><br />Aφήγηση του <span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Ροδάμανθου Ανδρουλάκη στο περιοδικό ΣΤΙΓΜΕΣ</span><br /><br />Η Λύρα του ροδάμανθου σώπασε αλλά η μεγάλη του μουσική κληρονομιά θα μείνει εις τους αιώνες ..<br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/xUae6kvqNVI&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/xUae6kvqNVI&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-88414097110102856212010-08-09T22:00:00.000+03:002010-08-09T22:53:15.831+03:00Ριζωμένα βράχια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc3/hs448.snc3/25696_1167101996890_1808138411_338273_2373194_n.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc3/hs448.snc3/25696_1167101996890_1808138411_338273_2373194_n.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Ξόδεψα τις προσδοκίες μου από τους ανθρώπους. Έτρεξα όμως στην ανεξάντλητη πηγή της φύσης να ρουφήξω όχι μόνο τις μυρουδιές της, αλλά και τους ήχους, τις εικόνες της, τα σιωπηλά της λόγια, την αέναη δύναμή της. Διψώ για τα μυστικά της.<br /><br />Θέλω να τη ρωτήσω πως βγαίνει πάντα δυνατή από το χειμώνα, που αποθηκεύει την περισσευούμενη δύναμη της και την ξεφανερώνει το καλοκαίρι.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs128.ash2/39759_1409696076461_1054252075_31003021_7814600_n.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs128.ash2/39759_1409696076461_1054252075_31003021_7814600_n.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Οι θάμνοι<span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">*</span> ριζωμένοι στη σκιά μιας πέτρας ή στο χείλος του γκρεμού αναρωτήθηκαν ποτέ για την τύχη τους να είναι αμετακίνητοι; <div><br /></div><div>Έψαξαν να βρουν τον ατέλειωτο κόσμο που υπάρχει γύρω τους; Δίψασαν για μια βουτιά στην κοντινή θάλασσα; </div><div><br /></div><div>Ονειρεύτηκαν ταξίδια πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα; Μίσησαν το χώμα και τα βράχια που τους κρατούν καθηλωμένους;<br /><br />Δες με .. ψάξε με …βρες με ..η σιωπηλή περήφανη απάντηση.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/cHuVx9n64u4&hl=el_GR&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/cHuVx9n64u4&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object><br /></div><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">*</span> Το Androcymbium rechingeri φύεται σε μικρές περιοχές στις παραλίες της Δυτικής Κρήτης (Νησίδα Ήμερη Γραμβούσα, Φαλάσσαρνα, Ελαφονήσι) και πουθενά αλλού στον πλανήτη. Περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1967 από τον Ελβετό βοτανικό Werner Greuter.<br />Είναι μικρό βολβώδες πολυετές φυτό, ύψους μόνο μέχρι 7 cm σπάνια 10 cm και τα φύλλα του έχουν μήκος μέχρι 15 cm. Ανθίζει από το Δεκέμβριο έως το Φεβρουάριο. Κάθε φυτό έχει περισσότερα από 4 άνθη τα οποία είναι λευκά και συνήθως με επιμήκεις μωβ λεπτές ρίγες. Τα σπέρματα ωριμάζουν μέσα στις κάψες και τα υπέργεια μέρη του φυτού ξεραίνονται τέλη Μαΐου προς αρχές Ιουνίου.<br />Προστατεύεται από το Π.Δ.67/81, από τη Συνθήκη της Βέρνης, περιλαμβάνεται στα παραρτήματα ΙΙ* και IV της Οδηγίας των Οικοτόπων. Κινδυνεύει με άμεση εξαφάνιση σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Σπάνιων και Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας, διότι οι πληθυσμοί του δέχονται μεγάλες πιέσεις κυρίως από την τουριστική ανάπτυξη.<br />Στα πλαίσια του προγράμματος CRETAPLANT, το Μικρο- Απόθεμα του φυτού ορίστηκε σε μια έκταση 20 στρεμ. στη νησίδα Ελαφονήσι.πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-65930248797267367792010-08-07T22:00:00.000+03:002010-08-07T17:52:03.608+03:00Όλος ο κόσμος ένας πεντοζάλης<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg114z_GZWRwN45o0S9niBUqc-ytXJHZGo5ZzICsrGy2ezTYO-QnQnKD0JxTuhF0u_XagnCj4VkYil6h5c-DXbyVegcWQKMRKfuIqVJ8qtPXrM4JdopHoEAOe6hI-I5QTmGQk6CvE7p1721/s320/AG%5B1%5D.+GEORGIOS.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg114z_GZWRwN45o0S9niBUqc-ytXJHZGo5ZzICsrGy2ezTYO-QnQnKD0JxTuhF0u_XagnCj4VkYil6h5c-DXbyVegcWQKMRKfuIqVJ8qtPXrM4JdopHoEAOe6hI-I5QTmGQk6CvE7p1721/s320/AG%5B1%5D.+GEORGIOS.jpg" border="0" alt="" /></a><br />Από τα Χανιά μέχρι το Λασίθι, σε μήκος 200 χιλιομέτρων, άντρες και γυναίκες από την Κρήτη -και όχι μόνο- θα ενώσουν τα χέρια και θα χορέψουν ένα συμβολικό πεντοζάλη που θα έχει στόχο τη συναδέλφωση των λαών του πλανήτη.<br /><br />Η προσπάθεια αυτή, που αναμένεται να έχει παγκόσμια προβολή, θα πραγματοποιηθεί στις 7 Αυγούστου, ενώ δεν αποκλείεται να κερδίσει και μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.<br /><br />Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Σωματείου «Πλανήτης Γη» (στο οποίο ανήκει η πρωτοβουλία) Σπύρος Πρεβεζάνος:<br /><br />«Θα χορέψουμε έναν αργό πεντοζάλη, συμβολικά, που θα έχει διάρκεια 15-20 λεπτών, στέλνοντας μηνύματα συναδέλφωσης των λαών της Γης και καλώντας τους να γίνουμε ένα. Μετά τον χορό στις τέσσερις πρωτεύουσες των νομών της Κρήτης θα συνεχιστεί η εκδήλωση με τραγούδια και παραδοσιακούς χορούς”.<br /><br />Ο κ. Πρεβεζάνος σημείωσε ότι επειδή θα είναι η μοναδική πλανητική εκδήλωση, θα έχει διεθνή κάλυψη. Αναφορικά με την ημερομηνία που επιλέχθηκε για την εκδήλωση, ο ίδιος τόνισε:<br /><br />«Η 7η Αυγούστου δεν επιλέχθηκε τυχαία. Στις 6 Αυγούστου είναι η επέτειος της πτώσης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Εμείς διαλέγουμε την επομένη ως ημέρα για τη συναδέλφωση των λαών του κόσμου. Αυτή την εκδήλωση, η οποία θα πραγματοποιηθεί με την υποστήριξη των νομαρχιών και των δήμων της Κρήτης, θα την επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο, ούτως ώστε να γίνει θεσμός».<br /><br />Μάλιστα, αν και εφόσον το βραβείο Γκίνες φτάσει στην Κρήτη, όλοι όσοι έλαβαν μέρος στην εκδήλωση θα λάβουν αντίγραφό του στο όνομά τους. Οσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στην ιστοσελίδα<span class="Apple-style-span" style="color:#990000;"> </span><a href="http://www.200000.gr/main_page.php"><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">www.200000.gr</span></a>.<br /><br />Ο πρόεδρος του σωματείου «Πλανήτης Γη» επισήμανε, τέλος, ότι ο βόρειος οδικός άξονας της Κρήτης, όπου θα λάβει χώρα η εκδήλωση, θα προταθεί να ονομαστεί «Οδός των λαών της Γης»: «Επίσης θα χωριστεί σε ίσα τμήματα, όσες είναι οι χώρες τις οποίες αναγνωρίζει ο ΟΗΕ, και σε κάθε τμήμα αυτού θα δοθεί με αλφαβητική σειρά το όνομα της κάθε χώρας».<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAZKHE4aYL079iFXd8mbigpj-sO080mplq4NR1z1Kl9RKTA-Rky92CGAguflo_IgF0YQ9ClBuK8F9cTYbHYWbjoe64J_PkQTeAQixlghUPXELD2qgETk530zrwnWWlKz_yqvyrryTyQLGX/s1600/AFISA_omilos.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 487px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAZKHE4aYL079iFXd8mbigpj-sO080mplq4NR1z1Kl9RKTA-Rky92CGAguflo_IgF0YQ9ClBuK8F9cTYbHYWbjoe64J_PkQTeAQixlghUPXELD2qgETk530zrwnWWlKz_yqvyrryTyQLGX/s1600/AFISA_omilos.JPG" border="0" alt="" /></a><br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Κρήτη τση συναδέρφωσης </span><br /><br />Τα πρώτα ζάλα του χορού στη Γκρήτη θα γενούνε.<br />Τάφοι πολλοί θα τρίξουνε, κι’ όσες ψυχές θα βγούνε<br />θα πχιάσουνε μπροστάρηδες για χάρη του Πλανήτη,<br />να’ χει κι’ η συναδέρφωση πατρίδα τζη τη Γκρήτη.<br /><br />Σειρά - σειρά θα πχαίνουνε -πάν’ από τα κροσσάτα-<br />σα γκαντινέλλες οι ψυχές · να οδηγού ντα νειάτα.<br /><br /><div>Κι’ είναι πολλές. Κι’ α μπάει μπρός αυτή του Βενιζέλου,<br />του Καζαντζάκη τσ’ακλουθεί, του Γκρέκο. Κι’ όσοι θέλου<br />να νοιώσουνε το πέταγμα...,το Γκώστα το Μουντάκη<br />και του Ξυλούρη τη φωνή ας θυμηθού λιγάκι.<br />Κι’ως έρθει λιοβασίλεμα φεγγάρι θ’ ανατείλει<br />ολόγιομο, πανσέληνο , το μήνυμα να στείλει .<br />Και όπου γης οι Κρητικοί τη λύρα ντως θα πχιάσου,<br />τα τέλια - για τη λευτεργιά του κόσμου - να τα σπάσου.<br /><br />Στο σπάσιμον... ας ακουστεί σ’ ούλης τση γης τα μέρη :<br />« Αγκαλιαστά τη Λευτεργιά ο κάθα είς θα φέρει<br />σα θα μικράν’ η απόσταση με τση καρδιάς το μέτρο<br />κι’ απλώσει ρίζες η ελιά, που ’ναι τσ’ Ειρήνης δέντρο».<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Εύα Νικ. Χαλκιαδάκη – Παπαδημητρίου (8-5-2010) </span></div><br /><br />Κι όταν τα κοπέλια χορεύουν πεντοζάλη η λύρα παίζει δυνατά να μην ακούγονται οι μπαλωθιές!<br /><br />Αντιλαλούνε τα βουνά , φωνάζει ο Ψειλορήτης. "Η λεβεντιά γεννήθηκε εις το νησί τσι Κρήτης", λέει η μαντινάδα.<br /><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/RJ606B-LU1U&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/RJ606B-LU1U&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object><br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">ΥΓ.</span> Πήρε το όνομα του από τα πέντε ζάλα του (βήματα) και αποτελεί μέρος της κρητικής λεβεντιάς και αρετής. Τα ήρεμα, καθοριστικά βήματα ακολουθούνται από θυμωμένα, γρήγορα, πηδηχτά.<br />Καθαρά πολεμικός χορός διαδηλώνει τον ξεσηκωμό, τον ηρωισμό και την ελπίδα. Το μαύρο κρουσάτο μαντήλι που φορά στο κεφάλι ο χορευτής μαρτυρά τις θυσίες του κρητικού λαού.πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-74183412342241516322010-08-04T03:53:00.000+03:002010-08-04T03:54:00.646+03:00Βίος και πολιτεία<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrcYiI64x0HEOM3XJjq6p5BBTowbbBq0cdmjMzY3F33yxQV9KoYqlEdbWu3kxkjXPI6Amso_YrGWOcPz3SuDH2QixwJ1QCd4YSZ5QQofg9GH23q-iMfsEW7t2fd_pKjZj-ktDIjadyTvDK/s1600/35424_1512410975022_1376821529_31377100_3725777_n.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 377px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrcYiI64x0HEOM3XJjq6p5BBTowbbBq0cdmjMzY3F33yxQV9KoYqlEdbWu3kxkjXPI6Amso_YrGWOcPz3SuDH2QixwJ1QCd4YSZ5QQofg9GH23q-iMfsEW7t2fd_pKjZj-ktDIjadyTvDK/s400/35424_1512410975022_1376821529_31377100_3725777_n.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5492916316981362898" /></a><br /><br />Να, μια μέρα περνούσα από ένα χωριουδάκι. Ένας γέροντας ενενήντα χρονώ φύτευε μια μυγδαλιά.<br /><br />- "Ε παππούλη του κάνω, μυγδαλιά φυτεύεις;"<br /><br />Κι αυτός, έτσι σκυμμένος που ήταν, στράφηκε και μου κάνει:<br /><br />- "Εγώ, παιδί μου, ενεργώ σα να ήμουν αθάνατος!"<br /><br />- "Κι εγώ, του αποκρίθηκα, ενεργώ σα να ΄ταν να πεθάνω την πάσα στιγμή".<br /><br />Ποιός από τους δυο μας είχε δίκιο, αφεντικό;<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;"><br /></span><div><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Νίκου Καζαντζάκι, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά</span></div>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-88523608760364674312010-07-29T01:10:00.000+03:002010-07-29T01:10:38.469+03:00Ξεμπλέκοντας τα δίχτυα...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs032.ash2/34972_1394221769613_1054252075_30961554_2061232_n.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 250px;" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs032.ash2/34972_1394221769613_1054252075_30961554_2061232_n.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Που στην καληώρα είναι η ..άκρη;<div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">ΚΙΣΑΜΟΣ 2010</span></div><br />Να'χεν η θάλασσα βουνά<br />κι άγρια μονοπάθια<br />να πάρω ενα και να'ρθώ<br />μάθια γλυκά μου μάθια<br /><br />Θάλασσα απ'ολα τα νερά<br />και τα ποτάμια πίνεις<br />κι απ' τα δικά μου δάκρυα<br />πλατύτερη να γίνεις(Ψαραντώνης)<br /><br />Ω,την παντέρμη θάλασσα<br />αμοναχή φουσκώνει<br />αμοναχή λυσσομανεί<br />και μόνη χαμηλώνει<br /><br /><span class="Apple-style-span" style="color:#990000;">Γιάννης Αγγελάκας<br /></span><br /><object width="400" height="285"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/VBuvlELbYXs&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/VBuvlELbYXs&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1565923599692534687.post-73502157283067787342010-07-26T10:00:00.000+03:002010-07-26T16:09:58.632+03:00Το σαλιγκάρι και ο σκαντζόχοιροςΔιλήμματα του φαγητού και του έρωτα...<br /><br />Ας μιλήσουμε για φαγητό… Σε πολλά μέρη της Πελοποννήσου (ίσως και αλλού, δεν το ξέρω) τρώνε τα σκαντζοχοιράκια. Τα θεωρούν μάλιστα εξαιρετικό μεζέ. Δεν έτυχε ποτέ να βρεθώ καλεσμένος σε τραπέζι με τέτοιο έδεσμα, αλλά και να μου τύχαινε δεν θα το έβαζα στο στόμα μου. Θα σιχαινόμουν. Όπως μάθει κανείς. Στην Κρήτη, τους σκαντζόχοιρους δεν τους πειράζουμε. Και φυσικά, δεν τους τρώμε. Θεωρούνται φιλικά ζωάκια που από τη φύση τους βρίσκονται πολύ κοντά στους ανθρώπους.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://wpababion.files.wordpress.com/2008/04/katsoxoiros.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 390px; height: 300px;" src="http://wpababion.files.wordpress.com/2008/04/katsoxoiros.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br />Ας μιλήσουμε και για σεξ. Γιατί δεν τρώμε τους σκαντζόχοιρους; Διότι είναι τα μόνα ζώα που κάνουν έρωτα ακριβώς όπως οι άνθρωποι. Επειδή έχουν τ’ αγκάθια στην πλάτη και ελεύθερη είναι μόνο η κοιλιά τους, η κοπέλα ξαπλώνει ανάσκελα και το αγόρι μπρούμυτα από πάνω της. Κάνουν την επονομαζόμενη (στον κόσμο των δίποδων) «στάση των παντρεμένων». Και επειδή κανένα άλλο ζώο δεν ζευγαρώνει μ’ αυτό τον τρόπο ενώ αντιθέτως οι άνθρωποι το κάνουν κατά κόρον, η Κρητική μυθοπλασία (βουτηγμένη στον ιδιόρρυθμο ερωτισμό της) τοποθέτησε το χαριτωμένο σκαντζοχοιράκι κοντύτερα στον άνθρωπο από οποιοδήποτε άλλο τετράποδο.<br /><br />Πάμε πίσω στο φαγητό. Εμείς στην Κρήτη τρελαινόμαστε για σαλιγκάρια. Δεν τα θεωρούμε μεζεδάκι που τρώμε καμιά φορά, αν τύχει… Είναι μέσα στον κορμό της διατροφής μας. Γι’ αυτό και ξεχυνόμαστε μαζικά στα χωράφια για να τα μαζέψουμε, όταν ξεπροβάλουν από τις τρύπες τους. Οι χοχλιοί «βγαίνουν» και περιδιαβαίνουν δυο φορές τον χρόνο. Στα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου για να φάνε και στα μέσα Μαρτίου για να αναπαραχθούν. Τον Οκτώβρη βοσκάνε, τον Μάρτη κάνουν έρωτα. Τότε βγαίνουμε κι εμείς με τα καλάθια και τους ρημάζουμε. Την άλλη μέρα είναι στο τσουκάλι μας.<br /><br />Ας ξαναπάμε στο σεξ. Το ταπεινό σαλιγκάρι θεωρείται ο πιο προωθημένος ερωτικά οργανισμός του πλανήτη. Γιατί; Το σαλιγκάρι είναι ερμαφρόδιτο, έχει δηλαδή πάνω του θηλυκό και αρσενικό μέρος, ολοκληρωμένα και τα δύο. Όμως δεν αυτογονιμοποιείται, όπως άλλα ερμαφρόδιτα. Για να υπάρξει ερωτική πράξη χρειάζονται δύο σαλιγκάρια. Ενώνονται με τον ακόλουθο πρωτοφανή τρόπο: Το αρσενικό μέρος του ενός γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του άλλου, ενώ την ίδια στιγμή του αρσενικό μέρος του άλλου γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του ενός. Ασύλληπτο για τα πεπερασμένα όρια της ανθρώπινης ερωτικής εμπειρίας. Όμως, αυτή η άκρως ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη ένωση, δεν μπορεί να γίνει μέσα στον ελάχιστο χώρο που κουρνιάζουν. Πρέπει να βγουν έξω, όπου είναι εκτεθειμένα στους αδηφάγους σαλιγκαροφάγους.<br /><br />Τα σκαντζοχοιράκια λοιπόν διαθέτουν έναν μόνο τρόπο να κάνουν έρωτα. Τον πιο βαρετό. Αλλά αυτός τα σώζει. Τα σαλιγκαράκια από την άλλη, έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν την ύψιστη ηδονή, μόνο που αυτή τα εκθέτει σε μέγιστο κίνδυνο. Βέβαια, ούτε οι σκαντζόχοιροι ούτε οι χοχλιοί γνωρίζουν αυτή τη διάσταση του ζητήματος. Κάνουν ότι τους υπαγορεύει η φύση τους. Πλην οι άνθρωποι, διαθέτουν το προνόμιο (και την κατάρα) να σκέφτονται, να φαντάζονται, να επιλέγουν.<br /><br />Οπότε έρχομαι να θέσω το απλό ερώτημα ή δίλημμα:<br /><br />Εσείς σκεπτόμενοι ευφάνταστοι αναγνώστες και αναγνώστριες μου, τι θα επιλέγατε αλήθεια; Να έχετε υπέρ υμών τις πιθανότητες της ηδονής ή τις πιθανότητες της επιβίωσης;<br /><br />Μην απαντήσετε αμέσως και κυρίως μην απαντήσετε εύκολα αυτό που μοιάζει ηρωικότερο. Βάλτε τα κάτω πρώτα…πυθαρακιhttp://www.blogger.com/profile/11952230551744331266noreply@blogger.com2